Αναδιφώντας τις διαδικτυακές εφημερίδες σήμερα ξεχωρίζω από την πεζή επικαιρότητα την ‘παράπλευρη’ είδηση ότι πέθανε ο Μωρίς Αντρέ, για πολλούς ο μεγαλύτερος κλασικός τρομπετίστας που αναδείχθηκε ποτέ. Δεν χρειάζεται να γράψω πολλά γι’ αυτόν, πέρα από το ότι εργάσθηκε ως ανθρακωρύχος πριν αναδειχθεί σε δεξιοτέχνη του αγαπημένου του οργάνου. Κι εδώ έρχεται να συμπληρώσει τα δικά μου κενά η ‘δισκοθήκη’ του YouTube. Αναζητείστε τον εκεί, και ό,τι και να ακούσετε από την τρομπέτα του θα σας αποζημιώσει. Μια μικρή δική μου επιλογή:
- Κοντσέρτο για τρομπέτα του Haydn
- Κοντσέρτο για τρομπέτα του Telemann
- Το κλασικό τσιγγάνικο ‘Hora staccato’
- Το μαγευτικό κοντσέρτο για τρομπέτα του Albinoni
- και το πασίγνωστο Adagio του ίδιου (με μια δόση αυτοσχεδιασμού, είναι αλήθεια).
2 σχόλια:
Μ’ αυτή την μουσική , Αντώνη μου, οι καημοί δεν εξωτερικεύονται. Εξακολουθούν και μένουν βαθειά ριζωμένοι μέσα σου και συνεχίζουν να σε βασανίζουν ανελέητα . Με άλλα λόγια , εμείς οι ανατολικοί δεν μπορούμε να γλεντήσουμε με τέτοια μουσική . Εμείς βρίσκουμε λυτρωμό μονάχα με τους μουσικούς δρόμους της Ρωμηοσύνης .Είτε ασκητικούς ρεμπέτικους είτε ψυχωφελείς Εκκλησιαστικούς .
Αριστερός ψάλτης .
Δεν θα διαφωνήσω για τους καημούς. Ωστόσο η μουσική τέχνη έχει πολλούς τρόπους να εκφράζεται, και καλύπτει διάφορες ανάγκες, και ομολογώ ότι η κλασική δεν με αφήνει ασυγκίνητο. Άλλο πράμα ο λυτρωμός βέβαια...
Δημοσίευση σχολίου