Απαίδευτοι

Μαθαίνουμε ότι 28 βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος κατέθεσαν πρόταση να καταργηθεί δια νόμου η αναγραφή της ‘διαγωγής’ των μαθητών στα σχολεία, και ο υπουργός Παιδείας την υποστηρίζει και πιστεύει ότι θα ψηφιστεί στη Βουλή. Ξέραμε ότι με την αριστεία δεν τα πήγαιναν ποτέ καλά οι του συγκεκριμένου χώρου. Θα είχε ενδιαφέρον -- έστω... ακαδημαϊκό -- να δοθούν στο φως στοιχεία για τη διαγωγή των 28 βουλευτών στο σχολείο (αλλά και όλων των άλλων, ένα είδος εκπαιδευτικού «πόθεν έσχες»). Τόσο βαθιά ριζωμένα συμπλέγματα μόνο στην παιδική ηλικία δημιουργούνται. Μα πού τα βρήκαμε όλα αυτά τα μπουμπούκια;
     Ακόμη, διαβάζουμε ότι το υπουργείο Παιδείας ‘φρενάρει’ την πρόταση δημιουργίας αγγλόφωνου προπτυχιακού τμήματος στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, που αποσκοπεί στην προσέλκυση ξένων φοιτητών επί πληρωμή. Σύμφωνα με την είδηση, εκτός άλλων λόγων (δευτερευόντων, κατά τη γνώμη μου), στέλεχος του υπουργείου υποστήριξε ότι «η πρόταση συνάδει με μια πρόχειρη ρητορική εξωστρέφειας, που συχνά υιοθετείται και από κόμματα της αντιπολίτευσης» (σε απλά ελληνικά, δεν το προτείνουν ημέτεροι). Προφανώς η αριστερά εμμονή κατά της παιδείας είναι πολύπλευρη και πολυεπίπεδη. Δεν ξέρεις από πού να τους πιάσεις τους ανθρώπους!

     Ας προσθέσω και κάτι που έγραψε χθες ο Δ. Γουσέτης στην Καθημερινή: 'Ενας προσφιλής μου μετανάστης, καθηγητής πανεπιστημίου στο Εδιμβούργο, μου είπε: «Αυτό που κυρίως εμποδίζει τον επαναπατρισμό μου δεν είναι η εξοντωτική φορολογία, ούτε τα capital controls ούτε η κοινωνική αδικία. Είναι η “καφρίλα” που επικρατεί» (Κάφρος: κάποιος που δρα χωρίς να λαμβάνει υπόψη του τα συναισθήματα ή την ενόχληση των άλλων).' Συμφωνώ.

Αλήθεια

Δεν ξέρω πόσοι διάβασαν τη σημερινή επιστολή του κ. Π. Νικολόπουλου, ομότιμου καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών και επίτιμου διευθυντή της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος, στην Καθημερινή, με τίτλο ‘Η αλήθεια είναι διεθνής γλώσσα’. Δεν ενδιαφέρει τόσο η αναφορά της στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όσο οι πληροφορίες που περιέχει για την Εθνική Βιβλιοθήκη της Ιαπωνίας στο Τόκιο. Αντιγράφω ένα απόσπασμα με ιδιαίτερη σημασία:

     «Στην είσοδο του κεντρικού αναγνωστηρίου του νέου κτιρίου της Εθνικής και της Διαίτης Βιβλιοθήκης της Ιαπωνίας στο Τόκιο υπάρχει επιγραφή στα ελληνικά και παρουσιάζει το χωρίον του Ευαγγελίου του Ιωάννου με τη ρήσιν του Χριστού: Η αλήθεια ελευθερώσει υμάς. Στην απορία μου πώς σ’ ένα κρατικό ίδρυμα κράτους το οποίο ελάχιστη σχέση έχει με τον χριστιανισμό και τον ελληνισμό τοποθετείται επιγραφή με χριστιανική ρήση και μάλιστα στα ελληνικά, η απάντηση ήταν αποκαλυπτική· ότι ο χριστιανισμός και ο ελληνισμός αποτελούν τη βάση του σύγχρονου πολιτισμού. Η δε επιγραφή αυτή είναι η αρμοδιότερη για να χαρακτηρίσει τη σημασία του κεντρικού αναγνωστηρίου μιας βιβλιοθήκης, μάλιστα εθνικής». 

     Ερμηνευτική σημείωση: Η ονομασία ‘Εθνική Δίαιτα’ αναφέρεται στο ιαπωνικό κοινοβούλιο (kokkai). Πρόκειται συνεπώς για την βιβλιοθήκη του κοινοβουλίου της Ιαπωνίας. Τυχόν συγκρίσεις με τα καθ’ ημάς αφήνονται στη φαντασία των αναγνωστών.

