‘… κι ας πούμε μιαν αλήθεια’

Στο ιστολόγιο ΓορΓά παρεστιΓμένα έχουμε κάνει πολλές φορές λόγο για το πώς στην Ελλάδα τα τελευταία πενήντα χρόνια μάθαμε να ζούμε με ψέματα. Εθισθήκαμε σε όσα οι πεποιθήσεις μας και οι πολιτικοί μας, με τη βοήθεια των Μέσων (= η προπαγάνδα με άλλο όνομα), μας υπαγόρευαν να πιστεύουμε και να υποστηρίζουμε, και ζούσαμε σύμφωνα με την ‘εικονική πραγματικότητα’ που είχαμε δημιουργήσει γύρω μας. Ένα πρόχειρο παράδειγμα ήταν το ‘δωρεάν’ (παιδεία, υγεία κ.τ.λ.), με την έννοια όχι τόσο της δωρεάν προσφοράς από το κράτος προς τους πολίτες, αλλά του δημόσιου αγαθού που παρεχόταν ανέξοδα προς κατάχρησιν (ενώ το πραγματικό του κόστος επιβάρυνε όλο και περισσότερο το κοινό ταμείο). Τέτοια παραδείγματα κατάχρησης και αυτοκαταστροφικής συμπεριφοράς χωρίς επίγνωση των συνεπειών επισημάναμε πολλά στις σελίδες αυτές, και ζήσαμε ακόμη περισσότερα. Τώρα έφτασε η ώρα της αλήθειας. Διότι, σύμφωνα με τον Αβραάμ Λίνκολν, μπορείς να ξεγελάς πολλούς για λίγο καιρό και λίγους για πολύ καιρό, αλλά δεν μπορείς να ξεγελάς τους πάντες και για πάντα.  
     Όπως έλεγε και το παλιό χιουμοριστικό τραγουδάκι, «ας πάψουμε τα ψέματα κι ας πούμε μιαν αλήθεια». Πρώτα στον εαυτό μας, και έπειτα στους γύρω μας και σε όλους. Τον καινούργιο χρόνο ας κοιτάξουμε στον καθρέφτη τον εαυτό μας και όσα δημιουργήσαμε, κι ας μη φοβηθούμε να τα ατενίσουμε όπως είναι, χωρίς σκιές. Μόνο τότε ίσως μπορέσουμε να τα διορθώσουμε, έστω και με την μέθοδο της κατεδάφισης. Είθε!