Ο καταστροφικός σεισμός των 7,8 Ρίχτερ με τις πολυάριθμες ισχυρές δονήσεις της συνοδίας του που έπληξε τη νότια Τουρκία και τη Συρία, με χιλιάδες νεκρούς, τραυματίες και αστέγους και ανυπολόγιστες υλικές ζημιές, αποτελεί, όπως και κάθε άλλη θεομηνία, μια ηχηρή υπενθύμιση για το τι μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου. Όπως κάθε τραγωδία, έχει και τη θετική του πλευρά: κάνει τους ανθρώπους να λησμονήσουν εθνικές και θρησκευτικές και φυλετικές διαφορές και να απλώσουν πρόθυμα χέρια βοηθείας πέρα και πάνω από σύνορα.
Τούτων δοθέντων, είναι ή δεν είναι απόλυτη αφροσύνη κάθε τόσο να επιδίδονται άνθρωποι διαφόρων εθνών ή φυλών σε πολέμους και αλληλοσφαγές; Όταν τραβούμε τα μαλλιά μας και οδυρόμαστε και εκφράζουμε αμέριστη συμπαράσταση για τα θύματα των διαφόρων φυσικών καταστροφών, δεν είναι εγκληματική ανοησία να προκαλούμε εσκεμμένα θανάτους και τραυματισμούς και καταστροφές σε άλλους ανθρώπους; Γιατί περιμένουμε φονικούς σεισμούς και τσουνάμι για να θυμηθούμε (συνήθως για μερικές μέρες μόνο) το «σήμερα εκείνοι, αύριο ίσως εμείς»; Και γιατί δεν το φωνάζουμε με κάθε ευκαιρία στους λίγους υπερφίαλους παράφρονες που ηγεμονεύουν στις χώρες τους, νομίζοντας ότι θα άρχουν για πάντα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου