Στάδιο IV

Κάποτε υπήρχε το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο: οι παίκτες πολύ συχνά έπαιζαν σε ομάδα της συνοικίας όπου γεννήθηκαν και μεγάλωσαν, οι φίλαθλοι ακολουθούσαν εν πολλοίς μια παρόμοια πορεία, υπήρχε μια ιστορία, η ‘φανέλλα’ και το έμβλημα της ομάδας ήταν αυτό που μετρούσε. Προοδευτικά το παιχνίδι αναβαθμίσθηκε, άλλαξε επίπεδο, όπως λένε στα ηλεκτρονικά. Έγινε επαγγελματικό, μπήκαν στη μέση ιδιοκτήτες, μέτοχοι φανεροί και κρυφοί, χρηματικά κεφάλαια που συναγωνίζονται σε ύψος κρατικούς προϋπολογισμούς, τυχερά παιχνίδια, δικαιώματα τηλεοπτικών μεταδόσεων, αγοραπωλησίες και ‘δανεισμοί’ παικτών και προπονητών από κάθε γωνιά του πλανήτη με τεράστιες ταρίφες. Και όπου υπάρχει πολύ χρήμα, συνήθως ακολουθεί και το σχετικό ενδιαφέρον (και συμφέρον) της κρατικής εξουσίας και η ανάλογη συμπαιγνία, ώστε να μη μείνουν αμέτοχοι στα οικονομικά και ψηφοθηρικά οφέλη οι πολιτικοί. Άλλωστε το πολιτικό-κομματικό ‘γλάσο’ δίνει στην όλη υπόθεση τη νομιμότητα που αλλιώς θα ήταν πολύ δύσκολο να επικαλεσθεί το σχετικό κύκλωμα με όλες του τις παραφυάδες.

     Κι έτσι αυτό που για τον πολύ κόσμο είναι ένα θεαματικό ομαδικό άθλημα στην ουσία είναι η βιτρίνα για μια σειρά δραστηριότητες που θα έπρεπε να ενδιαφέρουν κυρίως εφορίες και οικονομικούς εισαγγελείς και επιτροπές διαφθοράς και ανάλογα ελεγκτικά σώματα. Το γεγονός ότι φτάνουμε να ακούμε για επείγουσες νομοθετικές τροπολογίες και κομματικές πειθαρχίες και για δικαιολογίες ή μη βουλευτών και πρώην πρωθυπουργών για το θέμα είναι ένα ακόμη σύμπτωμα της υποκείμενης νόσου. Που όμως δεν υποδηλώνει απλώς την παρουσία καρκίνου, αλλά φανερώνει και τις μεταστάσεις του. Τέταρτο στάδιο, ανίατη νόσος.

Συντακτικά

Η ηλεκτρονική Καθημερινή είναι μια από τις ιστοσελίδες που επισκέπτομαι τακτικά για ενημέρωση και για να βρίσκω αφορμές για γράψιμο, όπως γνωρίζουν οι καθ’ έξιν αναγνώστες του ιστολογίου. Διαβάζω λοιπόν χθες την ακόλουθη επικεφαλίδα: «Άρθρο στην «Κ» του Κυριάκου Μητσοτάκη: Ο διπλός φιλελευθερισμός του Βενιζέλου». Πώς θα την ερμηνεύατε; Βέβαια η κοινή λογική και η γνώση προσώπων και πραγμάτων μας λέει ότι η εφημερίδα φιλοξενεί άρθρο του Κ. Μητσοτάκη. Ωστόσο η σύνταξη της πρότασης στην κυριολεξία σημαίνει ότι η «Κ» είναι του Κ. Μητσοτάκη και δημοσιεύει άρθρο (κάποιου) με τον τίτλο που ακολουθεί. Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις η σειρά των λέξεων έχει τη σημασία της για την σαφή απόδοση του νοήματος: κανείς δεν θα είχε την παραμικρή αμφιβολία αν η επικεφαλίδα έλεγε «Άρθρο του Κ. Μητσοτάκη στην Κ». Κάνω λάθος;

Ακρίδες

 

