Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2020

Ύβρις και ζημία

 Θα μπορούσε κανείς να δανεισθεί κάποια λόγια του Αποστόλου Παύλου και να πει στους νεοέλληνες: «ἔδει μέν, ὦ ἄνδρες, πειθαρχήσαντας... κερδῆσαί τε τὴν ὕβριν ταύτην καὶ τὴν ζημίαν» [Πραξ. 27:21]. Ο λόγος για τον αριθμό των κρουσμάτων της νόσου Covid-19 και των διασωληνωμένων που τον τελευταίο μήνα γίνεται κάθε μέρα και μεγαλύτερος, ξεπερνώντας κατά πολύ την εικόνα του περασμένου χειμώνα. Εκείνη μας είχε κάνει περήφανους (έστω και έγκλειστους) όταν βλέπαμε τα χειρότερα σε άλλες χώρες. Τώρα, μέσα στη γενική έξαρση της πανδημίας που προσβάλλει όλο τον κόσμο, δεν μένουμε κι εμείς πίσω. Θα μπορούσαμε να αποφύγουμε τα χειρότερα; Πιθανώς ναι. Σ’ εκείνο το «πειθαρχήσαντας» που διαβάζουμε παραπάνω βρίσκεται το κλειδί. Αυτή την πειθαρχία, που στην Ορθόδοξη παράδοση ονομάζουμε υπακοή, δεν την δεχόμαστε εύκολα. Όλοι ξέρουμε καλύτερα, όλοι είμαστε πάνω από τους ειδικούς (σε οποιοδήποτε θέμα), και άστους να λένε. Ποιοι είναι αυτοί άλλωστε; Αν όμως είχαμε δείξει την σχετική αυτοσυγκράτηση την θερινή περίοδο και μέχρι πρόσφατα, ίσως να είχαμε κερδίσει «τὴν ὕβριν ταύτην καὶ τὴν ζημίαν». Προς όφελος όλων μας. Τι περισσότερο περιμένουμε για να συνετισθούμε;


2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Η δυναμική εξαπλώσεως του συγκεκριμένου ιού αποδείχθηκε μη αναχαιτίσιμη.
Όσα μέτρα και εάν ελήφθησαν, κάποια από αυτά επαχθή, επιεικώς αμφιλεγόμενα, όπως π.χ. η καθολική και υποχρεωτική μασκοφορία και καταφανώς αντισυνταγματικά, απέτυχαν παταγωδώς.
Η δυναμική της εξαπλώσεως του ιού είναι, προφανώς, μη αναχαιτίσιμη.
Ο ιός ευτέλισε την επιστήμη και τους επηρμένους επιστήμονες.
Ας σταματήσουμε, λοιπόν, την κατασκευή ενόχων και την απόδοση ευθυνών, καθόσον "αέρα δέρομεν".
Η αμετανοησία μας και η αποστασία μας από το Θεό δεν θα έμεναν ατιμώρητες.
Επιστροφή, λοιπόν, στο Θεό, και όχι κλείσιμο των ναών από τους εκκλησιομάχους κυβερνώντες, γιατί το κακό θα επιταθεί.

Α. Παπαγιάννης είπε...

Φυσικά δεν υπάρχει καμία αντίρρηση ούτε για την γενική αποστασία μας ούτε για την ανάγκη επιστροφής στον Θεό.
Δεν συμφωνώ όμως ότι τα μέτρα απέτυχαν παταγωδώς, όταν το αντίθετο φάνηκε τουλάχιστον στην πρώτη περίοδο της πανδημίας. Το πρόβλημα είναι ότι η νόσος είναι παρούσα, δεν έχουμε ακόμη κάτι διαφορετικό να κάνουμε, και τα υπάρχοντα μέτρα δεν μπορούν να διαρκούν επ' αόριστον χωρίς δραματικές συνέπειες. Έχω γράψει σε παλαιότερη ανάρτηση ότι το φαινόμενο αυτό αποτελεί δοκιμασία και κρίση για όλα τα συστήματα (πολιτικά, κοινωνικά, υγειονομικά) που αποδεικνύονται ανεπαρκή. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα παραιτηθούμε από τις όποιες προσπάθειες να αντιμετωπίσουμε κατ' άνθρωπον την κατάσταση και να επιτύχουμε κάτι καλύτερο. Έχοντας πάντα κατά νουν ότι δεν αρκούν οι δικές μας προσπάθειες.