«Θα με τρυπήσεις ξανά;» άκουσα αντί για την καλημέρα από τον υπέργηρο ασθενή της Εντατικής καθώς πλησίαζα στο κρεβάτι του. Το μάτι ανοιχτό, με γνώρισε αμέσως. Δεν θύμιζε σε τίποτε τον σχεδόν κωματώδη, ετοιμοθάνατο άνδρα που είχα δει χθες. Με βάση εκείνη την εικόνα οι πιθανότητες να μην τον βρω σήμερα στη θέση του ήταν πολύ πάνω από τις μισές. Οι εντυπώσεις των θεραπόντων συνέκλιναν με τη δική μου πρόβλεψη ότι δεν θα έβγαζε τη μέρα και ότι οι ηρωικές παρεμβάσεις δεν είχαν νόημα στη βαριά κατάστασή του. Έκανα την εκκενωτική παρακέντηση του θώρακα (πάνω από δυο λίτρα υγρό) κυρίως για ανακούφιση από την δύσπνοια και όχι με την πεποίθηση ότι αυτή θα του έδινε ζωή. Τον άφησα στη φροντίδα της Εντατικής, ανάλογη με την ηλικία και τη σοβαρότητα του προβλήματός του. Και σήμερα εκείνος με χαιρετάει με την ανάμνηση όχι του χθεσινού τρυπήματος – αυτό δεν το κατάλαβε καθόλου – αλλά μιας άλλης παρακέντησης που του είχα κάνει πριν δυο μήνες, όταν ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση. Οι άρρωστοι συχνά μας ξαφνιάζουν με την πορεία τους και την ανταπόκριση στις ενέργειές μας, τόσο προς τη θετική όσο και προς την αρνητική κατεύθυνση. Κι αυτό κάνει τις δικές μας προβλέψεις και προγνώσεις τελείως επισφαλείς και αναξιόπιστες. Θυμάμαι μια ανάλογη περίπτωση όπου μια παρόμοια ηλικιωμένη άρρωστη έζησε σχεδόν τρία χρόνια μετά την ‘πρόγνωση’ του επικειμένου θανάτου της. Που σημαίνει ότι η μόνη ορθή απάντηση στο ερώτημα που κάθε τόσο δεχόμαστε («Θα ζήσει, γιατρέ…;») είναι εκείνο το σοφό «ἐὰν ὁ Κύριος θελήσῃ» του Αγ. Ιακώβου του Αδελφοθέου. Και βέβαια δεν είναι οι δικές μας πράξεις και εμπνεύσεις που αλλάζουν την πορεία, διότι «οὐ τοῦ θέλοντος οὐδὲ τοῦ τρέχοντος, ἀλλὰ τοῦ ἐλεοῦντος Θεοῦ» [Ρωμ. 9:16]. Για να μη νομίζουμε ότι κάτι κάνουμε. Το ‘καλό λάδι στο καντήλι’ που έλεγαν οι παλιότεροι ευτυχώς εξακολουθεί να ισχύει ακόμη και στην εποχή της ‘πολυμερώς και πολυτρόπως τεκμηριωμένης’ ιατρικής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου