Γόρδιος δεσμός

[Δανείζομαι τη φωτογραφία και το επεισόδιο από ΕΔΩ]

Το περιστατικό είναι πραγματικό και συνέβη πολύ πρόσφατα, κατά τη διάρκεια ομαδικής εκδρομής στη Μικρασία. Φθάνοντας στην Τρίγλια της Προποντίδας οι εκδρομείς θέλησαν να επισκεφθούν την ημιερειπωμένη Μονή της Παντοβασίλισσας, που ο χώρος της ανήκει τώρα σε ιδιώτη. Βρήκαν τον ιδιοκτήτη, αλλά το κλειδί του χώρου βρισκόταν στην τσέπη κάποιου γνωστού του που έλειπε εκείνη τη μέρα. Χωρίς πολλή συζήτηση, ο ιδιοκτήτης πήρε ένα σκεπάρνι κι έσπασε το λουκέτο της πόρτας λέγοντας στους έκπληκτους επισκέπτες: «Ήρθατε τόσοι άνθρωποι από την άλλη άκρη και θα φύγετε άπρακτοι; Ντροπή!» Δεν χρειάζεται να προσθέσω ότι δεν ζήτησε χρήματα γι’ αυτή την εκδούλευση.
Αφιερώνεται χωρίς σχόλια ως αφορμή για σκέψεις σε όσους, με οποιαδήποτε ιδιότητα και για οποιοδήποτε λόγο, δεν αφήνουν τους ξένους επισκέπτες όχι μόνο να πλησιάσουν τους αρχαιολογικούς μας χώρους, αλλά ούτε καν να πατήσουν το πόδι τους στη χώρα μας.

[Απεστάλη στην Καθημερινή]

Συνταγή επιτυχίας

Στον απόηχο του παγκόσμιου θριάμβου της εθνικής ομάδας υδατοσφαίρισης γυναικών, τι θα μπορούσαμε να κρατήσουμε ως δίδαγμα και υπόδειγμα για όλους μας; Ως έθνος αυτή τη στιγμή αγωνιζόμαστε (ή θα πρέπει να αγωνιζόμαστε) για να ανακτήσουμε την αξιοπιστία και την υπερηφάνειά μας. Υπάρχουν πολλοί σε όλο τον κόσμο, Έλληνες και ξένοι, που αγαπούν την Ελλάδα και περιμένουν στοιχειωδώς από μας ένα διαφορετικό δείγμα γραφής, μια ένδειξη ότι ‘παίρνουμε το μήνυμα’ και αλλάζουμε ρότα και τακτική. Μια τέτοια προσπάθεια από μέρους μας θα έδινε σε όλους αυτούς το δικαίωμα να μας υποστηρίξουν ηθικά (και υλικά) χωρίς να έχουν την αίσθηση ότι χάνουν τον καιρό τους μαζί μας. Βασική προϋπόθεση για μια τέτοια προσπάθεια είναι η ενότητα. Αν η πρωταθλήτρια κόσμου ομάδα είχε μεμονωμένες καλές παίκτριες, που όμως έπαιζαν αποκλειστικά ατομικό παιχνίδι όταν δεν έβαζαν εμπόδια η μία στην άλλη, τότε δεν θα έφθανε καν να περάσει τα σύνορα. Κοινή προσπάθεια, όραμα και στόχος, επιμονή, και βέβαια κόποι και θυσίες ουκ ολίγες μέχρι το τέρμα είναι τα συστατικά της μεγάλης επιτυχίας. Που ισχύουν τόσο για τους παράγοντες-πολιτικούς αρχηγούς όσο και για τους απλούς παίκτες-πολίτες, όλων των τάξεων.

Παγκόσμιο μεγαλείο!

Κι εκεί που διαβάζεις ηλεκτρονικά την εφημερίδα σου, ξαφνικά η κεντρική εικόνα της ιστοσελίδας αλλάζει, και μαθαίνεις ότι το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στην υδατοσφαίριση γυναικών είναι Ελληνικό! Κι ανοίγεις την τηλεόραση, και βλέπεις εκείνη τη μεγάλη απονομή, με δεκατρείς αθλήτριες στα γαλάζια να ανεβάζουν τη σημαία μας στο βάθρο και να τραγουδούν τον εθνικό μας ύμνο στη Σαγκάη και να μας κάνουν όλους περήφανους. Υπάρχουν λοιπόν Ελληνίδες και Έλληνες με στόχο και όραμα, με προσήλωση σ' αυτό που επιδιώκουν, και με τη θέληση να το πετύχουν ό,τι κι αν τους στοιχίσει σε προσπάθεια, κόπους και θυσίες. Διότι, "πας ο αγωνιζόμενος πάντα εγκρατεύεται". Δεν φτάνει στο βάθρο με την λογική της πολυθρόνας. Μπορούμε να διδαχθούμε κάτι από τη μεγάλη επιτυχία αυτής της εθνικής ομάδας που μας έκανε σήμερα να δακρύσουμε;

Κοινή λογική

Πόσο μυαλό χρειάζεται για να αντιληφθεί κανείς ότι όταν σταματά το λεωφορείο πρώτα κατεβαίνουν οι εντός και στη συνέχεια ανεβαίνουν οι εκτός; Τουλάχιστον αυτό συμβαίνει σε όλες τις πολιτισμένες χώρες. Στη χώρα που ζούμε βλέπουμε καθημερινά το αντίθετο φαινόμενο: οι επιβάτες που περιμένουν στη στάση ‘σημαδεύουν’ την πόρτα του λεωφορείου που έρχεται και πριν καλά-καλά ανοίξει συνωστίζονται στο άνοιγμά της (όπως στην προκυμαία της Σμύρνης το 1922...) εμποδίζοντας την αποβίβαση των εντός. Υπάρχει περίπτωση να γίνουμε ποτέ πολιτισμένος λαός;

Μια κάποια λύσις...

Όπως μας δίδαξε ο μακαρίτης Λουκιανός, ‘ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος’. Από τη στιγμή που λεφτά ΔΕΝ υπάρχουν (αυτό το πιστοποίησαν επίσημα οι Βρυξέλλες και οι ‘οίκοι’), ας κάνουμε ως κράτος ένα πραγματικό ‘selective default’,δηλ. επιλεκτική αθέτηση πληρωμών: ας επιλέξουμε να αθετήσουμε τις οικονομικές υποχρεώσεις μας προς τους οίκους αξιολόγησης (διαβάστε ΕΔΩ πόσα τους δίνουμε, κάπου μισό εκατομμύριο το χρόνο), προς το ΝΑΤΟ (στρατιωτικές αποστολές σε περιοχές χωρίς κανένα ενδιαφέρον για την Ελλάδα, συντήρηση βάσεων), προς τον ΟΟΣΑ (όπου ο εκάστοτε εκπρόσωπος έχει ετήσιο μισθό 300.000 ευρώ ετησίως και διαμέρισμα στο Παρίσι, όπως εγράφη), προς τον ΟΗΕ και την ΕΕ και προς κάθε άλλο παγκόσμιο φόρουμ. Μπορεί να κατηγορήσει κανείς μια χρεωκοπημένη χώρα αν επιλέξει μια τέτοιας μορφής αθέτηση;

Πρόβατα και ερίφια

Προχθές το ΒΗΜΑ έγραψε για εφοριακούς και άλλους δημοσίους υπαλλήλους στη Δεσκάτη Γρεβενών, που συμπληρώνουν το εισόδημά τους με γεωργικές ή κτηνοτροφικές ασχολίες. Δεν νομίζω ότι πρόβλημα για το κράτος είναι οι ‘πρωινοί’ ΔΥ που δουλεύουν νόμιμα αλλού το απόγευμα. Το πρόβλημα είναι αυτοί που παίρνουν μισθό ΔΥ και δεν τους βρίσκεις τις εργάσιμες ώρες στην υπηρεσία τους διότι αυτοαπασχολούνται αλλού, με ‘μαύρο’ εισόδημα, ή χρησιμοποιούν την δημόσια θέση ως ‘κράχτη’ για ιδιωτική πελατεία. Είναι τόσο δύσκολο για το κράτος να ξεχωρίσει τους μεν από τους δε;

Μια συγγνώμη ίσως;

Επέτειος [37η] αποκατάστασης της δημοκρατίας σήμερα. Από εκείνες τις ημερομηνίες που, δυστυχώς ή ευτυχώς, λησμονούμε, μια κι έχουν πάψει από καιρό να σημαίνουν κάτι. Χαρακτηριστικό (ίσως μοναδικό) στοιχείο τους τα μηνύματα της ‘πολιτειακής και πολιτικής ηγεσίας’ με αναφορές στη δικτατορία που προηγήθηκε και στη μακροβιότερη νεοελληνική δημοκρατία που ακολούθησε και πατρικές παραινέσεις για το μέλλον. Όλα αυτά καλά, μέχρις εδώ όμως. Σήμερα, εν έτει 2011, αντί για ιστορικές αναδρομές και επαναλήψεις, γιατί δεν ζητούν όλα μαζί τα κόμματα μια ‘συγγνώμη’ από την Ελλάδα για το χάλι όπου την οδήγησαν, πάντα μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες; Γιατί δεν λένε ένα ‘mea culpa’ έστω και συμβολικά, και στη συνέχεια να υπογράψουν ένα συμβόλαιο τιμής, ότι δεν θα διαπράξουν τα ίδια εσκεμμένα ‘λάθη’, ότι δεν θα πολιτευθούν με τον ίδιο παλαιοπολιτικό τρόπο; Αν δεν το έκαναν ποτέ άλλοτε, τουλάχιστον φέτος;

Ξανθός Ταλιμπάν

Τι ωφελούν τα ξανθά μαλλιά, τα γαλανά μάτια και το αθώο βλέμμα όταν η καρδιά φιλοξενεί αισθήματα Ταλιμπάν; Ο φανατισμός, με όποιο προσωπείο κι αν κυκλοφορεί (ιδεολογικό, θρησκευτικό, εθνικιστικό, πολιτικό) είναι φονικός. Τελευταία χώρα-θύμα η Νορβηγία, μετά την χθεσινή πολύνεκρη σφαγή από κάποιον που νόμισε ότι το χρώμα και μόνο σε κάνει εκ γενετής άγγελο. Ο Θεός να φυλάει τον κόσμο από τέτοια αγγελούδια.

‘There’s no free lunch’

Το αγγλικό σλόγκαν του τίτλου (= ‘Δεν υπάρχει τζάμπα γεύμα’) χρησιμοποιείται ευρέως για να υποδηλώσει τη μεγάλη αλήθεια ότι τίποτε δεν μας δίνει κανείς χωρίς αντίτιμο, άλλοτε φανερό, συχνά κρυφό. Όχι θριαμβολογίες λοιπόν. Ακόμη κι αν μας αρέσει να λέμε ότι επιτέλους οι Ευρωπαίοι έκαναν το χρέος τους, εμείς δεν έχουμε απαλλαγεί ακόμη από το δικό μας (κι ακόμη δεν είδαμε τον επόμενο λογαριασμό...). Συνεχίζουμε να χρωστάμε απύθμενα, και δεν δικαιούμαστε να επαναπαυθούμε ούτε ως κράτος ούτε ως πολίτες. Ωστόσο, ας δεχθούμε ότι μας δίνεται μια (τελευταία;) ευκαιρία για να αλλάξουμε νοοτροπία, συμπεριφορά, πρακτική, αρχίζοντας από την κορυφή (κυβέρνηση και αντιπολίτευση) και φθάνοντας ο καθένας εις τα ίδια. Να γίνουμε λίγο περισσότερο Ευρωπαίοι και αρκετά λιγότερο Ανατολίτες. Το ‘τζάμπα’ τελείωσε, και καθένας επωμίζεται το κόστος των λόγων, των πράξεων και των επιλογών του. Καταλάβαμε;

Εθνική απειλή

Το χθεσινό ΒΗΜΑ στο κύριο άρθρο του μας επισημαίνει ότι υπάρχει εθνική απειλή από την πλευρά της Τουρκίας. Μπά; Τώρα τη θυμηθήκαμε; Όταν χορεύουμε και κουμπαριάζουμε με τους γείτονες, όταν ‘αναδιαρθρώνουμε’ την ιστορία μας, όταν χαζεύουμε τα ‘γειτονικά’ σήριαλ στα χαζοκούτια μας, δεν υπάρχουν εθνικές απειλές; Όταν καίμε δημόσια τις σημαίες μας δεν υπάρχουν εθνικές απειλές; Όταν ξεδοντιάζουμε το στρατό μας και αποχαυνώνουμε τα παιδιά μας και κουρεύουμε με την ψιλή τη στρατιωτική θητεία για να αγοράσουμε ψήφους, δεν υπάρχουν εθνικές απειλές; Εθνικές απειλές υπήρχαν και υπάρχουν πάντα. Όπως και εθνικές μειοδοσίες, από κάθε πλευρά. Κάποια στιγμή όλα φτάνουν στο ταμείο της ιστορίας για εκκαθάριση. Ακριβώς όπως και οι οικονομικοί λογαριασμοί, τους οποίους βολικά αγνοούσαμε επί τόσα χρόνια.

Ώρα για ΤΣΑΥ

Δανείζομαι την παρακάτω επιστολή και πάλι από την Καθημερινή, μια και το εν λόγω Ταμείο εισπράττει και τα δικά μου χρήματα και θα έχει (θα έχει;) να μου δίνει αν Θεού θέλοντος πιάσω το απαιτούμενο όριο ηλικίας.

Συντάξεις

Όταν σπουδάσει κανείς γιατρός (ή οδοντίατρος), τον υποχρεώνει η Πολιτεία να γραφτεί στο Ταμείο Υγειονομικών (ΤΣΑΥ). Θέλει δεν θέλει, πληρώνει μια ζωή στο ΤΣΑΥ. Αν τύχει να εργάζεται και σε κάποιον φορέα του Δημοσίου (π.χ. ΕΣΥ, πανεπιστήμιο),  υποχρεώνεται και πάλι να γραφτεί (και) στα Ταμεία του Δημοσίου, με αποτέλεσμα ένα τεράστιο μέρος του μισθού του να παρακρατείται (θέλει δεν θέλει) για τη σύνταξη, που κάποτε περιμένει να πάρει και, που για τα ελληνικά δεδομένα, είναι «υψηλή», χωρίς αυτό να είναι δική του επιλογή. Κανείς όμως ποτέ δεν είχε προβλέψει ότι  θα καθίστατο... ποινικό αδίκημα να χαρακτηριστείς μη χαμηλοσυνταξιούχος! Και όταν έλθει εκείνη η ώρα, το κράτος, που τον υποχρέωνε να ασφαλιστεί στους κρατικούς φορείς, του ανακοινώνει ότι (τα) λεφτά (του), που τα κακοδιαχειρίστηκαν ατιμώρητα οι διορισμένοι απ’ αυτό διοικητές των Ταμείων (πρβλ. «δομημένα ομόλογα»), δεν υπάρχουν και τον... τιμωρεί με τους παρακάτω τρόπους: 1. Του πληρώνει συντάξεις - εφάπαξ... μερικά χρόνια μετά, αδιαφορώντας πώς θα ζήσει εν τω μεταξύ. 2. Του κόβει κατά 10% το εφάπαξ. 3. Του βάζει ειδική έκτακτη εισφορά στη σύνταξη. 4. Του επιβάλλει «επίδομα αλληλεγγύης», δηλαδή επειδή του έκανε μεγάλες κρατήσεις χωρίς να ερωτηθεί  (για να πάρει ικανοποιητική σύνταξη), του ελαττώνει τη σύνταξη αυτή για να δώσει σ’ αυτούς που πλήρωναν λίγο στα Ταμεία τους, δηλαδή τους γίνονταν μικρές κρατήσεις ή και καθόλου! 5. Βάζει... δεύτερο «επίδομα αλληλεγγύης» επειδή προφανώς δεν τον έχει τιμωρήσει αρκετά με το πρώτο. Να σημειωθεί ότι πρώτα φορολογείται η σύνταξη στο σύνολό της και μετά αφαιρούνται τα «επιδόματα αλληλεγγύης» και η έκτακτη εισφορά, δηλαδή φορολογείσαι σαν να τα εισπράττεις, ενώ τα εισπράττει το κράτος! 6. Βάζει πλαφόν στις συντάξεις (άραγε αυτό αφορά όλους, π.χ. πρώην διοικητές τραπεζών;). 7. Ανεβάζει το όριο συνταξιοδότησης. 8. Καταργεί τη 13η και 14η σύνταξη. Το τρελό της ιστορίας είναι αν κάποιος χηρεύσει, και ο/η σύζυγός ανήκε στο ίδιο Ταμείο, παίρνει μόνο το... 25% της σύνταξης που δικαιούται, αν δε είναι εν ενεργεία, για να πάρει έστω αυτό το ποσοστό, τα χρόνια που το παίρνει δεν θεωρούνται συντάξιμα, αλλά οι κρατήσεις γίνονται κανονικά! Απίστευτες καταστάσεις. (Σε αντιδιαστολή, οι βουλευτές θεμελιώνουν συνταξιοδοτικό δικαίωμα με μόνο... δύο θητείες.) Με ένα τέτοιο ανέντιμο κράτος όμως, πώς είναι δυνατόν να περιμένει κανείς οι πολίτες του να είναι συνεπείς ως προς τις υποχρεώσεις τους και να συμπαραταχθούν στις δύσκολες στιγμές που περνάμε;

Νίκος Ζαχαριάδης

Προσθέτω ακόμη ότι το Ταμείο μας (όπως και άλλα επαγγελματικά αντίστοιχα) βασίζεται στην αυτασφάλιση, δηλ. ΔΕΝ πληρώνει τίποτε το κράτος, υπόκειται όμως σε περιορισμούς ως προς το ύψος των συντάξεων που επιβάλλει ο επίτροπος του κράτους (στα κομμουνιστικά καθεστώτα λεγόταν κομισάριος) που μετέχει στη διοίκησή του και είναι ο μόνος με δικαίωμα βέτο. Έτσι, ενώ εδώ στην κυριολεξία "λεφτά υπάρχουν", το κράτος υπαγορεύει πόση σύνταξη θα πρέπει να δίνει το ταμείο!

Ενεργητική και παθητική ταλαιπώρηση

Χρειάζεται επεξήγηση ο τίτλος. Άλλο πράγμα είναι να απεργώ σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τα όποια δίκαιά μου, και άλλο να καταπατώ τα δίκαια όλων των άλλων (που δεν μου φταίνε τίποτε) για να αναδείξω το πρόβλημά μου. Άλλο πράγμα να μην εργάζομαι διαμαρτυρόμενος π.χ. ως υπάλληλος της ΔΕΗ και άλλο να κατεβάζω τον διακόπτη που έχω μπροστά μου, και ό,τι ήθελε προκύψει. Άλλο πράγμα (για να έρθουμε στην τρέχουσα επικαιρότητα) να αφήνω την Ελλάδα χωρίς ταξί, και τελείως άλλο να κλείνω την πρόσβαση σε αεροδρόμια και λιμάνια, σε Έλληνες και ξένους, σε εποχή διακοπών και σε καιρό γενικής κρίσης. Τέτοιο ‘δίκαιο’ δεν θα τύχει αναγνώρισης από καμιά μεριά, και γρήγορα θα στραφεί εναντίον των ‘δικαιούχων’, όσο συμπαθείς κι αν είναι.

Κοινωνικές αδιακρισίες

Τι κι αν είσαι ο μεγιστάνας του Τύπου Rupert Murdoch (ή η μέχρι τώρα δεξιά χειρ σου, Rebekah Brooks); Τα δισεκατομμύριά σου δεν σε απαλλάσσουν από τις ποινικές ευθύνες για τις υποκλοπές στις οποίες επιδίδονταν συστηματικά οι διάσημες εφημερίδες σου, ούτε μπορούν να αγοράσουν από μόνα τους δορυφορικά κανάλια. Τι κι αν λέγεσαι Charlie Gilmour και είσαι γιος του κιθαρίστα των Pink Floyd; Το ‘βαρύ’ όνομα που κουβαλάς δεν σε βγάζει από τη φυλακή, εφόσον ο δικαστής έκρινε ότι αυτή σου χρειάζεται για την ανάρμοστη βίαια δημόσια συμπεριφορά σου. Αυτές οι κοινωνικές ‘αδιακρισίες’ συμβαίνουν στην Αγγλία. Κάτι τέτοια βλέπουμε εδώ και αγανακτούμε για την εγχώρια ‘διακριτική’ μεταχείριση των επωνύμων.

Χωρίς θόρυβο και φωταψίες

Από τη σημερινή Καθημερινή αντιγράφω την ομότιτλη επιστολή που έχει ιδιαίτερη, πιστεύω, σημασία (ειδικά στους καιρούς που ζούμε), χωρίς σχόλια:

Κύριε διευθυντά
Ύστερα από φιλική πρόσκληση παραβρέθηκα, πριν από λίγο καιρό, σε μια πολύ σεμνή και συγκινητική τελετή του Λυκείου Ελληνίδων, για την οποία αισθάνομαι την υποχρέωση να εκφράσω και δημόσια τα συγχαρητήριά μου. Πρόκειται για την απονομή πιστοποιητικών επαρκούς γνώσης της ελληνικής γλώσσας σε περίπου εκατόν πενήντα (150) γυναίκες, οικονομικές μετανάστριες από διάφορες χώρες που εργάζονται στην Αθήνα, συνήθως ως οικιακές βοηθοί. Μαθήτριες διαφόρων ηλικιών επί ένα ολόκληρο χρόνο θυσίαζαν τη μοναδική ημέρα εβδομαδιαίας ανάπαυσής τους (ρεπό) προκειμένου να μάθουν τη γλώσσα μας και να μυηθούν στον σύγχρονο πολιτισμό μας. Το βαρύ και δύσκολο έργο της μετάδοσης των γνώσεων αυτών επωμίστηκε μια δράκα εθελοντριών Ελληνίδων που με πείσμα και αυταπάρνηση το έφεραν σε αίσιο πέρας. Κι αυτό φάνηκε από το αποτέλεσμα. Όλες οι μαθήτριες παρέλασαν είτε διαβάζοντας αποσπάσματα από έργα Ελλήνων λογοτεχνών είτε απαγγέλλοντας ποιήματα κορυφαίων ποιητών μας είτε περιγράφοντας τις εμπειρίες τους στη χώρα μας. Όλων τα πρόσωπα έλαμπαν από χαρά και ικανοποίηση για το επιτελεσθέν έργο, ενώ συγκινητικές ήσαν οι εκδηλώσεις των μαθητριών προς τις αφιλοκερδείς δασκάλες, προσφέροντάς τους ως αντίδωρο μιαν ανθοδέσμη ή ένα μικρό δωράκι, πάντα όμως με ειλικρινείς και ένθερμους εναγκαλισμούς και από τις δύο μεριές.
Για τους άσχετους παρευρισκόμενους στην εκδήλωση, όπως ο υπογράφων, ήταν μεγάλη η συγκίνηση να βλέπουμε, παραδείγματος χάριν, μια νέα γυναίκα από την Πολωνία, την Ουκρανία, την Ουγγαρία, τη Βουλγαρία κ.λπ. να απαγγέλλει Βάρναλη, Ελύτη, Ρίτσο, Μαρία Πολυδούρη ή μια χορωδία να τραγουδάει έργα των μεγάλων σύγχρονων δημιουργών μας. Όλες αυτές οι γυναίκες θα επιστρέψουν στις πατρίδες τους μεταλαμπαδεύοντας στοιχεία του σύγχρονου πολιτισμού της Ελλάδας. Οι αφοσιωμένες δασκάλες του Λυκείου Ελληνίδων για μιαν ακόμη χρονιά –δωδέκατη, αν δεν κάνω λάθος– διέθεσαν τον χρόνο τους αφιλοκερδώς και χωρίς τυμπανοκρουσίες, παραδίδοντας μιαν ακόμη φουρνιά πρεσβευτών της πατρίδας μας και του σύγχρονου πολιτισμού της.
Αισθάνθηκα την ανάγκη να εκφράσω δημόσια τον θαυμασμό και την ευγνωμοσύνη μου ως Έλληνας πολίτης προς τις αφανείς αυτές Ελληνίδες, ελπίζοντας πως το ίδιο θα πράξει και η Πολιτεία, απλώς ενισχύοντας και ενθαρρύνοντας τη συνέχιση του πολιτισμικού τους έργου.

Χρ. Γ. Ντούμας / Ομότιμος καθηγητής Αρχαιολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών

Επιλεκτική αυτοκτονία;

Άκουσα οικονομικό υπουργό να ερμηνεύει τον όρο ‘επιλεκτική χρεωκοπία’ που ακούγεται καθημερινά στα Μέσα, λέγοντας ότι ‘για ολίγα 24ωρα θα υποβαθμισθεί η οικονομία μας’, ώστε να αξιολογηθεί με καλό βαθμό από τους κακόφημους ‘οίκους’ στους οποίους κάνουν τεμενάδες όλοι οι... Μαμωνάδες της υφηλίου, για να ανέβει μετά σε πολύ ψηλότερη θέση απ’ αυτή που ήταν. Δεν γνωρίζω το πώς και το γιατί, ούτε μπορώ να κρίνω αν αποτελεί σωστή στρατηγική κίνηση ή όχι. Απλώς εκείνα τα ‘ολίγα 24ωρα’ μου θύμισαν τη βασίλισσα Σεμίραμι της Ασσυρίας που λέγεται ότι ζήτησε από τον βασιλιά σύζυγό της να την αφήσει να κυβερνήσει μόνο για 24 ώρες, κι εκείνος με πολλή αγάπη της έκανε το χατίρι. Το πρώτο διάταγμα της βασίλισσας: να αποκεφαλισθεί ο βασιλιάς. Χρειαζόταν τίποτε άλλο; Το μοναδικό 24ωρο έγινε για τον βασιλιά αιωνιότητα. 

[Απεστάλη στην Καθημερινή]

Σκέψου ελληνικά!

Μου έστειλαν ένα μήνυμα για ανάκληση από τον ΕΦΕΤ συγκεκριμένων κρεοσκευασμάτων γνωστής ξένης αλυσίδας σούπερ μάρκετ, διότι περιείχαν το τελευταίο κακόηθες κολοβακτηρίδιο που προκάλεσε θανάτους στη Γερμανία και αλλού. Ως Έλληνας ανησυχώ περισσότερο διότι θεωρούμε φυσιολογικό να κάνουμε τα ψώνια του σπιτιού μας σε ξενόφερτα καταστήματα, εις βάρος της ελληνικής αγροτικής παραγωγής και του εμπορίου. Κάποτε, από μικροί,  ψωνίζαμε τα απαραίτητα με καθημερινές σύντομες επισκέψεις στον μπακάλη, τον μανάβη και τον κρεοπώλη της γειτονιάς μας, μαθαίνοντας συγχρόνως και τα νέα της περιοχής. Τώρα πρέπει να κάνουμε εβδομαδιαία ή μηνιαία εξόρμηση σε πολυκαταστήματα (υποχρεωτικά με το αυτοκίνητο), με λίστες χρήσιμων και μη πραγμάτων, πολλά από τα οποία μπορεί να σαπίσουν πριν φτάσουν να καταναλωθούν, ενώ μεγάλο μέρος από το κόστος τους θα φύγει εκτός συνόρων, διευρύνοντας το εθνικό μας έλλειμμα. Πότε θα βάλουμε μυαλό ώστε να σκεφτόμαστε ελληνικά;  

