‘… κι ας πούμε μιαν αλήθεια’

Στο ιστολόγιο ΓορΓά παρεστιΓμένα έχουμε κάνει πολλές φορές λόγο για το πώς στην Ελλάδα τα τελευταία πενήντα χρόνια μάθαμε να ζούμε με ψέματα. Εθισθήκαμε σε όσα οι πεποιθήσεις μας και οι πολιτικοί μας, με τη βοήθεια των Μέσων (= η προπαγάνδα με άλλο όνομα), μας υπαγόρευαν να πιστεύουμε και να υποστηρίζουμε, και ζούσαμε σύμφωνα με την ‘εικονική πραγματικότητα’ που είχαμε δημιουργήσει γύρω μας. Ένα πρόχειρο παράδειγμα ήταν το ‘δωρεάν’ (παιδεία, υγεία κ.τ.λ.), με την έννοια όχι τόσο της δωρεάν προσφοράς από το κράτος προς τους πολίτες, αλλά του δημόσιου αγαθού που παρεχόταν ανέξοδα προς κατάχρησιν (ενώ το πραγματικό του κόστος επιβάρυνε όλο και περισσότερο το κοινό ταμείο). Τέτοια παραδείγματα κατάχρησης και αυτοκαταστροφικής συμπεριφοράς χωρίς επίγνωση των συνεπειών επισημάναμε πολλά στις σελίδες αυτές, και ζήσαμε ακόμη περισσότερα. Τώρα έφτασε η ώρα της αλήθειας. Διότι, σύμφωνα με τον Αβραάμ Λίνκολν, μπορείς να ξεγελάς πολλούς για λίγο καιρό και λίγους για πολύ καιρό, αλλά δεν μπορείς να ξεγελάς τους πάντες και για πάντα.  
     Όπως έλεγε και το παλιό χιουμοριστικό τραγουδάκι, «ας πάψουμε τα ψέματα κι ας πούμε μιαν αλήθεια». Πρώτα στον εαυτό μας, και έπειτα στους γύρω μας και σε όλους. Τον καινούργιο χρόνο ας κοιτάξουμε στον καθρέφτη τον εαυτό μας και όσα δημιουργήσαμε, κι ας μη φοβηθούμε να τα ατενίσουμε όπως είναι, χωρίς σκιές. Μόνο τότε ίσως μπορέσουμε να τα διορθώσουμε, έστω και με την μέθοδο της κατεδάφισης. Είθε!

Παραμονές

Δεν είχα στο νου μου να γράψω κάτι, αλλά ο χθεσινός Ηλ. Μακρής (Καθημερινή) δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητος. Χαμογελάστε λοιπόν, και να προσέχετε!

Αδελφόθεος

Σήμερα, Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα, η εκκλησία τιμά τον Προφήτη και Βασιλέα Δαβίδ, τον Μνήστορα Ιωσήφ και τον Αδελφόθεο Ιάκωβο. Έτσι η ακόλουθη είδηση από την προχθεσινή Guardian είναι ιδιαίτερα επίκαιρη. Ένας ισραηλινός συλλέκτης αρχαιοτήτων, ο Oded Golan, κατέχει ένα οστεοφυλάκιο από ασβεστόλιθο που χρονολογείται από τον 1ο αιώνα, και φέρει χαραγμένη στα εβραϊκά την επιγραφή ‘Ιάκωβος, υιός Ιωσήφ, αδελφός Ιησού’. Πρωτοπαρουσίασε το εύρημα αυτό το 2002, αλλά οι ισραηλινές αρχαιολογικές υπηρεσίες το κατέσχεσαν, το χαρακτήρισαν πλαστό, και έσυραν τον κάτοχό του στα δικαστήρια με την κατηγορία της παραχάραξης του ονόματος του Ιησού. Ωστόσο, μετά από 10 χρόνια δικαστικών αγώνων και επιστημονικών αντιδικιών και εξετάσεων, το οστεοφυλάκιο χαρακτηρίσθηκε αυθεντικό και επεστράφη στον Golan, που θεωρεί πολύ πιθανό ότι περιείχε τα οστά του Αγ. Ιακώβου του Αδελφοθέου, πρώτου επισκόπου των Ιεροσολύμων. Ο συλλέκτης δήλωσε ότι θα το εκθέτει δημόσια μαζί με τις αναφορές των πραγματογνωμόνων και από τις δυο πλευρές, ώστε οι επισκέπτες να μπορούν να συνάγουν τα δικά τους συμπεράσματα.  

Ελευθερία

Μια απο τις ειδήσεις που δικαίως κυριάρχησαν στα Μέσα τη χρονιά που τελειώνει ήταν οι αποκαλύψεις του Edward Snowden για τις γενικευμένες υποκλοπές τηλεπικοινωνιών και ηλεκτρονικών μηνυμάτων από τις υπηρεσίες πληροφοριών του λεγομένου ελευθέρου κόσμου. Ο σχετικός σάλος συνεχίζεται και δεν θα κοπάσει εύκολα, έστω και αν πίσω από τις όποιες απόψεις υπάρχουν και υποκριτικές διαθέσεις (για το ‘θεαθήναι’). Πρόσφατα ένας ομοσπονδιακός δικαστής στις ΗΠΑ απεφάνθη ότι η μαζική συλλογή τηλεφωνικών δεδομένων είναι νόμιμη (προ καιρού ένας άλλος είχε αποφασίσει το ακριβώς αντίθετο, οπότε η υπόθεση θα πάει στο Ανώτατο Δικαστήριο, και βλέπουμε). Με αφορμή το δημοσίευμα αυτό, ένας αναγνώστης της Guardian ανασύρει ένα απόφθεγμα του Βενιαμίν Φραγκλίνου που λέει τα εξής: ‘Αυτοί που είναι έτοιμοι να θυσιάσουν την ουσιαστική Ελευθερία για να αγοράσουν λίγη προσωρινή Ασφάλεια, δεν αξίζουν ούτε Ελευθερία ούτε Ασφάλεια’.
     Μπορείτε να το αφιερώσετε ελεύθερα και με ασφάλεια σε όσους νομίζετε ότι πληρούν τις απαραίτητες προϋποθέσεις.

Γέφυρες

Το ανέκδοτο είναι σχετικά παλιό, αλλά αποκτά επικαιρότητα κάθε τόσο, καθώς βλέπουν το φως υποθέσεις δωροδοκιών με αποδέκτες γενικούς γραμματείς υπουργείων, προέδρους νοσοκομείων και άλλους μη κατονομαζόμενους πολιτικούς υπευθύνους (προφανώς αυτοί είναι οι... τελευταίοι που τρώνε στο ‘πάρτυ’).
     Ο υπουργός δημοσίων έργων μια χώρας Α επισκέπτεται μια χώρα Β, και ο εκεί ομόλογός του του καλεί σε δείπνο στο σπίτι του. Το σπίτι έχει μια ανακτορική χλιδή που κάνει τον επισκέπτη να θαυμάσει και να ρωτήσει τον οικοδεσπότη: «Καλά, εσείς έχετε κρίση. Πού βρέθηκε τόσος πλούτος;» Εκείνος τον βγάζει στο μπαλκόνι και τον ρωτά: «Βλέπετε εκείνη τη γέφυρα;» και του δείχνει ένα τεράστιο κατασκεύασμα πάνω από το γειτονικό ποτάμι. «Είχε προϋπολογισμό κάποια δισεκατομμύρια ευρώ, και τα μισά είναι εδώ μέσα», και του κλείνει συνωμοτικά το μάτι. Ο άλλος κουνάει το κεφάλι με κατανόηση και υπόσχεται να ανταποδώσει τη φιλοξενία με την πρώτη ευκαιρία. Πράγματι, μετά από μερικούς μήνες ο δεύτερος υπουργός έρχεται στο σπίτι του πρώτου, στην πατρίδα του, και αντικρίζει... χλιδή στο τετράγωνο. Έκπληκτος αναφωνεί: «Καλά, εσείς έχετε χειρότερη κρίση από μας. Τι ακριβώς γίνεται εδώ;» Ο συνάδελφός του τον πηγαίνει στον εξώστη και τον ρωτάει: «Βλέπετε εκείνη τη μεγάλη γέφυρα;» «Ποια γέφυρα;» απορεί ο επισκέπτης. «Εδώ μέσα βρίσκεται ολόκληρη», είναι η απάντηση.
     Όπως πάντα, κάθε σχέση με πραγματικά πρόσωπα ή καταστάσεις είναι εντελώς τυχαία.

Προφητική πρόσκληση

Υπάρχει στη σημερινή ακολουθία των Μεγάλων Ωρών των Χριστουγέννων ένα ανάγνωσμα που ομολογώ ότι δεν είχα προσέξει όσο έπρεπε. Επιγράφεται στο όνομα του Προφήτη Ιερεμία, και περιέχεται στο βιβλίο του Βαρούχ, που ήταν γραμματέας του Προφήτη. Το διαβάζω σε μετάφραση:
     ‘Αυτός είναι ο Θεός μας, κανένας δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί του. Ανακάλυψε όλους τους δρόμους της γνώσης και τους έδωσε στον γιο του τον Ιακώβ και στον αγαπημένο του τον Ισραήλ. Μετά από αυτά φάνηκε πάνω στη γη και συναναστράφηκε με τους ανθρώπους. Αυτό είναι το βιβλίο των εντολών του Θεού και ο νόμος που ισχύει αιώνια. Όλοι όσοι τηρήσουν τον νόμο θα ζήσουν, ενώ όσοι τον εγκαταλείπουν θα αποθάνουν. Γύρνα πίσω, λοιπόν, Ιακώβ, αγκάλιασε τον νόμο και βάδισε στο φως του. Μη δώσεις σε άλλους τη δόξα σου και τα προνόμιά σου σε ξένο έθνος. Μακάριοι είμαστε, λαέ του Ισραήλ, διότι όσα αρέσουν στον Θεό μας είναι γνωστά’. [Προφητεία Στ’ Ώρας, Βαρούχ 3:36-4:4]
     Στον χώρο της Καινής Διαθήκης, Ιακώβ και Ισραήλ είναι μεταφορικά όλος ο Χριστιανικός κόσμος. Με δεδομένη την εικόνα της γενικής αποστασίας, του συσχηματισμού και της απεμπόλησης όλων των παραδοσιακών αξιών εν ονόματι της ‘πολιτικής ορθότητος’ και ‘πολυπολιτισμικότητος’ (τα κυρίαρχα συνθήματα της εποχής), η πρόσκληση του Προφήτη για επιστροφή αποκτά μια ιδιαίτερη επικαιρότητα.

 Καλά ΧΡΙΣΤΟΥγεννα!

Συγχώρηση

Τακτικός αναγνώστης της Guardian, διαβάζω στο κυριακάτικο φύλλο για τον Alan Greaves. Πριν ακριβώς ένα χρόνο ο Greaves, 68 ετών, συνταξιούχος κοινωνικός λειτουργός, πήγαινε το βράδυ της παραμονής στην εκκλησία του στο Σέφιλντ για να παίξει εκκλησιαστικό όργανο στην παραδοσιακή Χριστουγεννιάτικη ακολουθία. Στο δρόμο δέχθηκε την βάρβαρη και τελείως αναίτια επίθεση δυο νεαρών αγνώστων που τον σκότωσαν έτσι, χωρίς λόγο και αιτία. Φέτος ο επίσκοπος του Σέφιλντ και η τοπική εκκλησία θα τιμήσουν τη μνήμη του με μια υπαίθρια επιμνημόσυνη δέηση στο σημείο που σκοτώθηκε, ενώ η χήρα του Maureen ζητάει από το εκκλησίασμα να προσευχηθεί για τους δυο δολοφόνους του. «Αυτό θα έκανε ο ίδιος», λέει. «Συγχώρηση είναι να καταλάβουμε ότι όλοι φταίμε και είμαστε στο ίδιο κρίμα». 
     Υπάρχει άραγε καλύτερο μνημόσυνο για τον αδικοχαμένο οργανίστα;

Ξόδι

«Γιατρέ, είμαι ο πατήρ Δ. Η Βιργινία εκοιμήθη».
     Η κλήση έρχεται την ώρα που οδηγώ. Δεν λέμε πολλά λόγια,δεν χρειάζονται άλλωστε: χθες έστειλα την Βιργινία από την κλινική στο σπίτι, με δική της παράκληση, γνωρίζοντας ενδόμυχα ότι δεν θα την έβλεπα ξανά. Τι μας λέει ο πρόχειρος κανόνας του τελικού σταδίου; Αν ο άρρωστος χειροτερεύει από μέρα σε μέρα, η πρόγνωση μετριέται σε μέρες. Η μη λήψη τροφής, ο σχεδόν συνεχής λήθαργος, η αδυναμία και αβουλία για οποιαδήποτε κίνηση, ακόμη και για αλλαγή θέσης στο κρεβάτι, ήταν σημάδια ότι ο μακρός και άνισος αγώνας με την κακοήθη νόσο πλησίαζε στο τέλος.
     Ηλικία: 44. Παιδιά: 5. Δυο αριθμοί που δείχνουν ότι η Βιργινία «τελειωθείσα εν ολίγω επλήρωσε χρόνους μακρούς». Δεν μπορούσα να της αρνηθώ την τελευταία επιθυμία, να βρεθεί για μια ακόμη φορά στο σπίτι, με τον σύζυγο, τα παιδιά και τους δικούς της ανθρώπους, εκεί να μεταλάβει, και από εκεί να την προπέμψουν στην ‘μακαρίαν οδόν’, παραμονές Χριστουγέννων.
     Μακάρι να μπορούμε να κάνουμε το ίδιο με όλους τους ασθενείς μας. Έστω και με δάκρυα στα μάτια και την καρδιά μας.

Φορολάγνων μαγγανείαι

Αντιγράφω από τον Ν. Ξυδάκη (Καθημερινή 21/12/2013): ‘Η επικείμενη υπερφορολόγηση ακίνητης περιουσίας, με κριτήριο την κατοχή και όχι την πρόσοδο, και με βάση αντικειμενικές αξίες του 2007, υπερδιπλάσιες των τρεχουσών αγοραίων τιμών, υπολογίζεται να αποφέρει έσοδα περί τα 4 δισ. ευρώ, έναντι περίπου 500 εκατ. το 2012 και άνω των 2,5 δισ. το 2013 από την ίδια πηγή. Πλήττονται οι μικροϊδιοκτήτες· οι μεγάλες περιουσίες ελαφρύνονται συγκριτικά. Για το 2014 έχουν προϋπολογιστεί συνολικά περί τα 11 δισ. ευρώ φόρων, οι περισσότεροι από μισθωτούς και συνταξιούχους. Κάπως έτσι θα προκύψει πρωτογενές πλεόνασμα.’
     Αυτά λοιπόν κάποτε τα κοροϊδεύανε κάποιοι (με πρώτους τους νυν κυβερνώντες) ως ‘Greek statistics’, τουτέστιν ελληνικές μαθηματικές αλχημείες. Έτσι, σύμφωνα με την κυβερνητική ‘λογική’, ΑΝ ένα ετοιμόρροπο ακατοίκητο σαράβαλο αναστηλωθεί, βαφτεί και αποκτήσει και τον σχετικό κήπο, ΘΑ έχει αντικειμενική αξία ΧΧ εκατομμύρια ευρώ. Τι μας εμποδίζει να το φορολογήσουμε από τώρα για τόσα (που δεν πρόκειται να τα πιάσει ποτέ), κι έτσι να βγάλουμε το περίφημο ‘πρωτογενές’; Κατά παραλλαγήν του γνωστού ανεκδότου, αν το πατίνι μου είχε φαρδιά λάστιχα, χαμηλό σασί και κινητήρα 560 ίππων θα ήταν Φερράρι. Για κάτι τέτοια εφευρήματα θα χαρακτήριζα τους κυβερνητικούς οικονομολόγους ως ‘πτωχούς τω πνεύματι’, αλλά φοβούμαι τη διαστρέβλωση του ευαγγελικού λόγου...

Επέτειος

Σύμφωνα με την Wikipedia και με άλλες πηγές, σήμερα (εκτός από το χειμερινό ηλιοστάσιο και τη μνήμη του Αγίου Θεμιστοκλέους) είναι τα εκατοστά γενέθλια του γλωσσικού γρίφου που αποκαλούμε ‘σταυρόλεξο’. Στις 21 Δεκεμβρίου 1913 λοιπόν, ο Arthur Wynne, δημοσιογράφος από το Λίβερπουλ, δημοσίευσε ένα ‘word-cross’ (όπως το ονόμασαν τότε) στην εφημερίδα New York World, που έμοιαζε ουσιαστικά με τα σταυρόλεξα που ξέρουμε σήμερα. Ανάλογα παίγνια είχαν δει το φως και παλαιότερα, με λίγο διαφορετικές μορφές, αλλά ο Wynne φέρεται ως ο εφευρέτης του σταυρολέξου (το όνομα άλλαξε σε crossword αργότερα). Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά για τη διάδοση που γνώρισε το παιγνίδι: αρκεί να σκεφθούμε τον αριθμό των περιοδικών που είναι αφιερωμένα αποκλειστικά στα σταυρόλεξα που κυκλοφορούν κάθε εβδομάδα. Η μορφή του έχει γνωρίσει πολλές παραλλαγές, και οι βαθμίδες δυσκολίας του είναι τόσες, ώστε να αποτελεί πολύτιμη νοητική άσκηση, μεταξύ άλλων και στη γλωσσομάθεια. Εδώ κι ένα χρόνο περίπου έχω ανακαλύψει τα αγγλικά σταυρόλεξα της εφημερίδας Guardian [ΕΔΩ], που τα βρίσκω εξαιρετικά. Υπάρχουν δυο κατηγορίες, τα γρήγορα (Quick) που συνιστώνται για όσους θέλουν να πλουτίσουν το αγγλικό τους λεξιλόγιο, και τα κρυπτογραφικά ή αινιγματικά (Cryptic) που απαιτούν τον δικό τους περίεργο τρόπο σκέψης (άσε καλύτερα...). Το ωραίο με τη Guardian είναι ότι δίνει τη δυνατότητα άμεσου ελέγχου των λέξεων, όπως επίσης και το μεγάλο αρχείο (πολλές χιλιάδες) που σου επιτρέπει να λύνεις όσα θέλεις κάθε φορά, αλλά και να ξανακάνεις τα ίδια μετά από ένα διάστημα. Η εφημερίδα μάλιστα διατηρεί και σχετικό μπλογκ, όπου οι λύτες ανταλλάσσουν ιδέες και γνώμες για τα σταυρόλεξα. Όχι και άσχημη εξέλιξη για έναν ταπεινό γλωσσικό γρίφο. Να τα χιλιάσει λοιπόν!  

Ανομίας τέλος;

Η είδηση της ημέρας: πρώην υπουργός της ΝΔ και συγγενής του ιδρυτή της συνελήφθη να οδηγεί το αυτοκίνητό του με πλαστές πινακίδες και χωρίς ασφάλιση. Μόνο θετικά μπορεί να είναι τα σχόλια για ένα τέτοιο γεγονός, που στέλνει (ελπίζω...) ένα μήνυμα (ακούτε όλοι εσείς εκεί έξω;) για την οριστική και αμετάκλητη κατάργηση της ανοχής των παραβάσεων εκ μέρους υψηλών (αλλά και πιο... χαμηλών) προσώπων και της ατιμωρησίας τους, με το σύνηθες επιχείρημα-απειλή «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;». Χωρίς χαιρεκακία, χωρίς διάθεση εκδικητικότητας, μόνο και μόνο για την εμπέδωση του κοινού αισθήματος ότι ο νόμος είναι ίδιος για όλους, όποιο όνομα, ιδιότητα ή ‘χρώμα’ κι αν έχουν. Όπως γίνεται σε όλες τις πολιτισμένες χώρες.
     Ελπίζω (και πάλι...) να μην πρόκειται για μεμονωμένο φαινόμενο, δίκην πυροτεχνήματος. Και θα το ελπίσω χωρίς παρενθέσεις, εισαγωγικά και αποσιωπητικά αν αυτή η ‘μηδενική ανοχή’ επεκταθεί και σε άλλα αδικήματα στον πολιτικό, ακαδημαϊκό και συνδικαλιστικό χώρο. Όπως λέγεται συνήθως, ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για τους εισαγγελείς και τα όργανα της τάξεως.   

Υστερόγραφο: Τόσο ζωηρό ενδιαφέρον έδειξαν οι αρχές για την φύλαξη του τέως υπουργού που στην περίοδο της προθεσμίας που πήρε για την απολογία του πέταξε σαν κύριος στη Μαλαισία. Στο εξής λοιπόν θα λέμε για κάποιον ότι ‘έγινε Λιάπης’, για να μην αδικούμε και τους λαγούς.

Δειγματοληψία

Έλαβα ένα από εκείνα τα ενημερωτικά μηνύματα που εξηγούν με λεπτομέρειες σε τι διαφέρει το ‘λευκό τυρί’ από τη ‘φέτα’. Εντάξει, καλό είναι να ξέρει κανείς κάποια πράγματα. Ωστόσο, το μήνυμα καταλήγει με την εξής ‘χρηστική’ συμβουλή:

     ‘Στα μέσα συσκευασίας που περιέχουν «Φέτα» αναγράφονται υποχρεωτικά οι παρακάτω ενδείξεις: «Φέτα» Προστατευόμενη Ονομασία Προέλευσης (ΠΟΠ), τυρί, η επωνυμία και η έδρα του παραγωγού-συσκευαστή, το βάρος του περιεχομένου, η ημερομηνία παραγωγής...
     Ιδιαίτερα όταν στα καταστήματα μαζικής εστίασης παραγγέλνει «Φέτα» ή χωριάτικη σαλάτα, [ο καταναλωτής] να ελέγχει αν το τυρί που του σερβίρεται είναι πραγματικά «Φέτα».’
 
     Είμαι περίεργος λοιπόν να ξέρω πόσοι από σας (τώρα που τελειώνει και η νηστεία) όταν έχουν παραγγείλει χωριάτικη σαλάτα, θα ζητήσουν να πιστοποιήσουν όλα αυτά τα στοιχεία πριν τσιμπήσουν την πρώτη μπουκιά. Μπορεί να το κάνουμε όταν αγοράζουμε τυρί, αλλά όχι όταν το έχουμε σερβιρισμένο στο πιάτο μπροστά μας. Το μόνο σχόλιο που αρμόζει στην περίσταση είναι «Καλή μας όρεξη!». Αν κατά την... αυτοψία δεν μας ικανοποιήσει γευστικά το τυρί, μπορούμε να προσφύγουμε στην πιστοποίηση των στοιχείων της πρώτης ύλης και να ζητήσουμε να μας δείξουν μέχρι και τη γίδα που έκανε το γάλα.

