Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2016

Νοσολογικός ρατσισμός

Γιατί άραγε κάθε τόσο ακούμε ή διαβάζουμε ότι κάποιος «δίνει μάχη με τον καρκίνο» ή «έφυγε χτυπημένος από τον καρκίνο», και δεν λέμε το ίδιο για το έμφραγμα, την πνευμονία, τον διαβήτη, την καρδιακή ή τη νεφρική ή την αναπνευστική ανεπάρκεια; Κι όμως, το έμφραγμα μπορεί να σε σκοτώσει πιο γρήγορα και ξαφνικά από τον καρκίνο, και η μάχη που δίνεις με τις χρόνιες ανεπάρκειες μπορεί να είναι εξίσου σκληρή και ακόμη πιο μακρόχρονη. Παρόλα αυτά, μόνο ο καρκίνος είναι «εχθρός» και τον «πολεμούμε» μέχρις εσχάτων, έστω κι αν πολλά κακοήθη νοσήματα έχουν πρόγνωση καλύτερη από άλλες σοβαρές παθήσεις. Προφανώς η μυθολογία του καρκίνου και η γλώσσα που την εκφράζει και τη συντηρεί δεν αλλάζουν εύκολα, έχουν περάσει στο γονιδίωμά μας. Κι όμως, αυτός ο ιδιόμορφος ‘νοσολογικός ρατσισμός’ θα πρέπει κάποια στιγμή να εκλείψει. Κι αν τη μάχη εναντίον του δεν τη δώσουμε εμείς οι γιατροί, τότε ποιος θα τη δώσει;

3 σχόλια:

Άρης Γαβριηλίδης είπε...

Όπως θα πρέπει, επί τέλους, να εκλείψει και το απαράδεκτο φαινόμενο να αποκαλείται ο καρκίνος, κυρίως από δημοσιογράφος, (έχω ακούσει και από γιατρό) επάρατη νόσος, δίχως να σκεφτούν τις συνέπειες που μπορεί να έχει αυτό στο ηθικό των καρκινοπαθών και των συγγενών τους, όπως και σε υγιείς που αρνούνται να κάνουν προληπτικές εξετάσεις από τον φόβο μήπως διαγνωσθούν με "επάρατο νόσο".

Α. Παπαγιάννης είπε...

Συμφωνώ απολύτως. Μάλιστα γνωρίζω κάποιον σεβάσμιο γέροντα που αποκαλεί "επάρατη νόσο" τον διαβήτη, με τον οποίο ζει εδώ και 50 χρόνια...

Ανώνυμος είπε...

Δεν έχω άποψη, παρ' όλο που πολλές μορφές καρκίνου είναι ίσως ιάσιμες. Το σοκ του ανθρώπου που διαγιγνώσκεται με καρκίνο, ο φόβος των μεταστάσεων, ο αργός, επώδυνος ίσως ερχομός του θανάτου νομίζω δικαιολογούν το επίθετο "επάρατος". Κατά πολλούς γέροντες βέβαια είναι και ευλογία και αν το δει έτσι ο ασθενών, ίσως είναι τελικά σωτηρία ψυχής. Μόνο ο Θεός γνωρίζει.
Φυλίτσα