Κατά λάθος διακοπές

Όπως λένε οι παραδοσιακοί ταξιδευτές, σημασία δεν έχει τόσο ο προορισμός όσο η διαδρομή, αν υπάρχει η ανάλογη καλή διάθεση. Ξεκινώντας λοιπόν με κατεύθυνση Δελφούς και Αράχωβα, και αφού ήπιαμε καφέ στη Στυλίδα, αφού αναζητήσαμε εις μάτην το φαράγγι του Ασωπού και τη γέφυρα της Παπαδιάς, και αφού ήπιαμε δεύτερο καφέ στη Μονή Δαμάστας με την τέως συνάδελφο ηγουμένη, βρεθήκαμε να κάνουμε βραδινό μπάνιο στην Παραλία Κατερίνης. Από εκεί και πέρα, το μενού ήταν ανοιχτό σε ξαφνιάσματα. Ανεβήκαμε στο Ελατοχώρι, και από το χιονοδρομικό ψάξαμε (από δασικό δρόμο) το Καταφύγι, στρίψαμε όμως προς την Αγία Κυριακή για να ικανοποιήσουμε την περιέργειά μας (αν είναι χωριό ή εξωκκλήσι). Αποτέλεσμα ήταν κάποια στιγμή, και μετά από αρκετή σκόνη, αλλά φοβερή δασική θέα προς τον Αλιάκμονα και τη λίμνη Πολυφύτου, να φτάσουμε και να καταλύσουμε στο Βελβεντό. Το επόμενο κομμάτι ήταν η αναζήτηση της Μονής Αγίας Τριάδος και ο γύρος της λίμνης Πολυφύτου (δοκιμάστε την ως εναλλακτική λύση για τον Πλαστήρα), με στάση στην Αιανή και στο πολύ ωραίο καινούργιο αρχαιολογικό μουσείο της, αλλά και στο απόμερο Πλατανόδασος για πικνίκ και σιέστα (συγγνώμη για την... ελληνική ορολογία). Από εκεί επισκεφθήκαμε για λίγο τα Σέρβια (πρέπει να ξαναγυρίσουμε για το φαράγγι και το κάστρο) και γυρίσαμε μέσω φράγματος Πολυφύτου, Δάσκιας, Ριζωμάτων, Σφηκιάς, πηδώντας από τα Πιέρια στο Βέρμιο και τανάπαλιν. Τελικά δεν είχε καμιά σημασία ο αρχικός προορισμός: η Ιθάκη μας χάρισε το ωραίο ταξίδι, και μπορούμε να ξανασχεδιάσουμε τον γύρο του νόμου Βοιωτίας σε μια επόμενη ευκαιρία. Δόξα τω Θεώ, που μας ανέτρεψε τα σχέδια με τόσο ωραίο τρόπο!

Αν δεν έχετε δοκιμάσει άγριες φράουλες, δεν ξέρετε τι χάνετε...

Το φιλοσοφικό ερώτημα μετά από την περιπλάνηση σε τέτοιους τόπους: είναι δυνατόν ένας επίγειος παράδεισος να βρίσκεται σε κρίση;

Μαυροκορδατισμός

Κι εκεί που αναρωτιόμουν ποιον τέλος πάντων ζήλεψαν οι σύγχρονοι πολιτικοί άνδρες και καμώνονται όπως καμώνονται, έπεσε στα νύχια του... ποντικιού μου σχετικό κείμενο του γνωστού έγκριτου πολιτικού επιστήμονα και συγγραφέα Κων. Χολέβα [ολόκληρο ΕΔΩ] που παραπέμπει στο κατάλληλο ιστορικό πρότυπο. Παραθέτω σχετικό απόσπασμα:

