Εξίσωση

Εδώ και ενάμιση χρόνο ο κόσμος παρακολουθεί τα γεγονότα της Μέσης Ανατολής που ξεκίνησαν με την πρωτοφανή σφαγή 1200 Εβραίων πολιτών από τρομοκράτες της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου 2023 και την ομηρία μερικών εκατοντάδων άλλων, πολλοί από τους οποίους έχασαν από τότε τη ζωή τους. Εγκληματικό το γεγονός, και κανείς σώφρων άνθρωπος δεν μπορεί να το δικαιολογήσει με κανένα επιχείρημα. Τελεία.

     Τι μπορεί να πει όμως κάποιος για τα όσα ακολούθησαν; Η επιχείρηση για την τιμωρία των ενόχων τρομοκρατών πολύ σύντομα εξελίχθηκε σε ισοπέδωση ολόκληρης της περιοχής της Γάζας, τον θάνατο περίπου πενήντα χιλιάδων ανθρώπων (από τους οποίους οι περισσότεροι άμαχοι), τον τραυματισμό αγνώστου αριθμού άλλων, και τη βίαια εκτόπιση ολοκλήρου του Παλαιστινιακού πληθυσμού, που πλέον δεν έχει όχι ‘ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ’, αλλά ούτε καν πού να σταθεί. Όπως διαβάζουμε στον ξένο τύπο, εκατοντάδες είναι τα παιδιά που ακρωτηριάσθηκαν από τους βομβαρδισμούς, και μόνο ένας μικρός αριθμός έτυχε κάποιας ουσιαστικής ιατρικής βοήθειας με προσθετικά μέλη σε τρίτες χώρες, ενώ τις τελευταίες ημέρες μαθαίνουμε και για ομαδικές εκτελέσεις παραϊατρικού προσωπικού και διασωστών από τον Ισραηλινό στρατό. Η προσωρινή εκεχειρία που είχε αποφασισθεί πριν μερικές εβδομάδες αποδείχθηκε κάτι λιγότερο από προσωρινή. Και οι στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Γάζα συνεχίζονται, χωρίς φως στον ορίζοντα.

     Αν επιτρέπεται μια πρόχειρη παρομοίωση, ας υποθέσουμε ότι μπαίνουν στο σπίτι μας ένα σμήνος μέλισσες και μας τσιμπούν. Για να τις σκοτώσουμε, αρπάζουμε έναν σιδερολοστό και αρχίζουμε να χτυπάμε γύρω μας όπου και όποιον βρίσκουμε. Πετυχαίνουμε μερικές μέλισσες, αλλά ταυτόχρονα διαλύουμε το σπίτι και σκοτώνουμε και όσους βρέθηκαν μέσα στην εμβέλεια των χτυπημάτων μας. Αποτελεί αυτό λογική και σύμμετρη αντίδραση στην αρχική επίθεση; Μπορεί κανείς να δικαιολογήσει μια τέτοια τακτική, άσχετα με το πόσο επώδυνα ή επικίνδυνα ήταν τα αρχικά ‘τσιμπήματα’; Και μέχρι πού μπορεί να συνεχισθεί η καταστροφική αυτή αντεπίθεση;

     Αν κανείς παρατηρήσει ότι με τα παραπάνω εξισώνονται τα θύματα με τους θύτες, ας σκεφθούμε ότι την εξίσωση αυτή την έχουν κάνει τα ίδια τα ‘θύματα’ – εν προκειμένω το επίσημο κράτος του Ισραήλ – με την τακτική τους εδώ και δεκαοκτώ μήνες. Δυο άδικα ποτέ δεν κάνουν ένα δίκαιο.

ΕΟΚΑ

 Δεν ήταν πρωταπριλιάτικο ψέμα: δεν θα μπορούσε να ήταν, για ένα τόσο ευαίσθητο θέμα όπως το Κυπριακό, και μάλιστα η τραγική του πλευρά. Μετά από πολλές δεκαετίες επίσημης σιγής, το υπουργείο Παιδείας έστειλε (την τελευταία στιγμή) εγκύκλιο στα Γυμνάσια και τα Λύκεια της χώρας να τιμήσουν την 1^η Απριλίου ως επέτειο έναρξης του απελευθερωτικού αγώνα των Κυπρίων της ΕΟΚΑ το 1955, σαν σήμερα πριν εβδομήντα χρόνια, κατά της Αγγλικής αποικιοκρατίας. Ευκαιρία να γνωρίσουν οι νεότεροι και να ξαναθυμηθούμε οι παλαιότεροι την πυρπόληση του Γρηγόρη Αυξεντίου στο κρησφύγετό του στον Μαχαιρά, τις μάχες και τον θάνατο του Στυλιανού Λένα στην Ποταμίτισσα, του Κυριάκου Μάτση στο Δίκωμο και του Μάρκου Δράκου στην Ευρύχου, καθώς και των τεσσάρων ηρώων στον Αχυρώνα του Λιοπετρίου (Ανδρέα Κάρυου, Ηλία Παπακυριακού, Φώτη Πίττα και Χρήστου Σαμαρά). Και βέβαια τις εκτελέσεις με απαγχονισμό εννέα νέων ανθρώπων. Το προσκλητήριο: Μιχαήλ Καραολής, Ανδρέας Δημητρίου, Ανδρέας Ζάκος, Ιάκωβος Πατάτσος, Χαρίλαος Μιχαήλ, Μιχαήλ Κουτσόφτας, Στέλιος Μαυρομάτης, Ανδρέας Παναγίδης και Ευαγόρας Παλληκαρίδης. Όλοι τους είναι θαμμένοι στα ‘Φυλακισμένα Μνήματα’ της Λευκωσίας. Πρόσωπα και γεγονότα πολύ γνωστά παιδιόθεν, μια και τα είχε εκθέσει λεπτομερώς στο περιοδικό ‘Προς τη Νίκη’ και στη συνέχεια στο βιβλίο ‘Εθνομάρτυρες του Κυπριακού έπους 1955-1959’ ο αείμνηστος Ν. Π. Βασιλειάδης. Όλοι νέοι άνθρωποι, οι περισσότεροι προερχόμενοι από τις τάξεις της Ορθόδοξης Χριστιανικής Ενώσεως Νέων (ΟΧΕΝ), που στην κρίσιμη στιγμή της ιστορίας έβαλαν την φιλοπατρία πάνω από τη φιλοζωία και πρόσθεσαν τα ονόματά τους στον μακρύ κατάλογο των ηρώων της Ελληνικής φυλής. Αιωνία θα είναι η μνήμη τους.

     Σχετικό άρθρο-αφιέρωμα του Χαρίδημου Τσούκα ΕΔΩ.