Ψυχοπλάκωμα

Δεν παρακολούθησα την χθεσινή επεισοδιακή συνεδρίαση της βουλής και την ψηφοφορία για την υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ. Απ’ όσα άκουσα στα δελτία ειδήσεων, έχασα την ευκαιρία να διαπιστώσω για άλλη μια φορά τις… χαρές της κοινοβουλευτικής ζωής: την αδυναμία διεξαγωγής πολιτισμένου διαλόγου, την παρουσία ή απουσία των βουλευτών από τις ψηφοφορίες κατά βούλησιν (αλήθεια, πληρώνονται για να απέχουν;), την ερμηνεία των κανονισμών και του Συντάγματος ένθεν κακείθεν κατά το συμφέρον. Πλήρης απογοήτευση. Με τα λόγια του Ψαλμωδού, «πάντες ἐξέκλιναν, ἅμα ἠχρειώθησαν, οὐκ ἔστι ποιῶν χρηστότητα, οὐκ ἔστιν ἕως ἑνός» [Ψ. 13:3]. Ειλικρινά, ποιος στοιχειωδώς σώφρων άνθρωπος θα θελήσει ποτέ να εμπλακεί σε τέτοιες διαδικασίες με κίνδυνο να χάσει, εκτός από την ψυχική του ηρεμία, και την ίδια την ψυχή του;

     Ζητείται επειγόντως ψυχίατρος.

Δίπολα

Με αφορμή διάφορες επιθέσεις κατά Ισραηλινών πολιτών και τουριστών λόγω της εθνικότητάς τους και της συνεχιζόμενης κρίσης στη Γάζα, ο M. Τσιντσίνης γράφει σήμερα στην Καθημερινή: ‘Μπορούμε να σπαταληθούμε στις εισαγωγικές ενατενίσεις για το τι είναι «αντισημιτισμός» και τι είναι «γενοκτονία». Αλλά γιατί είμαστε καταδικασμένοι να εγκλωβιστούμε σ’ αυτό το δίπολο, που συντηρείται από τα αγελαία ένστικτα της ψηφιακής σφαίρας;’ Για πολλοστή φορά, η επικαιρότητα και η συμπεριφορά των ανθρώπων θυμίζει την καμήλα του Αισώπου, που στο ερώτημα αν προτιμά τον ανήφορο ή τον κατήφορο απαντά με κοινή λογική: «Ίσιος δρόμος δεν υπάρχει;» Δυστυχώς τα άκρα είναι πάντα ελκυστικά για όσους ηδονίζονται με τις συγκρούσεις και βλέπουν πάντα μόνο άσπρο στη δική τους πλευρά και κατάμαυρο στην απέναντι. Και δυστυχώς πάντα οι ακραίοι παρασύρουν τους μετριοπαθείς που προσπαθούν να επιτύχουν μια ισορροπία, επισημαίνοντας τα σφάλματα και των δύο πλευρών. Με τα αποτελέσματα που βλέπουμε κάθε μέρα.

Βουλευτικά παίγνια

Στο κοινοβουλευτικό θέατρο που παίζεται κάθε μέρα, πάντα σε υψηλούς τόνους, κυριαρχεί αυτόν τον καιρό η λέξη επιτροπή. Καθένας της δίνει και από έναν διαφορετικό προσδιορισμό: προφανώς η προανακριτική του ενός δεν είναι ίδια με εκείνη του άλλου, και οι δυο μαζί διαφέρουν από την εξεταστική του πρώτου τη τάξει κόμματος. Έρχεται η ώρα της ψηφοφορίας, άλλο δίλημμα ανακύπτει. Σε τι διαφέρει η αποχώρηση ενός κόμματος από το ‘Απών’ που δηλώνει ένα άλλο κόμμα; Ποια από τις δύο συμπεριφορές δηλώνει πιο κατηγορηματική αντίδραση; Θα τα χαρακτήριζε κανείς μωρουδίσματα όλα αυτά, που όμως είναι κατοχυρωμένα από τον κανονισμό της Βουλής. Εδώ που τα λέμε (αν θέλουμε να είμαστε στοιχειωδώς σοβαροί), σύμφωνα με την αρχαία νομική ρήση, ‘ένοχος ένοχον ου ποιεί’. Αφού όλοι φταίνε σε κάτι, δεν μπορούμε να περιμένουμε να αποδώσουν δικαιοσύνη σε θέμα που τους αγγίζει. Κανονικά θα πρέπει η όλη έρευνα της υπόθεσης ΟΠΕΚΕΠΕ (που προβλέπεται ότι θα αντικαταστήσει το γνωστό ‘κουπεπέ’ που κάνουμε στα νήπια) να ανατεθεί σε τακτικό ανακριτή, κι ας πάει εκείνος χρονικά όσο πίσω θέλει. Εδώ δεν πρόκειται π.χ. για μήνυση κάποιου ιδιώτη εναντίον ενός βουλευτή ‘δι’ ασήμαντον αφορμήν’, αλλά για δικογραφία που μας στέλνει η ευρωπαϊκή εισαγγελία. Αλλά βέβαια, τι περιμένει κανείς όταν οι βουλευτές νομοθετούν και ψηφίζουν για θέματα που αφορούν τους ίδιους; Εδώ, περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, έχει εφαρμογή το λαϊκό λόγιο «Γιάννης κερνά και Γιάννης πίνει». Και ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Δυσλειτουργία

Θα δανειστώ μια φράση ενός αρχαίου Εβραίου, του Αποστόλου Παύλου: «Τὰ αὐτὰ γράφειν ἐμοὶ οὐκ ὀκνηρόν», για ένα θέμα που έχω ξαναθίξει. Στη Guardian διαβάζω ότι δυο αδέλφια εννιά και δέκα χρόνων σκοτώθηκαν ενώ πήγαιναν να πάρουν νερό από σημείο διανομής στη Γάζα από αεροπορικό πλήγμα των Ισραηλινών, που σκότωσε συνολικά έξι παιδιά και τέσσερεις ενήλικες και τραυμάτισε άλλα 19 άτομα, κυρίως παιδιά. Ο ισραηλινός στρατός απέδωσε το πλήγμα σε ‘δυσλειτουργία’ (malfunction) που έκανε μια βόμβα να πέσει σε λάθος σημείο, ενώ στόχευε έναν μαχητή. Τέτοιες δυσλειτουργίες σε απλή γλώσσα τις λένε εγκλήματα.

     Μετά από 22 μήνες πολεμικών επιχειρήσεων, έχω πολύ καιρό να ακούσω για πλήγματα της Χαμάς κατά του Ισραήλ. Εναντίον τίνος ‘αμύνεται’ πλέον ο Νετανιάχου, και με τι ανθρώπινο κόστος; Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ‘αριστερούλης’ (όπως αρέσκονται να χαρακτηρίζουν διάφοροι σχολιαστές του διαδικτύου) για να πονάει για τα θύματα αυτού του ετεροβαρούς πολέμου, που έχει εκφυλισθεί σε σφαγή αμάχων. Όπως όμως έλεγε ο Τσώρτσιλ, οι δικτάτορες (ακόμη και οι εκλεγμένοι, προσθέτω εγώ) κυκλοφορούν καβάλα σε τίγρεις, από τις οποίες δεν τολμούν να αφιππεύσουν. Αλίμονό τους αν κάποια στιγμή πατήσουν στο έδαφος: οι ‘τίγρεις’ που ως τότε τους ασφάλιζαν θα τους κατασπαράξουν χωρίς πολλή σκέψη, και χωρίς ιδιαίτερες τύψεις. Το θέμα είναι πόσους θα έχουν πάρει στο λαιμό τους μέχρι τότε.