Αριστερότερα

«Αν η συμφωνία που θα φέρει η κυβέρνηση είναι μια συμφωνία που μπορεί να τη διαχειριστεί ιδεολογικά ο Τσίπρας, τότε μπορεί να τη διαχειριστεί ο κάθε βουλευτής. Κανείς δεν είναι περισσότερο ευαίσθητος ή περισσότερο αριστερός από τον πρωθυπουργό». Την σεμνή και ταπεινή αυτή ανακοίνωση εξέδωσε... το Μέγαρο Μαξίμου, δηλ. η πρωθυπουργική έδρα. Είναι περίπου σαν να ανακοινώνει το σπίτι μου ότι καλύτερος γιατρός από μένα δεν υπάρχει. Ή να βγάζει ο Λευκός Οίκος δελτίο τύπου που να διακηρύσσει ότι πιο Αμερικανός από τον Πρόεδρο δεν υπάρχει. Ή το Βατικανό να μας πληροφορεί ότι ο πιο Χριστιανός είναι ο Πάπας. Και ούτω καθεξής.

     Αν συνέβαινε κάτι από τα παραπάνω (φανταστικά) παραδείγματα, ασφαλώς και δικαίως θα ακούγαμε τον εξάψαλμό μας για αλαζονεία και καβάλημα του καλαμιού και ό,τι άλλο. Η αριστερά όμως έχει ασυλία από τέτοιες κριτικές, διότι ως γνωστόν πάντα αυτοαξιολογείται, έχει για μέτρο σύγκρισης μόνο τον εαυτό της, και επιπλέον μπορεί να διατυπώνει αξιώματα που αντιβαίνουν στους κανόνες της λογικής.

Ελαττώματα

Αντιγράφω απόσπασμα από πρόσφατη επιστολή του (αγνώστου μου) Μιλτιάδη Καυκαλέτου στην ‘Καθημερινή’ (24/3/2017), με τίτλο ‘Τα προτερήματα των Ισραηλιτών’: 

     «Να εκριζώσουμε τα καταστροφικά και ολέθρια ελαττώματά μας, δηλαδή την επιπολαιότητα, την ασυνέπεια, την ανειλικρίνεια, τον εξυπνακισμό, την υποτίμηση της νοημοσύνης των άλλων, την ημιμάθεια και τον άκρατο φθόνο προς τους επιτυχημένους συμπατριώτες μας. Αυτά είναι θανάσιμα ελαττώματα που μας καταστρέφουν εδώ και πολλούς αιώνες».

     Ίσως να λείπουν και μερικά ακόμη, αλλά η παραπάνω σύνοψη μου φάνηκε ιδιαίτερα επιτυχής και εύγλωττη.

Σεβασμός

Έλαβα πρόσφατα ένα ηλεκτρονικό μήνυμα με τίτλο «Πώς μαθαίνουν οι Ιάπωνες μαθητές να σέβονται το σχολείο τους». Οι εικόνες του δείχνουν παιδιά κάθε ηλικίας να σκουπίζουν και να σφουγγαρίζουν τα δάπεδα, ακόμη και να καθαρίζουν τις τουαλέτες. Αναρωτήθηκα πόσα σχολεία και πόσοι εκπαιδευτικοί παρ’ ημίν θα επιζούσαν αν ζητούσαν από τους μαθητές τους να κάνουν παρόμοιες εργασίες στα πλαίσια της σχολικής τους παιδείας; Μπορώ να φαντασθώ έξαλλες μαμάδες και μπαμπάδες να ωρύονται στους συλλόγους γονέων και στα γραφεία των δασκάλων και καθηγητών και να απαιτούν «επί πίνακι» τα κεφάλια αυτών που τόλμησαν να μειώσουν τόσο τα μανάρια τους. Όμως μόνο έτσι μαθαίνει κανείς να σέβεται την κοινή περιουσία, με το να την θεωρεί δική του υπόθεση και να αναλαμβάνει την ευθύνη γι’ αυτήν. Αρχίζοντας από το σχολείο, αύριο θα σέβεται το σπίτι του, τη γειτονιά του, την πόλη του και τα μνημεία της, αλλά και την ιστορία του και τον πολιτισμό του. Γιατί όλα αυτά είναι τελικά μέρος του ιδίου συνόλου. Την έλλειψη μιας τέτοιας παιδείας τη βλέπουμε καθημερινά γύρω μας.

 

 

 

 

 

Ευρώπη ετών εξήντα

Αύριο η Ευρώπη έχει τα γενέθλιά της. Τέτοια μέρα, μόλις δώδεκα χρόνια μετά τη λήξη του καταστροφικού 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, υπογράφηκε στη Ρώμη η ιδρυτική συνθήκη της Ευρωπαϊκής Κοινής Αγοράς, που στη συνέχεια μετεξελίχθηκε σε ΕΟΚ (Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, για την ιστορία) και τέλος σε ΕΕ (Ευρωπαϊκή Ένωση) όπως λέγεται σήμερα. Εδώ και καιρό ακούμε το ανήσυχο ερώτημα: προς τα πού βαδίζει η Ευρώπη; Είναι οι συνθήκες σήμερα ίδιες μ’ εκείνες που οδήγησαν στη δημιουργία της Ένωσης πριν 60 χρόνια; Όπως γίνεται συχνά με τόσα άλλα θέματα, οι γνώμες συνήθως πολώνονται, με τη μια άκρη να υποστηρίζει την «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» και την άλλη να εκδηλώνεται με αποσχιστικές και διαλυτικές τάσεις. Όπως όμως θα ρωτούσε η καμήλα του Αισώπου, μέση οδός δεν υπάρχει; Μόνο το «όλα ή τίποτε» είναι η επιλογή;
     Έχουμε γράψει κι άλλες φορές ότι η συνύπαρξη (ανθρώπων, κοινοτήτων, εθνών) μπορεί να πάρει πολλές μορφές. Στο απλούστερο παράδειγμα, δυο άνθρωποι μπορεί να είναι απλώς γείτονες, μπορεί να έχουν στενή φιλία, μπορεί να συνεταιρισθούν και να κάνουν μια επιχείρηση ή μπορεί να παντρευτούν. Οι αμοιβαίες δεσμεύσεις και υποχρεώσεις διαφέρουν σε κάθε περίπτωση, χωρίς να αλλάζει η θεμελιώδης αρχή ότι διατηρούν αγαθές μεταξύ τους σχέσεις, χωρίς εχθρότητες ή επιβουλές. Ωστόσο, δεν μπορεί κάποιος να επιβάλει στο σπίτι του φίλου ή του συνεταίρου του όλους τους κανόνες που εφαρμόζει στο δικό του σπίτι.
     Με ανάλογο τρόπο πρέπει, νομίζω, να δούμε και την Ενωμένη Ευρώπη: ως συνεταιρισμό και φιλική σύμπραξη κρατών, όχι όμως ως ‘γάμο’ και υποχρεωτικό χωνευτήρι λαών και πολιτισμών. Η ιστορία διδάσκει ότι οι τεχνητές και ‘παρά φύσιν’ ενώσεις (π.χ. Γιουγκοσλαβία, Σοβιετική Ένωση) δεν θέλουν παρά μια ελάχιστη αφορμή (συνήθως την απομάκρυνση του ‘συνδετικού κρίκου’, προσώπου [π.χ. Τίτο] ή ιδεολογίας [π.χ. μαρξισμός]) για να διαλυθούν υπό την επήρεια ισχυρών φυγοκέντρων δυνάμεων (πολιτισμικών, εθνοτικών κτλ.). Είναι προτιμότερος ο σεβασμός και η αποδοχή των ιδιαιτεροτήτων, της ιστορίας, της θρησκείας, των παραδόσεων, των εθίμων κάθε χώρας-μέλους (όταν βέβαια αυτά δεν αποτελούν δικαιολογίες για αξιόποινες πράξεις) από την ισοπεδωτική επιβολή υπερεθνικών κανόνων δικαίου και κοινωνικής και πολιτισμικής συμπεριφοράς, που δημιουργούν ισχυρά αντισώματα στους επιμέρους λαούς. Το ίδιο ισχύει και προς τους ‘έξω’: σεβόμαστε τα δικά τους ‘πιστεύω’ όσο και αυτοί σέβονται τα δικά μας και δεν προσπαθούν να αλλοιώσουν τη δική μας φυσιογνωμία. Αποφεύγουμε τις περιττές εμπλοκές και τις ‘ειρηνευτικές’ παρεμβάσεις (δια των όπλων!) εκεί που δεν μας σπέρνουν, δείχνουμε όμως ότι έχουμε το σθένος και τη βούληση να υποστηρίζουμε και να κατοχυρώνουμε τα κοινά μας σύνορα απέναντι σε ανάλογες έξωθεν επιβουλές.
     Πιστεύω πως μια τέτοια Ευρώπη θα έχει περισσότερες πιθανότητες μακροημέρευσης από ένα υπερκράτος-οδοστρωτήρα που φαντάζει ως ‘κακή μητριά’ στα μάτια πολλών ευρωπαίων.

