Ντροπής πράματα

Κάθε τόσο επανέρχεται στην ειδησεογραφία το φαινόμενο των τροπολογιών: ως ‘βιομηχανία’ έχει χαρακτηρισθεί (Καθημερινή 24/4), όχι άστοχα. Θα καταντούσε διασκεδαστικό αν δεν ήταν εξοργιστικό. Ποικίλα, άσχετα μεταξύ τους θέματα προσαρτώνται σε κάποιο νομοσχέδιο ανεξαρτήτως υπουργείου και περνούν από το ‘τελωνείο’ του κοινοβουλίου σαν λαθρεπιβάτες κρυμμένοι στην καρότσα κάποιου φορτηγού. Στα περισσότερα απ’ αυτά, αν όχι σε όλα, αν ψάξει κανείς κάτω από την επιφάνεια θα διακρίνει χροιά συμφεροντολογικής τακτοποίησης κάποιας εκκρεμότητος πελατειακής φύσεως. Και επειδή, ευκαιρίας δοθείσης, όλα τα κόμματα χρησιμοποιούν την τακτική αυτή προς ίδιον όφελος, δεν υπάρχει περίπτωση να κινηθεί το κοινοβούλιο για αλλαγή του ισχύοντος καθεστώτος. Κι αυτά σε πολίτευμα που αυτάρεσκα χαρακτηρίζεται ως δημοκρατικό.

     Τι θα πρέπει να γίνει; Να αναλάβει πρωτοβουλία το Συμβούλιο της Επικρατείας και να κηρύξει παράνομη και αντισυνταγματική τη διαδικασία αυτή. Για να κάνουμε έναν απλό παραλληλισμό με την εκπαίδευση, αν γράφω διαγώνισμα π.χ. στη γλώσσα, δεν μπορώ να αραδιάζω στην ίδια κόλλα και προβλήματα μαθηματικών ή θέματα φυσικής και να βαθμολογούμαι γι’ αυτά. Κάθε τροπολογία θα πρέπει να αναφέρεται και να συνδέεται άμεσα μόνο με τον νόμο που επιχειρεί να τροποποιήσει. Μόνο έτσι θα γίνεται φανερή η χρησιμότητα ή η σκοπιμότητά της και θα κρίνεται αν είναι ορθή και εύλογη ή καταφανώς πελατειακή. Επιτέλους, ή θέλουμε κράτος δικαίου ή κοροϊδεύουμε εαυτούς και αλλήλους!

[Δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή]