Ασυνέχεια φροντίδας

«Γιατρέ, πριν μια εβδομάδα μου έκαναν ακτίνες στο νοσοκομείο, αλλά δεν μου τις έδωσαν. Μου είπαν ότι έχω πνευμονία και μου έδωσαν αντιβιοτικά. Χθες είχα βήχα και δύσπνοια, πήγα σε άλλο νοσοκομείο που εφημέρευε, μου έκαναν καινούργιες ακτίνες, πάλι δεν μου τις έδωσαν. Μου έγραψαν όμως και άλλη αντιβίωση. Τι να κάνω;»

      Μια ιστορία που ακούμε συχνά, σε ποικίλες παραλλαγές, από τους αρρώστους μας. Επισκέπτονται το εφημερεύον νοσοκομείο για κάποιο πρόβλημα υγείας, και τους γίνονται εξετάσεις, τις οποίες κρατάει το νοσοκομείο. Τις περισσότερες φορές δεν υπάρχει καν ένα ενημερωτικό σημείωμα που να περιγράφει τα ευρήματα, τη διάγνωση και την προτεινόμενη θεραπεία, και σχεδόν ποτέ δεν δίνονται σαφείς οδηγίες ή ραντεβού για επανεξέταση. Ο ασθενής πηγαίνει στη συνέχεια σε κάποιον εξωτερικό γιατρό ή σε άλλο νοσοκομείο, αλλά οι εξετάσεις του δεν υπάρχουν για συγκριτική εκτίμηση. Ο επόμενος γιατρός (που μπορεί να είναι ειδικευόμενος χωρίς ανάλογη εμπειρία) δεν μπορεί να κρίνει αν η εικόνα που έχει μπροστά του αποτελεί βελτίωση ή επιδείνωση της προηγούμενης. Γράφει λοιπόν κάποια αγωγή με βάση τα τρέχοντα ευρήματα, και ο ασθενής φεύγει, και πάλι χωρίς κάποιο χαρτί στα χέρια του. Πελαγωμένος πλέον, επισκέπτεται έναν τρίτο γιατρό, ο οποίος καλείται να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Με ποιον τρόπο; Κάνοντας νέες εξετάσεις; Ζητώντας από τον άρρωστο να του φέρει τις προηγούμενες; Και οι δυο λύσεις απαιτούν μια ταλαιπωρία του αρρώστου, που μπορεί να μην τη σηκώνει η ηλικία και η κατάστασή του.  

      Η εικόνα αυτή είναι ένα τυπικό παράδειγμα πολυδιάσπασης της φροντίδας υγείας, που με τη σειρά της συνεπάγεται πολλαπλασιασμό των αδικαιολογήτων εξετάσεων και φαρμάκων και διόγκωση του κόστους. Μια τέτοια τακτική δεν δικαιολογείται ούτε από ιατρική, ούτε από οικονομική πλευρά. Οι εξετάσεις (αιματολογικές, ακτινογραφίες κτλ) που γίνονται στα Τμήματα Επειγόντων Περιστατικών για ασθενείς που τελικά δεν εισάγονται στο νοσοκομείο ανήκουν στους ασθενείς και πρέπει να δίνονται εις χείρας τους, για κάθε περαιτέρω χρήση. Επιπλέον, κάθε επίσκεψη σε ΤΕΠ πρέπει να συνοδεύεται από ένα σημείωμα που να αναγράφει το πρόβλημα του αρρώστου και τις ενέργειες που έγιναν, καθώς και το ονοματεπώνυμο του γιατρού που μπορεί να δώσει σχετικές πληροφορίες. Αν αυτό σημαίνει ανάγκη για γραμματειακή υποστήριξη των ΤΕΠ τις μέρες εφημερίας, τότε θα έλεγα ότι μια τέτοια κίνηση θα ήταν βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, που θα αποδώσει ακόμη και οικονομικό όφελος στο σύστημα υγείας. Χωρίς αυτή τη στοιχειώδη τεκμηρίωση, η συνέχεια στη φροντίδα των ασθενών είναι πολύ δύσκολο να διασφαλισθεί, και η ταλαιπωρία τους (και η σπατάλη) θα συνεχίζεται.

[Απεστάλη στην Καθημερινή]