Υιοθεσία

Πληροφορήθηκα την ιστορία που ακολουθεί από φίλο κληρικό που βρίσκεται στην Αμερική. Την αφηγήθηκε ο Ορθόδοξος αρχιδιάκονος π. Παντελεήμων σε ομιλία του στον Καθεδρικό Ναό του Μανχάταν. Μιλούσε για τη σχέση μας με το Θεό, πώς δηλαδή μας αντιμετωπίζει ο Θεός, και ανέφερε ένα περιστατικό το οποίο γνώρισε από κοντά. Πρόσφατα συνάντησε έναν Αφρο-Αμερικανό αστυνομικό στη Φλόριντα. Ο αστυνομικός πριν από καιρό ήταν στο πάρκο με τον γιό του. Εκεί βρισκόταν κι ένας νεαρός 15 περίπου χρονών, από αυτούς τους αγνώστου προελεύσεως και αγνώστου προορισμού. Για άγνωστο λόγο, ο νεαρός έβγαλε από την τσέπη του ένα όπλο, σημάδεψε και σκότωσε τον γιο του! Το εύκολο θα ήταν ως αστυνομικός να κάνει κι εκείνος το ίδιο: να σκοτώσει τον δολοφόνο. Αλλά εκείνη τη στιγμή, όπως ο ίδιος έλεγε στον π. Παντελεήμονα, του φάνηκε ότι του μίλησε ο Θεός. Και αποφάσισε να υιοθετήσει τον νεαρό στη θέση του γιού του. Αυτό κάνει ο Θεός, κατέληξε ο Αρχιδιάκονος. Δεν μας συγχωρεί απλώς, μας υιοθετεί.

     Νομίζω ότι οποιοδήποτε σχόλιο περιττεύει. Απλώς ας σκεφθούμε καλά, τόσο το περιστατικό όσο και την πνευματική του προέκταση και ερμηνεία.

Βατοπαίδι

Εδώ και χρόνια ακούσαμε τα μύρια όσα για τα σκάνδαλα που τάχα συνδέονταν με τη μονή Βατοπαιδίου στο Άγιον Όρος [βλ. παλαιότερες αναρτήσεις ΕΔΩ και ΕΔΩ]. Πολιτικοί ποικίλων αποχρώσεων και όλα τα ποικιλώνυμα Μέσα βάλθηκαν να μας πείσουν ότι δεν υπήρχε αδίκημα που να μην είχαν διαπράξει οι πατέρες της μονής, με δόλο και με πανουργία. Και τώρα η υπόθεση έφθασε στο τέλος, και δεν βρέθηκε κανένας ένοχος! Τι θα πουν λοιπόν τώρα όσοι κόπτονταν περί του αντιθέτου τόσα χρόνια; Μια συγγνώμη θα βρεθεί κανείς να ψελλίσει για τον διασυρμό κληρικών και λαϊκών που βρέθηκαν στο στόχαστρο των συκοφαντών; Ήδη πληροφορηθήκαμε ανακοινώσεις πολιτικών που συνδέουν την όλη ιστορία με σκευωρία που απέβλεπε στο να προκαλέσει την πτώση της τότε κυβέρνησης Καραμανλή. Στον κόσμο που ζούμε δεν θέλει και πολύ για να πιστέψουμε την όποια συνωμοσία: τα πάντα είναι δυνατά (και... θεμιτά), αρκεί να υπηρετούν το εκάστοτε συμφέρον (αν μάλιστα εμπλέκουν και εκκλησιαστικούς παράγοντες, τόσο το καλύτερο, -- κατά τη δική τους λογική). Το ψέμα, κατά την παροιμία, έχει κοντά ποδάρια. Όμως η ευρύτερη ζημιά έχει γίνει, και βέβαια μια από τις απώτερες συνέπειες της υπόθεσης είναι και η κατάσταση που βρίσκεται η χώρα σήμερα. Δυστυχώς, ακόμη χειρότερο είναι το ότι δεν διδασκόμαστε από κάτι τέτοιες ιστορίες, αλλά είμαστε έτοιμοι να υποδεχθούμε ασμένως το επόμενο ‘σκάνδαλο’, όποτε και με όποια μορφή ήθελε προκύψει. Βοήθειά μας, λοιπόν.

Ξεφτίλα

Ενώ λαθροδιαβάζω τις εφημερίδες στο κιόσκι, το μάτι μου πέφτει στο κύριο θέμα της ‘Εφημερίδας των Συντακτών’. Τίτλος του: Τηλε-καννιβαλισμός. Αντιγράφω την πρώτη φράση: ‘Το δόγμα «καμιά ξεφτίλα δεν είναι ντροπή» κυριαρχεί στο ριάλιτι σόου ‘Survivor’ που παρακολουθούν καθηλωμένοι στους καναπέδες τους οι τηλεθεατές’. Αναζητώντας τη σχετική είδηση στην ιστοσελίδα της εφημερίδας μαθαίνω ότι τα εγχώρια κανάλια έχουν αγοράσει τα δικαιώματα για τηλεοπτικά σόου ανάδειξης ταλέντων και άλλα ‘ριάλιτι’ (όπως το παραπάνω) από Τούρκο επιχειρηματία που θεωρείται «αγαπημένο παιδί» της κυβέρνησης Ερντογάν, και ανέβασαν έτσι την τηλεθέασή τους στα ύψη. Σε καιρό κρίσης, ιδού επιτυχημένες επενδύσεις!
     Δυο σκέψεις κάνω με αφορμή τα προηγούμενα. Πρώτον, το ‘δόγμα’ «Καμιά ξεφτίλα δεν είναι ντροπή» φαίνεται να κυριαρχεί όχι μόνο στον τηλεκόσμο, αλλά και στην πραγματική ζωή, δυστυχώς. Και δεύτερον, με τα λεφτά που πάντα... υπάρχουν, ταΐζουμε τις επιχειρήσεις των ‘απέναντι’. Πώς το έλεγαν οι μαρξιστές; «Οι καπιταλιστές θα μας δώσουν οι ίδιοι το σχοινί που θα τους κρεμάσουμε». Μήπως κάποιοι σύγχρονοι έλληνες (ντρέπομαι να τους γράψω με κεφαλαίο) κάνουν το ίδιο με τα αγαπημένα παιδιά του σουλτάνου; Αυτή κι αν είναι ξεφτίλα.

Να το πάρει το ποτάμι

Ο κόσμος μας είναι μυστήριο, πράγματι, και όσο ζούμε μαθαίνουμε και κάτι εντυπωσιακό γι’ αυτόν. Έτσι διαβάζω σήμερα στη Guardian ότι στη Νέα Ζηλανδία έληξε επιτέλους η πιο μακρόχρονη νομική διεκδίκηση (κρατούσε 140 χρόνια), με την οποία μια φυλή ιθαγενών Μαορί ζητούσε να αναγνωρισθεί νομικά ο ποταμός που περνάει από τα εδάφη της φυλής τους ως πρόσωπο. Σύμφωνα με τις παραδόσεις τους, ο ποταμός θεωρείται πρόγονός τους και αναπόσπαστο κομμάτι της φυλής τους. Με βάση τον νόμο που πλέον ψηφίστηκε, «ο ποταμός θα έχει τη δική του νομική υπόσταση με όλα τα αντίστοιχα δικαιώματα, καθήκοντα και υποχρεώσεις ενός νομικού προσώπου». Αν κάποιος βλάψει ή κακομεταχειρισθεί τον ποταμό είναι σαν να βλάπτει τη φυλή. Κι αν μια τέτοια νομοθετική απόφαση ακούγεται εξωφρενική, μπορείτε να διαβάσετε τα σχετικά σχόλια (εκατοντάδες) που συνοδεύουν το άρθρο για να δείτε ότι δεν είναι λίγοι εκείνοι που την επικροτούν, και ουαί και αλίμονο αν δεν συμφωνείτε μαζί τους.
     Βέβαια δεν λείπουν κι εκείνοι που προσπαθούν να προβάλουν την κοινή λογική και ρωτούν: Ποιες είναι οι υποχρεώσεις και τα δικαιώματα ενός ποταμού; Θα πληρώνει φόρους; Θα μπορεί να ψηφίζει, να παντρευτεί, να βγάλει άδεια οδήγησης; Κι αν κάποιος πνιγεί στον ποταμό, θα μπορούμε να μηνύσουμε τον τελευταίο για ανθρωποκτονία; Άλλο πράγμα είναι η πολιτισμική ευαισθησία απέναντι στις αφελείς πεποιθήσεις των ιθαγενών και τελείως άλλο ο νομικός παραλογισμός. Για τον δεύτερο δεν φαίνεται να υπάρχουν όρια.

Καίσαρες

Από τις πρώτες ειδήσεις σήμερα σε όλα τα Μέσα η στατιστική διαπίστωση ότι στην Ελλάδα είμαστε πρωταθλητές στις καισαρικές τομές, με ποσοστό 60% του συνόλου των γεννήσεων, ενώ η Ευρώπη έχει κάπου 30% και το αποδεκτό από τον ΟΗΕ είναι μόλις 15%. Πολλοί οι λόγοι που αναγράφονται (κυρίως οικονομικοί και ‘βολικοί’ για τους γιατρούς και τις επίτοκες και πολύ λιγότερο αυστηρά ιατρικοί, όπως οι περιπτώσεις δυστοκίας ή περιγεννητικής δυσχερείας του βρέφους). Ας σημειώσω κι εγώ, ως μη ειδικός, δυο ακόμη. Ο ένας είναι ο δυσανάλογα μεγάλος αριθμός μαιευτήρων στην Ελλάδα και συνεπώς ο μικρός αριθμός τοκετών που αντιστοιχεί στον καθένα τους (ας σημειωθεί ότι στον υπόλοιπο κόσμο ο φυσιολογικός τοκετός δεν γίνεται υποχρεωτικά από γιατρό αλλά από μαία, ενώ ο μαιευτήρας επεμβαίνει μόνο σε περίπτωση ανάγκης). Ο άλλος έχει να κάνει με την σχετικά μεγάλη ηλικία των μητέρων, που καθυστερούν την εγκυμοσύνη για λόγους επαγγελματικούς, οικονομικούς, κοινωνικούς και άλλους, με αποτέλεσμα να καταφεύγουν στη συνέχεια σε επανειλημμένες εξωσωματικές με τα ποικίλα προβλήματα που τις συνοδεύουν, και που οδηγούν συχνά σε καισαρικές τομές. Ας μην παραλείψουμε και τον φόβο των μαιευτικών επιπλοκών (συχνά υπέρμετρα διογκωμένο) με τις συνακόλουθες νομικές τους συνέπειες για τους γιατρούς. 
     Η είδηση αναφέρει και άλλα στοιχεία για διαφορές δημόσιου και ιδιωτικού ιατρικού χώρου στα ποσοστά, καθώς και για προτεινόμενα μέτρα και αντικίνητρα από πλευράς υπουργείου. Καμία αντίρρηση. Ωστόσο, πιστεύω ότι εκτός όλων των άλλων το πιο βασικό είναι να ενισχυθεί και να καλλιεργηθεί (τόσο στην εκπαίδευση όσο και στην κοινωνία) ο θεσμός της παραδοσιακής οικογενείας, με ανάλογο σεβασμό και προστασία της μητρότητος. Τότε όλα θα γίνονται στον καιρό τους, με τον σωστό τρόπο. Όπως γίνονταν πάντα. Κι αν κάποιες μητέρες δεν κάνουν καριέρες, μικρό θα είναι το κακό και μεγάλο το κέρδος, γι’ αυτές  και για τα παιδιά τους.

Σαν παραμύθι

Θα μπορούσε να είχε γραφτεί από έναν σύγχρονο Άντερσεν ή Γκριμ, μόνο που η αληθινή ζωή τα λέει καλύτερα. Η τετράχρονη Σαγκλάνα Σάλτσακ [φωτογραφία] ζούσε με τους παπούδες της σε μια απομακρυσμένη φάρμα στη ρωσική δημοκρατία Τούβα, κοντά στα σύνορα με τη Μογγολία, πέντε μίλια από τον πλησιέστερο γείτονα και δώδεκα από το πιο κοντινό χωριό. Πριν ένα μήνα ξύπνησε ένα πρωί και είδε ότι η 60χρονη γιαγιά της ήταν ακίνητη. Το είπε στον τυφλό παπού της, και αποφάσισε να περπάτήσει ως το πιο κοντινό σπίτι για βοήθεια. Πήρε μαζί της μόνο ένα κουτί σπίρτα για να μπορεί να ανάψει φωτιά και ξεκίνησε νύχτα ακόμη, με εξωτερική θερμοκρασία μείον 34 βαθμούς. Χρειάστηκε πολλές ώρες για να βαδίσει τα πέντε μίλια μέσα στο χιόνι και κατά μήκος ενός παγωμένου ποταμού. Ευτυχώς δεν συνάντησε λύκους, οι οποίοι επιτίθενται κατά αγέλες στα ζώα των χωρικών. Παρά λίγο να χάσει το σπίτι των ‘γειτόνων’, αλλά κάποιος από εκεί την είδε και την περιμάζεψε. Όταν πήγαν στο σπίτι της, διαπίστωσαν ότι η γιαγιά της είχε πεθάνει από έμφραγμα. Η Σαγκλάνα είπε στις εφημερίδες ότι δεν φοβήθηκε να διασχίσει μόνη της το δάσος. «Περπάτησα, περπάτησα, και έφτασα», είπε. Ωστόσο είπε ότι κρύωνε και ότι πεινούσε πολύ. Συνήλθε γρήγορα από το κρυολόγημά της και προχθές γιόρτασε τα πέμπτα της γενέθλια. Τα τοπικά μέσα την ανακήρυξαν ηρωίδα, αλλά οι κοινωνικές υπηρεσίες μήνυσαν τη μητέρα της (η οποία βόσκει ζώα σε άλλη απομακρυσμένη περιοχή) για παραμέληση ανηλίκου.

     Πέρα από τον θαυμασμό που γεννά μια τέτοια ιστορία, αναρωτιέμαι πόσο εμείς στον καλοβολεμένο κόσμο μας εκτιμούμε αυτά που έχουμε (ακόμη και μέσα στην κρίση) και πόσο σκεφτόμαστε τις συνθήκες διαβίωσης σε άλλα μέρη της γης, όπου ο όρος ‘ευτυχισμένη παιδική ηλικία’ έχει τελείως διαφορετικό νόημα. Λέμε τουλάχιστον ένα «Δόξα τω Θεώ»;

Ευρώπη

Και πάλι ο Ηλίας Μακρής (Καθημερινή 8/3/2017)...

Ανθρωπωδία

Χωρίς να τρελαίνομαι για τα ζώα, δεν έχω και τίποτε εναντίον τους, κι έτσι η χθεσινή είδηση από τη Γαλλία μου σήκωσε την τρίχα. Σ’ ένα έγκλημα χωρίς προηγούμενο, άγνωστοι εισέβαλαν σε ζωολογικό κήπο, παραβίασαν τους φράχτες και τα σχετικά στον χώρο των ρινοκέρων, σκότωσαν έναν τετράχρονο ρινόκερο, τον Βινς [φωτογραφία], και του έκοψαν με αλυσοπρίονο το κέρατο. Η είδηση προσθέτει ότι ένα τέτοιο κέρατο πωλείται από 30.000 μέχρι 40.000 ευρώ σε αγορές που το εκτιμούν για τις δήθεν μαγικές αφροδισιακές του ιδιότητες. Μου ήρθε στο μυαλό το ψαλμικό χωρίο για τον άνθρωπο που «παρασυνεβλήθη τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις και ωμοιώθη αυτοίς», αλλά σταμάτησα με τη σκέψη ότι τα κτήνη δεν διαπράττουν τέτοιες... θηριωδίες, δεν σκοτώνουν για το κέρδος ή για εκμετάλλευση. Τέτοιες ‘κτηνώδεις’ πράξεις είναι προνόμιο των σκεπτομένων διπόδων του είδους Homo erectus sapiens. Μάλλον θα πρέπει να αλλάξουμε ριζικά τις μεταφορές και τις παρομοιώσεις και τα λεκτικά σχήματά μας, ώστε να μη διασύρουμε πλέον τα καημένα τα ζώα.

Ανάπτυξη

Διαβάζω τον σημερινό πρωτοσέλιδο τίτλο της εφημερίδας ‘Τα Νέα’: «Βουλιάζουμε... στην ανάπτυξη». Σωφρόνως ο αρχισυντάκτης βάζει εκείνα τα αποσιωπητικά στη μέση, για να μη δημιουργήσει λάθος εντύπωση. Διότι θα μπορούσαμε να βουλιάζουμε στην ανάπτυξη (χωρίς τις τελίτσες) περίπου όπως ο Σκρουτζ Μακ Ντακ κολυμπάει στο χρυσάφι του στις σελίδες των Μίκι Μάους (εντάξει, να μη φτάσουμε και ως εκεί, αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ). Υπό τις κρατούσες συνθήκες, τον μεν δεύτερο σκέλος του τίτλου το ακούμε να επαναλαμβάνεται μέχρι... μαθήσεως από τα δημόσια χείλη (προφανώς με το σκεπτικό του «λέγε-λέγε, κάτι θα μείνει...»), ενώ το δεύτερο το βλέπουμε και το ζούμε σε κάθε πτυχή του καθημερινού βίου. Απο βούλιαγμα λοιπόν καλά πάμε. Εκείνη την κακομοίρα την ανάπτυξη χρειάζονται δύτες βαθείας θαλάσσης για να την ανασύρουν από τον βυθό όπου έχει πέσει. Και είναι φορτωμένη με τόσα βαρίδια, που έχει γίνει ασήκωτη...

Λεηλασία

Το βρήκα τυχαία στην ιστοσελίδα της Καθημερινής: ένα πρότυπο γυμνάσιο που ιδρύθηκε στα χαρτιά (στην Αυλίζα Αχαρνών, στα προάστεια της Αθήνας), κατασκευάσθηκε εδώ και δέκα χρόνια από το μηδέν με άριστες προδιαγραφές και με συνολικό κόστος πάνω από 2 εκατομμύρια ευρώ, που δεν λειτούργησε ποτέ και έχει γίνει πλέον καταφύγιο ναρκομανών και παράδεισος λεηλασίας. Θλίψη βαθιά προκαλεί το θέαμα, οργή και αγανάκτηση η ιστορία του. Μαθαίνουμε ότι ήδη καταδικάσθηκαν σε πολυετείς ποινές φυλάκισης άνθρωποι που πιάστηκαν να ‘πλιατσικολογούν’ εκεί. Άραγε τι ποινές και σε ποιούς θα πρέπει να επιδικασθούν για την σύλληψη, εκτέλεση και στη συνέχεια εγκατάλειψη του έργου, που μοιάζει να ήταν καταδικασμένο από την αρχή, λόγω της υψηλής εγκληματικότητας της περιοχής εκείνης; Και προεκτείνοντας τη σκέψη, είναι άραγε το μόνο δημόσιο έργο που έχει τέτοια τύχη στην επικράτεια; Φαίνεται πως το ελληνικό κράτος, ως άλλος Κρόνος, δεν τρώει μόνο τα παιδιά του αλλά και τις υποδομές του.

     Παραθέτω ενδεικτικά μια μόνο φωτογραφία -- περισσότερες και βίντεο στην Καθημερινή.

 

 

Τέρμα!

Τι ωραίο πράγμα οι λέξεις... ιδίως όταν οι διπλές σημασίες τους επιτρέπουν ευφυή λογοπαίγνια όπως το παρακάτω, του Ηλία Μακρή, από την χθεσινή Καθημερινή.

Λειτουργική μνήμη

Πρώτη Τετάρτη της Σαρακοστής σήμερα, και πρώτη Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία. Και μαζί αναμνήσεις παιδικές, μια και την συνδέω με τους Αγίους Αποστόλους και τον μακαρίτη τον πατέρα μας. Εκείνο τον καιρό τα (εξαήμερα) σχολεία λειτουργούσαν με εναλλασσόμενο ωράριο (τρεις μέρες πρωί, τρεις απόγευμα), κι έτσι είχαμε κάποια πρωινά ελεύθερα για Προηγιασμένες και κάποια απογεύματα για Μεγάλα Απόδειπνα. Κι έτσι μάθαμε παιδιόθεν να διαβάζουμε τα ‘Προς Κύριον’ και τα αναγνώσματα της Γενέσεως και των Παροιμιών, να ψάλλουμε το ‘Κατευθυνθήτω’ και το ‘Νυν αι δυνάμεις’και να ακούμε εκείνη την τόσο ευκατάνυκτη οπισθάμβωνο ευχή:

     «Δέσποτα παντοκράτορ, ὁ πᾶσαν τήν κτίσιν ἐν σοφίᾳ δημιουργήσας, ὁ διά τήν ἄφατόν σου πρόνοιαν καί πολλήν ἀγαθότητα ἀγαγών ἡμᾶς εἰς τά πανσέπτους ἡμέρας ταύτας, πρός καθαρισμόν ψυχῶν καί σωμάτων, πρός ἐγκράτειαν παθῶν, πρός ἐλπίδα ἀναστάσεως· ὁ διά τεσσαράκοντα ἡμερῶν πλάκας χειρίσας τά θεοχάρακτα γράμματα τῷ θεράποντί σου Μωσεῖ, παράσχου καί ἡμῖν, ἀγαθέ, τόν ἀγῶνα τόν καλόν ἀγωνίσασθαι, τόν δρόμον τῆς νηστείας ἐκτελέσαι, τήν πίστιν ἀδιαίρετον τηρῆσαι, τάς κεφαλάς τῶν ἀοράτων δρακόντων συνθλάσαι, νικητάς τε τῆς ἁμαρτίας ἀναφανῆναι καί ἀκατακρίτως φθάσαι προσκυνῆσαι καί τήν ἁγίαν ἀνάστασιν».

     Τι καλή που ήταν η παιδεία μας πριν από τις αλλεπάλληλες μεταρρυθμίσεις...