Επικοινωνιακή χολή

Τόσο η στοιχειώδης ευγένεια όσο και η δεοντολογία επιβάλλει, αν διαφωνούν δυο γιατροί για οποιοδήποτε ζήτημα (και ιδίως για τον χειρισμό ενός αρρώστου), να μην εκδηλώνουν τη διαφωνία αυτή δημόσια αλλά να έρχονται σε συνεννόηση και να μην εκθέτουν τους εαυτούς τους και τον θεσμό που υπηρετούν με αμοιβαίες κατακρίσεις. Το αντίθετο είναι όχι μόνο απρέπεια, αλλά και δημιουργεί τις χειρότερες εντυπώσεις στον θεατή, είτε είναι άμεσα ενδιαφερόμενος είτε όχι, ενώ φέρνει τον άρρωστο και τους δικούς του σε αμφιβολίες και σε δεινή ανησυχία για το μέλλον. Η συμπεριφορά αυτή δεν αποτελεί επαγγελματική υποκρισία, αλλά εκφράζει σεβασμό προς τη σοβαρότητα της κατάστασης και προς τις ευαισθησίες του αρρώστου.
    Γιατί τα γράφω αυτά; Διότι άκουσα τις πρόσφατες δηλώσεις του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης σχετικά με την υποψηφιότητα της κ. Σακελλαροπούλου για την προεδρία της δημοκρατίας. Ένα ‘ναι’ είπε στο τέλος, αφού προηγουμένως το προλόγισε με όση ξινίλα μπορούσε. Σε μια σοβαρή κατάσταση θα περίμενε κανείς μεγαλύτερη διάθεση συνεννόησης, μακριά από κάμερες και μικρόφωνα, και χάραξη εθνικής γραμμής. Όμως φαίνεται ότι μετά από δέκα χρόνια κρίσης και τεσσεράμισι χρόνια πρωθυπουργίας, τίποτε δεν έμαθε εκτός από την καταδικαστική κριτική: «εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλεί το στόμα αυτού». Μίλησε για επικοινωνιακά τεχνάσματα, κι εδώ γελάει κανείς πικρά αν δεν τον προλάβει ο πνιγμός από αγανάκτηση. Θυμάται την παροιμία με τον γάιδαρο και τον πετεινό και αναρωτιέται: υπάρχει άραγε οποιαδήποτε κίνηση στην πολιτική που να μην ενέχει το στοιχείο της επικοινωνίας; Τι καινούργιο μας πρόσφερε ο πρώην με το κατεβατό που αράδιασε πριν πει τελικά ότι δέχεται την επιλογή; Κι αν οι δικές του επιθετικές δηλώσεις δεν αποτελούν επικοινωνιακό δόλωμα για αλίευση κομματικού οφέλους, τι ακριβώς είναι; Επιτέλους, από χολή κάθε χρώματος έχουμε χορτάσει.