Εσχατολογία

Από την εποχή του Αποστόλου Παύλου γινόταν η συζήτηση για τα ‘έσχατα’, με πρωταγωνιστές κάποιους συμπολίτες μας Θεσσαλονικείς που είχαν παρατήσει κάθε εργασία ("μηδέν εργαζόμενοι αλλά περιεργαζόμενοι") και το είχαν ρίξει στην αναμονή του τέλους (εξ ού και το ‘ει τις ου θέλει εργάζεσθαι, μηδέ εσθιέτω’ του Αποστόλου). Τη σκυτάλη πολλούς αιώνες αργότερα πήραν οι χιλιαστές, με διάφορες κατά καιρούς προβλέψεις για το τέλος του κόσμου που κάθε φορά έπεφταν ολίγον έξω. Τώρα ήρθε η εποχή των Μάγια (απλή συνωνυμία με τη γνωστή μέλισσα των παιδικών σκίτσων και με την ταξιδιογράφο-βουλεύτρια κ. Τσόκλη). Ψευδαισθησιακά τεχνάσματα είναι όλα αυτά, για να λησμονούμε ότι η ‘εσχάτη ώρα’ είναι για τον καθένα μας πάντοτε εν δυνάμει παρούσα, συνήθως όμως άγνωστη. Μνήμη θανάτου διδάσκουν ανέκαθεν οι ασκητές, με πρωτοπόρο τον Άγ. Ιωάννη της Κλίμακος, που θυμίζει στον ομώνυμο λόγο του τον Σοφό Σειράχ [7:36]: ‘Μιμνήσκου τα έσχατά σου, και εις τον αιώνα ου μη αμάρτης’. Ως ‘μελέτη θανάτου’ όριζαν την φιλοσοφία και οι αρχαίοι Έλληνες, ενώ ο μακαρίτης φιλόσοφος πρόεδρος Κων. Τσάτσος προέτρεπε: «Να δημιουργείς σαν αθάνατος, και να ζεις σαν μελλοθάνατος». Συμβουλές με αξία διαρκείας.

     Υστερόγραφο. Πέρασε λοιπόν κι αυτό το 'τέλος'..., όπως όλα τα προηγούμενα. Άντε τώρα να βρούμε το επόμενο. Μήπως το... 'ακινήτων' ή 'επιτηδεύματος'; Τέλη είναι κι αυτά, επώδυνα, επαίσχυντα, και καθόλου ειρηνικά!