Ανακύκλωση

Αναγνώστης του 'Φαληρέως' (Καθημερινή) γράφει: «Αγαπητέ, πήγα στην εκδήλωση των 58 στο «Ακροπόλ», ωθούμενος από την ελπίδα μου για κάτι καινούργιο στην πολιτική ζωή. Σηκώθηκα και έφυγα μόλις άκουσα τις πρώτες τρεις λέξεις. Έφθαναν για να καταλάβω ότι τίποτε καινούργιο δεν υπήρχε εκεί: «‘Συντρόφισσες και σύντροφοι’».
     Φυσικά οι λέξεις δεν φταίνε σε τίποτε, ούτε είναι κακή η συντροφικότητα. Απλώς η κατάχρηση που έχουν υποστεί στα στόματα των κάθε είδους μαρξιζόντων τις κάνει να ακούγονται περίπου σαν βρισιές ή σαν χαρακτηρισμούς που κάθε ευσχήμων άνθρωπος αποφεύγει, για να μη βρεθεί μπλεγμένος.
     Στο ίδιο θέμα, ο ίδιος αρθρογράφος έγραφε χθες τα εξής: ‘Όλοι αυτοί οι εξηντάρηδες της περιώνυμης γενιάς του Πολυτεχνείου, που ωρίμασαν πολιτικά στη Μεταπολίτευση και, έκτοτε, θεωρούν εκ προοιμίου καλό, σωστό και πρέπον κάθε τι το αριστερό. Όμως η Αριστερά, με τις πολιτικές της και τη νοοτροπία της τεμπελιάς (την έλεγαν «δικαιώματα» και «κεκτημένα») που εμφύσησε στην κοινωνία, κατέστρεψε τη χώρα. Οι άνθρωποι αυτοί, βαθιά μέσα τους, το ξέρουν. Πώς να τολμήσουν να το πουν όμως; Πώς να διαγράψουν σαράντα χρόνια και να παραδεχθούν ότι οι πολιτικές που μπορούν σήμερα να σώσουν τη χώρα και τις υπαγορεύει ο κοινός νους είναι αυτές που κάποτε οι ίδιοι κατήγγελλαν ως δεξιές;’ 
     Θα έλεγα ακόμη: Πώς να ομολογήσουν ότι η μεγάλη ζημιά που έκαναν στη χώρα είναι η νοοτροπία του "Έτσι θέλω εγώ", της έλλειψης ελέγχου και αξιοκρατίας, του "Νόμος είναι το δικό μου θέλημα" και άλλες συναφείς πολιτικές προτάσεις; Που αν τις μάθεις μια φορά, δεν ξεμαθαίνονται εύκολα.