Τις ξέρουμε από σποραδικές εμφανίσεις σε υπαίθριους χώρους σαν μεμονωμένα έντομα που έχουν την ικανότητα να κάνουν άλματα δυσανάλογα με το μέγεθός τους. Κάποιοι τις θυμόμαστε απόμακρα και ως μία από τις δέκα πληγές του Φαραώ στην Παλαιά Διαθήκη, αλλά πρόκειται για μια ιστορική γνώση που ίσως δεν μας λέει και πολλά πράγματα για το μέγεθος του φαινομένου. Από τη θεωρητική αυτή ενασχόληση μας προσγειώνει στην πραγματικότητα ένα φωτογραφικό αρχείο της εφημερίδας Guardian που βρήκα μόλις χθες (απ' όπου και οι εικόνες). Ένα τεράστιο σμήνος από γιγάντιες ακρίδες ρημάζει -- η λέξη είναι πολύ φτωχή για να αποδώσει την κατάσταση -- τη βλάστηση στην Ανατολική Αφρική. Οι εικόνες προκαλούν σοκ, όταν βλέπει κανείς ανθρώπους απεγνωσμένους να προσπαθούν να διώξουν -- με τι; με τα γυμνά τους χέρια; -- τα καταστροφικά αυτά ιπτάμενα τέρατα. Ο Οργανισμός Τροφίμων και Γεωργίας (FAO) του ΟΗΕ υπολόγισε ότι ένα τέτοιο σμήνος στην Κένυα έχει έκταση περίπου 2400 τετραγωνικών χιλιομέτρων (όσο ένας νομός της Ελλάδος) και περιέχει μέχρι 200 δισεκατομμύρια ακρίδες, καθεμία από τις οποίες καταναλώνει καθημερινά τροφή ίση με το βάρος της, ενώ το σμήνος μετακινείται με ταχύτητα μέχρι 150 χιλιόμετρα τη μέρα. Τι μπορεί να απομείνει από πράσινο μετά από τέτοια επιδρομή; Κι όταν θα έχει περάσει το σμήνος, πώς θα τραφούν οι άνθρωποι και τα ζώα εκεί; Θέλει πολλή φαντασία για να σκεφθεί κανείς μια επόμενη μεγάλη μετανάστευση πληθυσμού; [βλ. και ΕΔΩ].   
     Το καταστροφικό σμήνος των ακρίδων θυμίζει Αποκάλυψη (κεφ. θ΄). Χωρίς να διεκδικεί κανείς προφητικές ιδιότητες, είναι άραγε τυχαίο το φαινόμενο αυτό και άλλα παρόμοια;

Ιογενείς σκέψεις

Άλλη μια φορά ένας ιός βρίσκεται στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος, και ανησυχίας συνάμα. Εξωτικός, Κινέζος την καταγωγή, με το προσωρινό όνομα 2019-nCoV, ήδη καταγράφει εκατοντάδες κρούσματα και 26 νεκρούς στην πατρίδα του και δυο επιβεβαιωμένα κρούσματα στις ΗΠΑ. Μοιάζει να συγγενεύει μ’ εκείνον τον επικίνδυνο συνάδελφό του που προκάλεσε πριν μερικά χρόνια το σύνδρομο SARS με τις θανατηφόρες πνευμονίες. Και δίνει αφορμές για σκέψεις.
     Πρώτη και βασική: οι μικροοργανισμοί, είτε ιοί είτε μικρόβια, δεν αποτελούν καθόλου αμελητέα δύναμη. Επιβιώνουν, εγκλιματίζονται στις μεταβαλλόμενες κλιματικές και άλλες συνθήκες και διαιωνίζονται περιφρονώντας και υπερνικώντας τα φάρμακα που επινοούμε και ρίχνουμε εναντίον τους. Οι νίκες μας απέναντι σε λοιμώξεις-μάστιγες του παρελθόντος δεν πρέπει να μας κάνουν να λησμονούμε την πραγματικότητα αυτή. Δεύτερη σκέψη, συνακόλουθη της πρώτης: η ταχύτητα της μετακίνησης ανθρώπων από μια χώρα ή ήπειρο σε άλλη, πριν ακόμη εκδηλωθούν συμπτώματα νόσου, σημαίνει ότι οι λοιμώξεις αυτές δεν αποτελούν απλώς τοπικό φαινόμενο, αλλά έχουν τη δυνατότητα να γίνουν πολύ εύκολα παγκόσμιες.
     Τι κάνουμε λοιπόν; Καταρχήν αυτό που έκαναν οι Κινέζοι: να βάλουν σε καραντίνα πόλεις ολόκληρες εκατομμυρίων κατοίκων (συνολικά κάπου 40 εκατομμύρια μέχρι στιγμής). Η απομόνωση του αιτιολογικού παράγοντα και η προσπάθεια για ανεύρεση αποτελεσματικής θεραπείας ή εμβολίου είναι χρονοβόρα υπόθεση, κι αν περιμένει κανείς να γίνει χωρίς να λάβει άλλες προφυλάξεις θα είναι πάρα πολύ αργά. Ωστόσο υποπτεύομαι ότι μόνο απολυταρχικά καθεστώτα μπορούν να εφαρμόσουν τέτοιας κλίμακας μέτρα για την αποφυγή περαιτέρω εξάπλωσης μιας επιδημίας.
     Και κάτι τελευταίο. Όπως διαβάζω, Κινέζοι επιστήμονες πιθανολογούν ότι ο νέος ιός πιθανώς προήλθε από την κατανάλωση φιδιών που είχαν φάει μολυσμένες νυχτερίδες. Και τα μεν φίδια δεν κάνουν τίποτε παράξενο: τρώνε ό,τι έτρωγαν πάντα, σύμφωνα με τη θέση τους στη διατροφική αλυσίδα. Οι άνθρωποι όμως τι δουλειά έχουν να καταναλώνουν ερπετά; Προφανώς οι κόμπρες δεν σκοτώνουν μόνο αν σε δαγκώσουν, αλλά κι αν τις δαγκώσεις. 

Μνήμης σημαντικά

Ο τίτλος αυτός περιγράφει την συλλογή των κειμένων του 2019 του ιστολογίου αυτού. Τον επεξηγεί ο πρόλογος που παρατίθεται στη συνέχεια. Όποιος θέλει τη συλλογή σε μορφή pdf, δεν έχει παρά να αφήσει παρακάτω ένα σχόλιο με το e-mail του (δεν θα δημοσιοποιηθεί).  

Φόβος μεγάλος του συγχρόνου ανθρώπου η απώλεια της μνήμης. Φόβος σχεδόν υπαρξιακός, χειρότερος κι από εκείνον του θανάτου μερικές φορές. Στο κάτω-κάτω, όταν πεθάνουμε δεν θα έχουμε ανάγκη τη μνήμη, ωστόσο ελπίζουμε να μας θυ­μούνται άλλοι για κάποιο χρονικό διάστημα. Αν όμως χάσουμε τη μνήμη μας όσο ζούμε, τι γίνεται; Οι μικρές απώλειες που πα­ρατηρούμε καθημερινά προϊούσης της ηλικίας (Πώς τον λένε εκείνον; Τι μου είπε ο Τάδε χθες στο τηλέφωνο; Τι άλλο έχω να κάνω σήμερα;) μας προϊδεάζουν για μεγαλύτερες και περισσό­τερες στο μέλλον. Κάποτε βασιζόμασταν σ’ ένα φευγαλέο άκουσμα για να θυμηθούμε κάτι· τώρα η σημείωση σε χαρτάκι ή στο κινητό είναι σχεδόν απαραίτητη. Η αξία των διαφόρων μηχανημάτων από τα οποία ολοένα και περισσότερο εξαρτώ­μαστε (υπολογιστές, τάμπλετ, έξυπνα τηλέφωνα) εκτιμάται, εκτός από άλλα κριτήρια, και από το μέγεθος της μνήμης τους. Το ίδιο γίνεται και με τον δικό μας ‘σκληρό δίσκο’ (συμβατικός ο όρος), τον περίκλειστο στο κρανίο μας.

     Από τη γραμματική που μαθαίναμε κάποτε θυμόμαστε τα ‘μνήμης και λήθης σημαντικά ρήματα’ της αρχαίας ελληνικής που ήθελαν αντικείμενο στη γενική («Δέσποτα, μέμνησο τῶν Ἀθηναίων»). Δανειζόμαστε μέρος του όρου για να περιγρά­ψουμε θέματα που μας έκαναν κάποια εντύπωση, θετική ή αρ­νητική, στο έτος που μας πέρασε, και που θέλουμε να θυμόμα­στε τουλάχιστον για τον αμέσως επιόντα χρόνο. Όχι μόνο για την όποια αντικειμενική ή συναισθηματική τους αξία, αλλά διότι πολλά από αυτά (ιδίως αρνητικά) έχουν την τάση να ξα­νάρχονται στο προσκήνιο της επικαιρότητας, σαν τις παλιές ελ­ληνικές ταινίες που προβάλλονται πάλιν και πολλάκις από τα τηλεοπτικά δίκτυα. Αυτή όμως είναι η μόνη τους ομοιότητα: διότι αν οι παλιές ταινίες εξακολουθούν να μας διασκεδάζουν, η κατ’ εξακολούθηση διάπραξη των ιδίων σφαλμάτων και κα­κών επιλογών σε ατομικό, εθνικό ή κοινωνικό επίπεδο, το ‘δὶς (και τρις και δεκάκις) ἐξαμαρτάνειν’ απλώς διαιωνίζει και εδραιώνει την εντύπωση ότι «Έτσι είμαστε εμείς, δεν αλλά­ζουμε». Μέχρι πότε, άραγε;

