Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2021

Εργαλειοποίηση των νόμων

 Έχουμε ασχοληθεί πολλές φορές με τις λεγόμενες τροπολογίες, αυτή την πληγή του ελληνικού νομικού ‘πολιτισμού’. Το θέμα θίγει σε εκτενές άρθρο της Καθημερινής για την πολυνομία στην Ελλάδα η δημοσιογράφος Ιωάννα Μάνδρου, που γράφει μεταξύ άλλων:
     «Οι άσχετες με το αντικείμενο ενός νομοθετήματος διατάξεις, οι λεγόμενες τροπολογίες της τελευταίας στιγμής, οι «ντροπολογίες» όπως συνήθως επονομάζονται, ρυθμίζουν θέματα όχι μόνον άσχετα, αλλά πολλές φορές αμφιλεγόμενα. Αποτελούν την ιδανική κρύπτη για ρουσφέτια, μικρά ή μεγάλα, διατάξεις που ρυθμίζουν θέματα που κινούνται στο όριο της νομιμότητας ή άλλα που πολιτικά είναι «επίφοβα».
     Πάντως, όλες οι κυβερνήσεις, παρά τις αντίθετες διακηρύξεις τους, υποκύπτουν τελικά στη σαγήνη των τροπολογιών και τιμούν δεόντως τις πρακτικές της κακής, κάκιστης νομοθέτησης
».
     Δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε πράγματα που έχουμε σχολιάσει τόσες φορές. Ωστόσο, προχθές ανακάλυψα ότι η ΕΡΤ ξαναδείχνει μια από τις καλύτερες κωμικές σειρές του BBC, το ‘Yes, Minister’ (μάλιστα, υπουργέ). Ένα από τα συχνά θέματά του είναι πώς ο (ιδεαλιστής και μάλλον αφελής) υπουργός Τζιμ Χάκερ κάθε τόσο εξαναγκάζεται, με την συγκεκαλυμμένη πίεση του μακιαβελικού μόνιμου γραμματέα του υπουργείου του, σερ Χάμφρεϊ Άπλεμπι, να αποφασίζει και να νομοθετεί ακριβώς το αντίθετο από αυτό που πρεσβεύει και διακηρύσσει. Ανεξάρτητα από τις διαφορές του κοινοβουλευτικού συστήματος στις δυο χώρες, ο θεατής μπορεί να πάρει μια ιδέα για το πώς δουλεύει το παρασκήνιο στην πολιτική, κάτι που ισχύει για όλα τα κόμματα κάθε χρώματος και σημαίας. Η πολυνομία είναι ένα από τα όπλα του, και αυτή λιπαίνεται και τρέφεται με τις τροπολογίες που όλοι αποκηρύσσουν στα λόγια και λατρεύουν στην πράξη. Αυτή η ασυμφωνία λόγων και έργων είναι μια από τις κύριες αιτίες της δυσπιστίας των πολιτών απέναντι στους ‘πατέρες’ (και τις μητέρες) του έθνους.
     Έχουμε γράψει στο παρελθόν ότι μια λύση θα ήταν να μην επισυνάπτονται τροπολογίες σε άσχετα με το θέμα τους νομοσχέδια: σε ένα διαγώνισμα π.χ. Φυσικής δεν κολλάς και θέματα Λατινικών ή Κοινωνιολογίας. Το ίδιο θα πρέπει να γίνεται και με τους νόμους, διότι το αντίθετο είναι εκ του πονηρού. Ωστόσο, μη έχοντας ψευδαισθήσεις, δεν περιμένω από τους πολιτικούς να εγκαταλείψουν εύκολα ένα τόσο χρήσιμο γι' αυτούς εργαλείο.


2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ρώτα, γιατρέ, κι εμάς τους νομικούς, που πρέπει να υποψιαστούμε -ως άλλοι Σέρλοκ Χόλμς- ότι σε κάποιον πρόσφατο ή παλαιότερο νόμο ή Υπουργική Απόφαση (που δημοσιεύονται μεν στην ΕφημΚυβ, πλην όμως αυτή η εφημερίδα δεν κρέμεται στα μανταλάκια του περίπτερου) υπάρχει κάποια διάταξη, άσχετη μεν με τη θεματολογία του συγκεκριμένου νόμου ή Υ.Α., πλην όμως έχουσα εφαρμογή στη συγκεκριμένη υπόθεση που κρίνεται! Και αν μεν ο παριστάμενος στη δίκη δικηγόρος έτυχε να τη γνωρίζει και να την αναφέρει στο δικαστήριο, έχει καλώς. Αν όμως την αγνοεί τόσο αυτός όσο και ο δικάζων δικαστής, τί γίνεται; εκ των υστέρων ("μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου") ουδέν λάθος αναγνωρίζεται!

Α. Παπαγιάννης είπε...

Ακριβώς κάτι τέτοια έχω κατά νουν, μια και πολλές από αυτές τις διατάξεις γνωστοποιούνται εγκαίρως μόνο στον ωφελούμενο, ενώ οι υπόλοιποι τις αγνοούν παντελώς. Αυτό λέγεται πελατειακό κράτος.