Φορολογική ισότητα

Η εμπιστοσύνη μου στην περί ισότητος και δικαιοσύνης αντίληψη του ελληνικού κράτους καθημερινά ενισχύεται, με την ανάγνωση ειδήσεων όπως αυτή που λέει ότι με τροπολογία στο νόμο περί φορολογίας ακινήτων αναβάλλεται για ένα έτος η εφαρμογή της διάταξης που προβλέπει την επιβολή του ειδικού φόρου 20% στις διαφημίσεις, που προβάλλονται από την τηλεόραση. Αυτό δε που με κάνει να νιώθω έναν κόμπο συγκίνησης στο λαιμό για την ευαισθησία των κρατούντων είναι το αιτιολογικό της αναβολής: «Οι λόγοι που επέβαλαν τη μετάθεση της έναρξης ισχύος της εν λόγω διάταξης μέχρι σήμερα δεν έχουν εκλείψει, αντίθετα επεκτείνονται διαρκώς με αποτέλεσμα τυχόν εφαρμογή της από 1.1.2014 να δύναται να προκαλέσει περαιτέρω προβλήματα στη βιωσιμότητα των τηλεοπτικών σταθμών και των διαφημιστικών εταιρειών».  Προφανώς οι λόγοι που επιβάλλουν ακόμη και την αναδρομική φορολόγηση των κάθε είδους φουκαράδων στην επικράτεια είναι τελείως διαφορετικοί από εκείνους που εξαιρούν τις τηλεοπτικές επιχειρήσεις. 
     Η ‘Ημερησία’ που αναγράφει την είδηση προσθέτει ότι «Στην έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους δεν αναφέρεται συγκεκριμένο ποσό για τις απώλειες εσόδων για το έτος 2014 από τη μετάθεση της επιβολής του ειδικού φόρου 20% στις τηλεοπτικές επιχειρήσεις. Αναφέρεται, όμως, ότι η απώλεια εσόδων θα αναπληρώνεται από άλλες πηγές του κρατικού προϋπολογισμού». Ας αφήσουμε τη φαντασία μας ελεύθερη.

[Του Α. Πετρουλάκη, Καθημερινή 13-12-2013]

Μυστήρια

Η άρρωστη γυναίκα, με γενικευμένο καρκίνο στα σαράντα της, κάνει αργά το σταυρό της. Ο ιερέας ξεδιπλώνει το μάκτρο. «Μεταλαμβάνει η δούλη του Θεού... εις άφεσιν αμαρτιών και ζωήν αιώνιον». Η άρρωστη κοινωνεί, ξανακάνει το σταυρό της, κλείνει τα μάτια. Το μυστήριο του θανάτου που ολοφάνερα επίκειται ξεθωριάζει και χάνεται μπροστά στο Μυστήριο του Θεού που πεθαίνει οικειοθελώς για να πατήσει τον θάνατο. Ο ιερέας αποχωρεί, η άρρωστη οδεύει προς την αιωνιότητα. «Τι συγκινητικό, γιατρέ!» ψιθυρίζει η αδελφή της Εντατικής. Όπως διαβάζουμε στον Εσπερινό της Γονυκλισίας, την Κυριακή της Πεντηκοστής: «Ουκ έστιν ουν, Κύριε, τοις δούλοις σου θάνατος, εκδημούντων ημών από του σώματος και προς σε τον Θεόν ενδημούντων, αλλά μετάστασις από των λυπηροτέρων επί τα χρηστότερα και θυμηδέστερα, και ανάπαυσις και χαρά». Τι ανακούφιση, τι παρηγορία για όλους μας...

Ανακύκλωση

Αναγνώστης του 'Φαληρέως' (Καθημερινή) γράφει: «Αγαπητέ, πήγα στην εκδήλωση των 58 στο «Ακροπόλ», ωθούμενος από την ελπίδα μου για κάτι καινούργιο στην πολιτική ζωή. Σηκώθηκα και έφυγα μόλις άκουσα τις πρώτες τρεις λέξεις. Έφθαναν για να καταλάβω ότι τίποτε καινούργιο δεν υπήρχε εκεί: «‘Συντρόφισσες και σύντροφοι’».
     Φυσικά οι λέξεις δεν φταίνε σε τίποτε, ούτε είναι κακή η συντροφικότητα. Απλώς η κατάχρηση που έχουν υποστεί στα στόματα των κάθε είδους μαρξιζόντων τις κάνει να ακούγονται περίπου σαν βρισιές ή σαν χαρακτηρισμούς που κάθε ευσχήμων άνθρωπος αποφεύγει, για να μη βρεθεί μπλεγμένος.
     Στο ίδιο θέμα, ο ίδιος αρθρογράφος έγραφε χθες τα εξής: ‘Όλοι αυτοί οι εξηντάρηδες της περιώνυμης γενιάς του Πολυτεχνείου, που ωρίμασαν πολιτικά στη Μεταπολίτευση και, έκτοτε, θεωρούν εκ προοιμίου καλό, σωστό και πρέπον κάθε τι το αριστερό. Όμως η Αριστερά, με τις πολιτικές της και τη νοοτροπία της τεμπελιάς (την έλεγαν «δικαιώματα» και «κεκτημένα») που εμφύσησε στην κοινωνία, κατέστρεψε τη χώρα. Οι άνθρωποι αυτοί, βαθιά μέσα τους, το ξέρουν. Πώς να τολμήσουν να το πουν όμως; Πώς να διαγράψουν σαράντα χρόνια και να παραδεχθούν ότι οι πολιτικές που μπορούν σήμερα να σώσουν τη χώρα και τις υπαγορεύει ο κοινός νους είναι αυτές που κάποτε οι ίδιοι κατήγγελλαν ως δεξιές;’ 
     Θα έλεγα ακόμη: Πώς να ομολογήσουν ότι η μεγάλη ζημιά που έκαναν στη χώρα είναι η νοοτροπία του "Έτσι θέλω εγώ", της έλλειψης ελέγχου και αξιοκρατίας, του "Νόμος είναι το δικό μου θέλημα" και άλλες συναφείς πολιτικές προτάσεις; Που αν τις μάθεις μια φορά, δεν ξεμαθαίνονται εύκολα.

Αθήνα

Η πείρα του παρελθόντος διδάσκει ότι απουσία κάποιων ημερών από την εργασία συνήθως πληρώνεται με τόκους άμα τη επανόδω. Η πρόσφατη κάθοδος στην Αθήνα για το πανελλήνιο συνέδριο της ειδικότητάς μου δεν μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση, κι αυτή είναι η δικαιολογία για την καθυστέρηση της ενημέρωσης. Ο καιρός ήταν σχεδόν ανοιξιάτικος (τα ακραία φαινόμενα των προηγουμένων ημερών δεν είχαν συνέχεια), ενώ η κίνηση στην πρωτεύουσα ήταν λιγότερη από άλλες φορές, κάτι που έκανε τη διαμονή ιδιαίτερα ευχάριστη (εφόσον βέβαια απέφευγε κανείς το κέντρο με τις πορείες του). Πέρα από το ενδιαφέρον και χρήσιμο επιστημονικό πρόγραμμα, απολαύσαμε μια πρωτότυπη μουσικοθεατρική παράσταση στην έναρξη (‘Μια βραδιά με τη Σοφία’, μια αφήγηση της ζωής του Ερρίκου και της Σοφίας Σλήμαν), είδαμε συγγενείς (θείους, ξαδέλφια, ανίψια) και φίλους (Χρίστο, Βαγγέλη, Γιάννη) μετά από χωρισμό αρκετών ετών, γνωρίσαμε το σιναϊτικό μετόχι της Αγ. Αικατερίνης, ένα πολύ ωραίο εστιατόριο (‘Πάρκο Ελευθερίας’, στον ομώνυμο χώρο) κι ένα ξενοδοχείο όπου τρως πολύ καλά με τιμές από 4 ως 7 ευρώ τη μερίδα (ας μη κάνουμε διαφήμιση). Συνολικά, ένα γεμάτο τριήμερο με πολλές εμπειρίες. Το γεγονός των ημερών; Το πέρασμα στην αιωνιότητα, σε ηλικία 95 ετών, του Νέλσον Μαντέλα (στις 5/12), ενός ανθρώπου που έγραψε σε μεγάλο βαθμό την ιστορία της χώρας του, της Νότιας Αφρικής, με τον μακρό αγώνα του για εθνική συμφιλίωση μετά από 28 χρόνια φυλακής. Όπως έγραψε ένας δικός μας σχολιαστής, «έκανε τους συμπατριώτες του να πιστεύουν ότι νοιαζόταν γι’ αυτούς και αυτό τους έκανε να εμπιστευθούν και την άλλη πλευρά. Αυτό είναι το μέτρο του ηγέτη» (Καθημερινή 8/12/2013). Είθε η κληρονομιά που άφησε να διατηρηθεί τόσο στην πατρίδα του όσο και στον κόσμο όλο, και μακάρι να ζηλέψουν κι άλλοι το παράδειγμά του.

Προβλήματα

Το έγραψα κι άλλη φορά: υπάρχουν ‘φυσικά’ φαινόμενα που δεν έχουν εξήγηση. Όπως π.χ. οι μέρες που όλα δείχνουν να συνωμοτούν εναντίον σου. Κοιτάζω το πρωί το πρόγραμμα, είναι σχετικά άνετο. Έτσι παίρνω μαζί και το σημειωματάριο για να καταγράψω κάποιες από τις συσσωρευμένες παρατηρήσεις και σκέψεις, πριν ξεχασθούν τελείως ή τις ξεπεράσουν τα γεγονότα. Και μέχρι να φθάσω στην κλινική έχω τέσσερεις κλήσεις για ισάριθμες επισκέψεις μέχρι το μεσημέρι. Δουλειά δεν είχαμε..., για να δούμε.
     Το υγρό που τράβηξα προχθές από μια γυναίκα 50 ετών είναι ύποπτο--ο παλιός καρκίνος μαστού την ξαναθυμάται, μετά από δέκα χρόνια σιωπής. Προσπαθώ να της δείξω τη θετική πλευρά, τον μακρό χρόνο ύφεσης και τις καλές προοπτικές για το μέλλον. Πόσο πειστικός είμαι;
     Οι βιοψίες που περίμενα για τον άλλο ασθενή δείχνουν μόνο στοιχεία φλεγμονής. Αν και δεν είμαι πολύ σίγουρος, έχω τουλάχιστον ένα ‘πάτημα’ να του κάνω κάποια θεραπεία και να τον ξαναελέγξω σε μερικές εβδομάδες. Κάτι είναι κι αυτό.
     Η επόμενη άρρωστη, κι αυτή στα πενήντα, έβηξε κι έβγαλε αίμα ‘εν αιθρία’. Η αξονική μας επισημαίνει το πρόβλημα, και αποφασίζει να προχωρήσει σε κατευθυνόμενη βιοψία αυθημερόν. Η ευθύτητα στη συζήτηση διευκολύνει την πορεία προς τη διάγνωση (η αβεβαιότητα ‘σκοτώνει’), με τι κόστος όμως τόσο για κείνη όσο και για μένα; Οι ψυχές μας το ξέρουν. Επισημαίνω και πάλι το θετικό: πρώιμο σύμπτωμα, μεγάλη πιθανότητα ριζικής θεραπείας. Ελπίζω να μην αποδειχθώ ψεύτης.
     Περνώντας από τον μαγνητικό τομογράφο βλέπω τον αναισθησιολόγο να βγάζει από το μηχάνημα ένα μικρόσωμο πλάσμα. «Να της βάλης τα σκουλαρίκια πριν ξυπνήσει», λέει στη μητέρα που περιμένει ανήσυχη, «θα βάλει τις φωνές αν δει ότι της λείπουν». Κρύβω ένα χαμόγελο για το ‘ανέκδοτο της ημέρας’ και ρωτώ παράμερα τον χειριστή για λεπτομέρειες. Δεκαοκτώ μηνών, χειρουργημένο για όγκο στον εγκέφαλο, έχει ήδη κάνει και χημειοθεραπεία. Από τη στενή πόρτα μπήκε στη ζωή.
     Η τελευταία μου άρρωστη είναι 42 ετών, με πέντε μικρά παιδιά. Εδώ και δυο χρόνια ζει στη σκιά του καρκίνου, η οποία κάθε μέρα σκουραίνει περισσότερο. Έχω τάχα κι εγώ προβλήματα...

Αλεπούδες

Μη τυχόν και χάσουν το τραίνο της προόδου, οι αρθρογράφοι των εφημερίδων έσπευσαν να ξιφουλκήσουν υπέρ του ‘συμφώνου συμβίωσης’. Έτσι π.χ. ο Πάσχος Μανδραβέλης, με επιχείρημα το πρόστιμο που θα πληρώσει η Ελλάδα αν δεν ψηφίσει το σύμφωνο, αντιδιαστέλλει την ομοφυλοφιλία με την αγαμία των ανωτέρων κληρικών (!) και καταδικάζει τις διαμαρτυρίες των επισκόπων. Ας του θυμίσουμε λοιπόν ότι κανείς δεν θα ασχολούνταν με το τι κάνουν όλοι οι άλλοι (ομόφυλοι και ετερόφυλοι) στις κρεβατοκάμαρές τους αν εκείνοι δεν τις άνοιγαν διάπλατα στην κοινή θέα, μέσα από τις τηλεοπτικές οθόνες, τα περιοδικά τύπου lifestyle, τις φωτογραφίες τους στο Facebook, με τις παρελάσεις των γκέιδων (και των... γκεϊσών) στα κέντρα των πόλεων, και με την εν γένει προσπάθειά τους να αναδειχθούν στο κοινωνικό στερέωμα με σημαία τον σεξουαλικό τους προσδιορισμό. Από τη στιγμή που με το ‘έτσι θέλω’ προσπαθούν να επιβάλουν τις επιλογές τους στην κοινή γνώμη, είναι έκθετοι σε κριτική από οποιονδήποτε επιθυμεί να έχει άποψη στο θέμα, και από τη δική του οπτική γωνία.
     Για να πάρουμε ένα ακραίο παράδειγμα, θα ενδιέφερε στ' αλήθεια κανέναν τι πρεσβεύουν κατ’ ιδίαν τα μέλη της Χρυσής Αυγής αν δεν προσπαθούσαν να προβάλουν δια της βίας στην κοινωνία τις αποκρουστικές θέσεις τους; Ο μύθος του Αισώπου για την αλεπού με την κομμένη ουρά, που ήθελε να την εμφανίσει ως τελευταία λέξη της μόδας στις συναδέλφισσές της, είναι ιδιαίτερα ταιριαστός στην περίπτωση των ομοφυλοφίλων. Και των προοδευτικών συνηγόρων τους.