Δικονομικά

Αναδιφώντας ένα αρχείο με παλιά ενδιαφέροντα δημοσιεύματα βρίσκω την ακόλουθη ιστορία. Τον Απρίλιο του 2013 ο Κάρλος Τέβεζ, φημισμένος τότε ποδοσφαιριστής της Μάντσεστερ Σίτι (ενδεικτικά, η αμοιβή του ήταν 196.000 λίρες την εβδομάδα), δικάστηκε μετά από ανώνυμη καταγγελία ότι οδηγούσε την Πόρσε του χωρίς ασφάλιση και ενώ ήταν ήδη χρεωμένος με ποινή απαγόρευσης για άλλο παράπτωμα. Παραδέχθηκε την ενοχή του και τιμωρήθηκε με 250 ώρες κοινωνικής υπηρεσίας και έξι μήνες απαγόρευση οδήγησης, καθώς και με πρόστιμο και δικαστικά έξοδα συνολικά 1145 λιρών. Η πρόεδρος του δικαστηρίου είπε στην αγόρευσή της τα εξής: «Κύριε Τέβεζ, καταλαβαίνετε ότι αποτελείτε πρότυπο για χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια, θαυμαστές. Κανένας δεν είναι υπεράνω του νόμου, και δεν θα έπρεπε να οδηγείτε. Από σας εξαρτάται να μην ξαναβρεθείτε στο δικαστήριο».

     Με αφορμή το περιστατικό προσπαθώ να φαντασθώ ανάλογη σκηνή σε ελληνικό δικαστήριο με κατηγορούμενο κάποιον από τους τρέχοντες αστέρες των μεγάλων ομάδων. Αλλά τι λέω; Θα έφτανε άραγε ποτέ στη δικαιοσύνη ένα τέτοιο πρόσωπο; Ο πρόεδρος της ΠΑΕ με τους δικηγόρους του θα είχε μεριμνήσει τάχιστα ώστε να μην ενοχλήσουν τον πολύτιμο παίκτη του. Εξάλλου, ποιος θα τολμούσε ποτέ να καταγγείλει μια τέτοια προσωπικότητα;

     Τι λέτε; Ποια από τις δυο εικόνες αποδίδει αυτό που ονομάζουμε ανεξάρτητη δικαιοσύνη;

Επικοινωνιακή χολή

Τόσο η στοιχειώδης ευγένεια όσο και η δεοντολογία επιβάλλει, αν διαφωνούν δυο γιατροί για οποιοδήποτε ζήτημα (και ιδίως για τον χειρισμό ενός αρρώστου), να μην εκδηλώνουν τη διαφωνία αυτή δημόσια αλλά να έρχονται σε συνεννόηση και να μην εκθέτουν τους εαυτούς τους και τον θεσμό που υπηρετούν με αμοιβαίες κατακρίσεις. Το αντίθετο είναι όχι μόνο απρέπεια, αλλά και δημιουργεί τις χειρότερες εντυπώσεις στον θεατή, είτε είναι άμεσα ενδιαφερόμενος είτε όχι, ενώ φέρνει τον άρρωστο και τους δικούς του σε αμφιβολίες και σε δεινή ανησυχία για το μέλλον. Η συμπεριφορά αυτή δεν αποτελεί επαγγελματική υποκρισία, αλλά εκφράζει σεβασμό προς τη σοβαρότητα της κατάστασης και προς τις ευαισθησίες του αρρώστου.
    Γιατί τα γράφω αυτά; Διότι άκουσα τις πρόσφατες δηλώσεις του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης σχετικά με την υποψηφιότητα της κ. Σακελλαροπούλου για την προεδρία της δημοκρατίας. Ένα ‘ναι’ είπε στο τέλος, αφού προηγουμένως το προλόγισε με όση ξινίλα μπορούσε. Σε μια σοβαρή κατάσταση θα περίμενε κανείς μεγαλύτερη διάθεση συνεννόησης, μακριά από κάμερες και μικρόφωνα, και χάραξη εθνικής γραμμής. Όμως φαίνεται ότι μετά από δέκα χρόνια κρίσης και τεσσεράμισι χρόνια πρωθυπουργίας, τίποτε δεν έμαθε εκτός από την καταδικαστική κριτική: «εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλεί το στόμα αυτού». Μίλησε για επικοινωνιακά τεχνάσματα, κι εδώ γελάει κανείς πικρά αν δεν τον προλάβει ο πνιγμός από αγανάκτηση. Θυμάται την παροιμία με τον γάιδαρο και τον πετεινό και αναρωτιέται: υπάρχει άραγε οποιαδήποτε κίνηση στην πολιτική που να μην ενέχει το στοιχείο της επικοινωνίας; Τι καινούργιο μας πρόσφερε ο πρώην με το κατεβατό που αράδιασε πριν πει τελικά ότι δέχεται την επιλογή; Κι αν οι δικές του επιθετικές δηλώσεις δεν αποτελούν επικοινωνιακό δόλωμα για αλίευση κομματικού οφέλους, τι ακριβώς είναι; Επιτέλους, από χολή κάθε χρώματος έχουμε χορτάσει.

Ευχές

Γονείς, αδέλφια, ξαδέλφια, ανίψια, θείοι, κουμπάροι και λοιποί συγγενείς. Φίλοι, παλαιοί συμμαθητές και συμφοιτητές, συνάδελφοι εγγύς και μακράν, από διάφορες ειδικότητες. Γνωστοί από διάφορα μέρη του κόσμου (Αγγλία, Αμερική, Αυστραλία). Ασθενείς και συγγενείς ασθενών, κάποιοι απ‘ αυτούς ξεχασμένοι από καιρό. Και μαζί, τα τελευταία χρόνια, και κάποιοι βουλευτές και πολιτικοί διαφόρων χρωμάτων. Κοινός παρονομαστής; Όλοι αυτοί (παραιτήθηκα νωρίς από την όποια προσπάθεια καταμέτρησης) έστειλαν ηλεκτρονικά μηνύματα ή έπιασαν το τηλέφωνο και πήραν για τις ευχές για τη γιορτή του Αγίου Αντωνίου. Μια μέρα του χρόνου που εκ των πραγμάτων την αφιερώνω στα τηλέφωνα -- που συχνά χτυπούν συγχρονισμένα -- μια και δεν θα προλάβαινα να κάνω παράλληλα κι άλλη δουλειά. Λίγα δευτερόλεπτα επικοινωνίας αποζητεί ο καθένας, να δώσει τις ευχές του, να ακούσει μια καλησπέρα, να μάθει ένα νέο, να εκδηλώσει το ενδιαφέρον του και την αγάπη του, να με συγκινήσει με τον καλό λόγο του. Όσο κι αν η επικοινωνία αυτή φαίνεται τυπική, δεν παύει να λέει κάτι, να μας κρατά σε επαφή, να μας θυμίζει εκείνους που δεν θυμόμαστε τον υπόλοιπο καιρό. Και να μας κάνει να ντραπούμε που οι υποσχέσεις μας «να βρεθούμε κάποια φορά» συνήθως μένουν στα λόγια. Ένα «ευχαριστώ» είναι το ελάχιστο που μπορεί κανείς να απαντήσει στις ευχές και τις προσευχές τους. Και να τους θυμάται, έστω και ανταποδοτικά. 

Δελτίο Τύπου: Αφήστε με να ζήσω!

Το κίνημα 'Αφήστε με να ζήσω' εξέδωσε ένα υποδειγματικό σε ευγένεια, αξιοπρέπεια και τεκμηρίωση δελτίο τύπου σχετικά με την αφαίρεση της σχετικής αφίσας από το μετρό της Αθήνας. Το αναδημοσιεύουμε από την επίσημη ιστοσελίδα του κινήματος, προσυπογράφοντας τις θέσεις και τα επιχειρήματά του.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

14 Ιανουαρίου 2020

Το Κίνημα «Αφήστε με να ζήσω!» δημιουργήθηκε πριν 2 χρόνια περίπου από 19 Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία και με την υποστήριξη της Ανωτάτης Συνομοσπονδίας Πολυτέκνων Ἑλλάδος, με σκοπό να ενημερώνει με κάθε νόμιμο και δημοκρατικό τρόπο τους συμπολίτες μας για το θαύμα της Ζωής του αγέννητου παιδιού, σύμφωνα με τα επιστημονικά δεδομένα και την Ορθόδοξη παράδοσή μας, αλλά και να βοηθά όσες γυναίκες πιέζονται για έκτρωση και επιθυμούν να κρατήσουν το παιδί τους.

     Στα πλαίσια αυτής της ενημέρωσης προβήκαμε σε διαφημιστική καμπάνια σε κάποιους σταθμούς του ΜΕΤΡΟ, με αποκλειστικό σκοπό την ενημέρωση για τη μοναδική και ανεπανάληπτη ανθρώπινη ζωή, που φιλοξενείται στην κοιλιά της μητέρας, προβάλλοντας αποκλειστικά επιστημονικές πληροφορίες για την ενδομήτρια ζωή του εμβρύου.

     Με μεγάλη μας έκπληξη, όμως, βρεθήκαμε μπροστά σε μια πρωτοφανή αντίδραση, που σαν κύριο επιχείρημά της είχε το «δικαίωμα της γυναίκας στην έκτρωση». Είναι άξιο απορίας πώς, από αυτά που αναφέρονται στην αφίσα, καταστρατηγούνται τα «δικαιώματα» των γυναικών ή, όπως ανέφερε το δελτίο τύπου του Υπουργού Μεταφορών και Υποδομών κ. Κώστα Καραμανλή, η αφίσα «στρέφεται εναντίον ενός απολύτως κατοχυρωμένου και αναμφισβήτητου δικαιώματος των γυναικών». Σε αυτό μόνο αυτοί που τα συνδύασαν μπορούν να απαντήσουν.  Στην ουσία, όμως, πρόκειται για μια προσπάθεια ενημέρωσης ότι το αγέννητο παιδί είναι εν ζωή άνθρωπος και ως εκ τούτου έχει κι αυτό δικαιώματα και αξιώσεις προστασίας του.

     Έπρεπε όμως ο αξιότιμος κ. Υπουργός, προτού προβεί στην απαράδεκτη δημοκρατικά και αντισυνταγματική παρέμβασή του στη διοίκηση της ΣΤΑΣΥ, που είχε σαν αποτέλεσμα το κατέβασμα της αφίσας την ίδια ημέρα της ανάρτησής της, αλλά και η ίδια η διοίκηση να αποδείξουν με επιχειρήματα, πού η αφίσα αναφέρεται στην έκτρωση και πώς «στρέφεται» εναντίον οποιουδήποτε «δικαιώματος» των γυναικών! Άραγε ο κ. Υπουργός είδε πραγματικά την αφίσα; Την διάβασε;

Αναρωτιόμαστε, λοιπόν: Δεν έχουμε σαν πολίτες αυτής της Χώρας, αλλά και σαν συλλογικές οντότητες το δικαίωμα να εκφράζουμε ελεύθερα την άποψή μας; Από πότε υπάρχει λογοκρισία στην Ελλάδα και δεν το γνωρίζουμε;

     Ο κ. Υπουργός και όλοι όσοι πολιτικοί και επώνυμοι διατείνονται ότι σέβονται το δημοκρατικό μας Πολίτευμα, δεν έχουν υπόψη τους το «Διεθνές Σύμφωνο για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα» (άρθ. 19), που έχει νομοθετικά κυρωθεί από την Ελληνική Βουλή, ή την «Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την Προάσπιση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών» (άρθ. 10); Και το σπουδαιότερο. Γνωρίζουν, άραγε, τι ορίζει το Σύνταγμα της Χώρας (άρθ. 14) που υπηρετούν, για τη λογοκρισία; Τους το υπενθυμίζουμε:

     «Kαθένας μπορεί να εκφράζει και να διαδίδει προφορικά, γραπτά και δια του τύπου τους στοχασμούς του τηρώντας τους νόμους του Kράτους».

     Η δε θέση του κ. Υπουργού ότι: «Οι καμπάνιες που γίνονται στους δημόσιους χώρους δεν πρέπει να διχάζουν την κοινή γνώμη ούτε ασφαλώς να προσβάλουν γυναίκες που έχουν αναγκαστεί να κάνουν μια τέτοια δύσκολη επιλογή στη ζωή τους», αναφορικά με τη δική μας καμπάνια είναι παντελώς άστοχη, αλλά και εκτός από το νομικό μας πλαίσιο. Κι αυτό, γιατί το θέμα της δεν ήταν η έκτρωση, ούτε η καταδίκη και προσβολή κανενός ανθρώπου, αλλά, όπως προείπαμε, η ενημέρωση για το θαύμα της ζωής και η προβολή επιστημονικών πληροφοριών για τις λειτουργίες του εμβρύου. Άλλωστε, κι άλλες καμπάνιες, κατά το παρελθόν, είχαν διχάσει την κοινή γνώμη, δεν είδαμε όμως καμία να κατεβαίνει και μάλιστα με πολιτική παρέμβαση!

     Και επειδή κάποιες ιστοσελίδες αναφέρουν ότι δήθεν είναι παραπλανητικές οι πληροφορίες της αφίσας και δεν έχουν επιστημονική ακρίβεια, παραπέμπουμε στην ιστοσελίδα μας www.afistemenaziso.gr, όπου υπάρχουν όλες οι επιστημονικές πληροφορίες γι’ αυτά τα θέματα, πάντα με βιβλιογραφικές αναφορές.

     Κάποια στιγμή στη Χώρα μας, που η υπογεννητικότητα έχει φτάσει, ίσως, σε μη αναστρέψιμα επίπεδα, που οι εκτρώσεις υπερβαίνουν τις 150.000 (κάποιοι τις ανεβάζουν στις 300.000) και οι 40.000 και πλέον από αυτές γίνονται από ανήλικα κορίτσια, πρέπει να είμαστε σε θέση να συζητήσουμε με ωριμότητα και επιχειρήματα γι’ αυτό το σοβαρό θέμα. Ένα θέμα, στο οποίο προεκλογικά είχε αναφερθεί και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός με αφορμή το πόρισμα της Διακομματικής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής για το Δημογραφικό: «Θα πω μόνο το εξής: εκτιμώνται (οι εκτρώσεις) σε 150.000 ετησίως… Έστω και το 10% να αποφεύγαμε θα είχαμε 10% νέες γεννήσεις. Άρα και αυτό το ζήτημα πρέπει να μας απασχολήσει ουσιαστικά».

     Όμως, πώς θα αποφευχθούν, όταν «απαγορεύεται» να μιλήσουμε και να ενημερώσουμε δημόσια για το αγέννητο παιδί, το θαύμα της ζωής και την επιλογή της;  Υπάρχει κανείς που είναι ενάντια στη ζωή και δεν θαυμάζει αυτό το μεγάλο μυστήριο; Ας το αναρωτηθούμε όλοι.

     Επειδή, όμως, έχει κι ο Θεός τα δικά του σχέδια πραγματικά ευχαριστούμε το Υπουργείο διότι κατόρθωσε με την λογοκρισία που επέβαλε να φτάσει το μήνυμα της αφίσας όχι μόνο στους επιβάτες του ΜΕΤΡΟ, αλλά απ’ άκρη σ’ άκρη όλης της Ελλάδας. Το γεγονός ότι από χθες συζητά όλη η κοινωνία για το θέμα της προστασίας του αγέννητου παιδιού, το οφείλουμε στην απαγόρευση έκφρασης δημοσίου λόγου για ένα ζήτημα το οποίο σε άλλα κράτη αποτελεί αντικείμενο επιστημονικών συνεδρίων και θεσμικού διαλόγου.

     Ευχαριστούμε εγκαρδίως για τις χιλιάδες των μηνυμάτων υποστηρικτικών του Κινήματος που γράφτηκαν στο διαδίκτυο και κάλυψαν το σκοτάδι των καθεστωτικών ΜΜΕ και πολιτικών προσώπων. Η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας αδιαμφισβήτητα είναι υπέρ της ΖΩΗΣ και κλείνει τα αυτιά της στις φωνές των «δικαιωματιστών» και του ιερατείου της πολιτικής ορθότητας!

Χθες όλη η Χώρα φώναξε: ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ ΝΑ ΖΗΣΩ!

Ρουσφέτια

Ο Χρ. Γιανναράς στην πιο πρόσφατη επιφυλλίδα του (‘Πρώτο κριτήριο η ποιότητά’, Καθημερινή 12/1/2020) δημηγορεί, με τα πασίγνωστα ‘κλισέ’ του περί δυτικού εγωκεντρικού ατομισμού σε αντίθεση με το άθλημα έρωτος της Ορθόδοξης ανατολής με τις κοινότητές της και άλλα, κατά του ρουσφετιού. Με τον προσήκοντα σεβασμό, θα μπορούσε κανείς να του θυμίσει την ρήση του Ισοκράτη προς τον Δημόνικο: «πλησμονή γαρ απάντων». Φτάνει πια! Όλα τα βαριέται ο άνθρωπος. Τα επιχειρήματα αυτά τα έχουμε διαβάσει στην ίδια στήλη πάλιν και πολλάκις. Μια ακόμη φιλοσοφική πραγματεία περί ρουσφετιού δεν λύνει το πρόβλημα. Όταν μάλιστα φτάνει κανείς στη διαπίστωση ότι «η ανθρώπινη ποιότητα είναι πάντοτε κρυμμένη… δεν αρθρογραφεί σε εφημερίδες», σταματά, αφού ο αρθρογράφος προφανώς αποκλείει την ποιότητα από τον γραπτό λόγο (άρα και τον δικό του;).

     Όσο για το κύριο θέμα του, τα πράγματα είναι απλά. Στην Ελλάδα όλοι (σχεδόν) μέμφονται το ρουσφέτι, αλλά όλοι (σχεδόν) προσδοκούν από το Δημόσιο (δηλ. από τα κόμματα) να τους εξασφαλίσει μια θέση στον κρατικό κορβανά με κάθε τρόπο, από την πόρτα ή από το παράθυρο, «ίνα πορίζωνται τα προς το ζην χωρίς να σκάπτωσι» όπως το έθετε ο Ροΐδης. Είναι όμως δυνατόν κάτι να υπάρχει και να μην υπάρχει, να είναι Α και μη-Α συγχρόνως; Την αντίφαση αυτή δεν μπορούν να την ξεπεράσουν ούτε χαρισματικές προσωπικότητες ούτε πολιτικοί σχηματισμοί, που βέβαια δεν θέλουν να χάσουν δημοτικότητα και αριθμό ψήφων. Η λύση θα δοθεί μόνο με μείωση τόσο της ζήτησης εκδουλεύσεων (από τους πολίτες) όσο και της προσφοράς (από τους πολιτικούς). Όσο περισσότεροι κατανοούν και ενστερνίζονται τη βασική αυτή αρχή, τόσο τα πράγματα θα κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση, με χρονικό ορίζοντα αιώνων βέβαια. Και με αντίπαλο την άπληστη για διευκολύνσεις πλειοψηφία.

Χωρίς λόγια...

[Εύγλωττο σκίτσο του Ηλ. Μακρή, Καθημερινή 12/1/2020]

Αφορμή και αίτια

Μερικές μέρες μετά την αεροπορική τραγωδία με το ουκρανικό αεροπλάνο, που στοίχισε τη ζωή σε 176 ανθρώπους, το Ιράν ανακοίνωσε επίσημα ότι κατέρριψε το αεροπλάνο κατά λάθος διότι το πέρασε για αμερικανικό πύραυλο. Ήταν απόφαση δευτερολέπτων ενός χειριστή της αεράμυνας, χωρίς αναμονή για επιβεβαίωση, αφού η χώρα βρισκόταν σε πολεμική ετοιμότητα λόγω της εκτέλεσης του ιρανού στρατηγού από μη επανδρωμένο αμερικανικό αεροσκάφος που είχε προηγηθεί.
     Συνήθως λέμε ότι για μια κατάσταση υπάρχουν απώτερα αίτια και άμεσες αφορμές. Εδώ η άμεση αφορμή διευκρινίσθηκε με την επίσημη αποδοχή της ευθύνης από την ιρανική κυβέρνηση. Τα αίτια όμως; Ποιος ευθύνεται για την συντήρηση ενός κλίματος διαρκούς νευρικότητας και για τη συνεχή ‘μυρωδιά μπαρουτιού’ που αναδίδει ολόκληρη η Μέση Ανατολή εδώ και δεκαετίες; Όταν έχεις καλλιεργήσει και συσσωρεύσει εύφλεκτο υλικό (φυλετικά μίση, εθνικές και θρησκευτικές έριδες, οικονομικά συμφέροντα, παρεμβάσεις στρατιωτικές και μη), αρκεί μια σπίθα οποιασδήποτε προέλευσης για να πάρει φωτιά το μείγμα. Και στην συσσώρευση αυτή εμπλέκονται πολλές πλευρές και κράτη και πρόσωπα, τόσο επιτόπια όσο και απόμακρα, που ‘κάνουν παιχνίδι’ στις πλάτες των εγχωρίων πληθυσμών, οι οποίοι σίγουρα θα προτιμούσαν να ζουν ήσυχοι και ξέγνοιαστοι παρά να κοιμούνται και να ξυπνούν με τον φόβο ποιος θα τους σκοτώσει πρώτος.
     Κυνικές οι διαπιστώσεις και απαισιόδοξες οι προοπτικές. Όπως συνήθως γίνεται, οι ευθύνες θα περιορισθούν στην αφορμή. Όσο για τους αιτίους (κοντινούς και μακρινούς), αυτοί θα συνεχίσουν τις στρατηγικές, γεωπολιτικές και οικονομικές τους επιδιώξεις, προσθέτοντας μάλιστα και ακόμη μια δικαιολογία για τα σχέδιά τους («δείτε τι έκαναν αυτοί!»). Κάποιοι πιθανώς θα ευχαριστούν και τον Θεό τους με τη σκέψη ότι «οὐκ εἰσι ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων». Γνωστός φαρισαϊκός αμυντικός μηχανισμός η αυτοδικαίωση.