Είχα μια ασυνήθιστη συνάντηση στα κοιμητήρια πρόσφατα.
Περνώντας για να ανάψω το θυμιατό στον τάφο του πατέρα μου βλέπω λίγο παραπέρα μια μαυροντυμένη ηλικιωμένη γυναίκα να περιποιείται έναν άλλο τάφο. Ξέρω τον ένοικό του: είχε περάσει από το ιατρείο πριν μερικά χρόνια.
«Είστε η μητέρα του Νίκου;» τη ρωτώ.
«Ναι», μου λέει, μάλλον ξαφνιασμένη και κάπως αμήχανη.
«Είμαι ο γιατρός που βρήκα τον καρκίνο του», προλαβαίνω την επόμενη ερώτησή της. «Δεν τον ξαναείδα, αλλά να που βρέθηκε στη... γειτονιά μας».
«Πώς θυμάστε τα ονόματα!» απορεί εκείνη.
Μακάρι να τους θυμόμουν τόσο εύκολα όλους, αλλά εδώ πρόκειται για εξαίρεση. Δεν συναντώ κάθε μέρα (ευτυχώς!) ανθρώπους 45 ετών με καρκίνο και σπάνια κλινικά ευρήματα. Πιάνουμε μια σύντομη γνωριμία, λέμε λίγες κουβέντες για τους μακαρίτες, την πηγαίνω με το αυτοκίνητο ως το σπίτι. Εις το επανιδείν.
Όλοι θέλουν να μη ξεχνιούνται οι δικοί τους προσφιλείς νεκροί. Ας τους θυμόμαστε όσο μπορούμε, κι ας το δείχνουμε. Και προπαντός ας τους έχουμε στην προσευχή μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου