Ευχές

Γονείς, αδέλφια, ξαδέλφια, ανίψια, θείοι, κουμπάροι και λοιποί συγγενείς. Φίλοι, παλαιοί συμμαθητές και συμφοιτητές, συνάδελφοι εγγύς και μακράν, από διάφορες ειδικότητες. Γνωστοί από διάφορα μέρη του κόσμου (Αγγλία, Αμερική, Αυστραλία). Ασθενείς και συγγενείς ασθενών, κάποιοι απ‘ αυτούς ξεχασμένοι από καιρό. Και μαζί, τα τελευταία χρόνια, και κάποιοι βουλευτές και πολιτικοί διαφόρων χρωμάτων. Κοινός παρονομαστής; Όλοι αυτοί (παραιτήθηκα νωρίς από την όποια προσπάθεια καταμέτρησης) έστειλαν ηλεκτρονικά μηνύματα ή έπιασαν το τηλέφωνο και πήραν για τις ευχές για τη γιορτή του Αγίου Αντωνίου. Μια μέρα του χρόνου που εκ των πραγμάτων την αφιερώνω στα τηλέφωνα -- που συχνά χτυπούν συγχρονισμένα -- μια και δεν θα προλάβαινα να κάνω παράλληλα κι άλλη δουλειά. Λίγα δευτερόλεπτα επικοινωνίας αποζητεί ο καθένας, να δώσει τις ευχές του, να ακούσει μια καλησπέρα, να μάθει ένα νέο, να εκδηλώσει το ενδιαφέρον του και την αγάπη του, να με συγκινήσει με τον καλό λόγο του. Όσο κι αν η επικοινωνία αυτή φαίνεται τυπική, δεν παύει να λέει κάτι, να μας κρατά σε επαφή, να μας θυμίζει εκείνους που δεν θυμόμαστε τον υπόλοιπο καιρό. Και να μας κάνει να ντραπούμε που οι υποσχέσεις μας «να βρεθούμε κάποια φορά» συνήθως μένουν στα λόγια. Ένα «ευχαριστώ» είναι το ελάχιστο που μπορεί κανείς να απαντήσει στις ευχές και τις προσευχές τους. Και να τους θυμάται, έστω και ανταποδοτικά.