‘Κλασικό παράδειγμα οπαδού των εθνικών υποχωρήσεων και αρνητού της εθνικής μας αξιοπρέπειας είναι ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, Φαναριώτης πού έδρασε κατά την περίοδο της Ελληνικής Επαναστάσεως. Στο αποκορύφωμα του Αγώνος και συγκεκριμένα το 1823 εξέδωσε ένα πολιτικό μανιφέστο υποταγής και ξενοδουλείας, το οποίο έλεγε ότι δεν πρέπει να έχει η νέα Ελλάς ανεξαρτησία γνώμης και διπλωματικών χειρισμών, αλλά να παραχωρήσει όλες αυτές τις αποφάσεις στην Αγγλία. Ο Μαυροκορδάτος ανήκε στη χορεία εκείνη των ηττημένων μυαλών που ουδέποτε πίστεψαν στις δυνάμεις του Ελληνισμού και προτιμούσαν πάντα την υποτέλεια και τη μετατροπή μας σε προτεκτοράτο. Έβλαψε ποικιλοτρόπως με τη στάση του. Δίχασε τους αγωνιζομένους Έλληνες οδηγώντας τους σε εμφύλιες συρράξεις κατά τη διάρκεια των μαχών. Έπαιξε ρόλο στην πρώτη φυλάκιση του Θ. Κολοκοτρώνη. Ίδρυσε το αγγλικό κόμμα αναγκάζοντας τους αντιπάλους του να ιδρύσουν το ρωσικό και το γαλλικό αντιστοίχως καθιστώντας τη μικρή Ελλάδα πλήρες προτεκτοράτο. Όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση ο έμπειρος Ιωάννης Καποδίστριας ο Αλ. Μαυροκορδάτος για να εξυπηρετήσει τα αγγλικά συμφέροντα παρακίνησε τον Μιαούλη να κάψει τον ελληνικό στόλο! Η εθελοδουλεία του και η πρόταξη του αγγλικού συμφέροντος πάνω από το ελληνικό τον κατέστησαν ολέθριο παράγοντα της πολιτικής ζωής στα πρώτα βήματα του κρατιδίου.
    Αυτόν έχουν ως πρότυπο οι οπαδοί του συνθήματος: «Θα ψηφίσουμε ό,τι μας ζητήσουν οι ξένοι. Θα τα πουλήσουμε όλα αφού το θέλει η τρόϊκα». Αυτή η φιλοσοφία δυστυχώς διέπει τους οπαδούς του Μεσοπροθέσμου Προγράμματος. Δεν είναι τυχαίο ότι η πρόσφατη τηλεοπτική σειρά, που διαστρέβλωνε την ιστορία του 1821, προέβαλε ως πρότυπο τον Μαυροκορδάτο. Ακριβώς για να μας προτρέψει σε εθνικές και οικονομικές υποχωρήσεις και παραχωρήσεις. Για να μας πείσει να δικαιολογήσουμε μέτρα επιβλαβή και αναξιοπρεπή.’

Με τέτοια θαυμαστά πρότυπα πολιτικής συμπεριφοράς, να περιμένουμε άραγε καλύτερη τύχη;

Από την Κερκόπορτα

Δεν κάθισα ποτέ να παρακολουθήσω τουρκική τηλεοπτική παραγωγή (στις οποίες ειδικεύονται ορισμένοι τουλάχιστον σταθμοί). Ωστόσο, διαβάζοντας την πρόσφατη καταγγελτική επιστολή του Δρ Α. Παυλίδη προς τον ΑΝΤ1, αναρωτήθηκα: Μήπως έχουμε de facto αναγνωρίσει (μέσω των ‘διαύλων’ επικοινωνίας) το παράνομο ‘τουρκοκυπριακό κράτος’; Γενικότερα, ως Έλληνες πώς καταδεχόμαστε να υπάρχουν στις τηλεοράσεις μας τουρκικά σήριαλ; Φαντάζομαι πως οι εκεί παραγωγοί δεν μας τα δίνουν δωρεάν. Εκτός των άλλων δηλαδή προσφέρουμε και συνάλλαγμα, για την ενίσχυση του στρατού κατοχής και τη συνεχιζόμενη έκνομη κατοχή του βόρειου τμήματος της Κύπρου. Απορώ πώς η Κυπριακή Δημοκρατία δεν διέκοψε ακόμη τις διπλωματικές σχέσεις της με την Αθήνα. Αλλά ξέχασα: Παίκτες εντολοδόχοι στο ίδιο ταμπλώ είναι κι εδώ κι εκεί.

Και μετά το Μεσοπρόθεσμο;

Όπως έλεγε ο Απόστολος Παύλος, 'τα αυτά γράφειν εμοί ουκ οκνηρόν'. Μετά την τελευταία ψηφοφορία για το 'Μνημόνιο 2' και επειδή δεν σκεφθήκαμε καλά όλες τις συνέπειές του (όχι μόνο τις οικονομικές που πιπιλίζονται καθημερινά στα πολιτικά χαλκεία των ΜΜΕ), ας ανατρέξουμε σε περυσινή ανάρτηση κι ας θυμηθούμε τον Νίκο Ξυλούρη, διαβάζοντας με προσοχή τους στίχους του Γιώργου Σκούρτη:

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί,
τις πόρτες σπάσαν οι οχτροί,
κι εμείς γελούσαμε στις γειτονιές
την πρώτη μέρα.

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί,
αδέρφια πήραν οι οχτροί,
κι εμείς κοιτούσαμε τις κοπελιές
την άλλη μέρα.

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί,
φωτιά μας ρίξαν οι οχτροί,
κι εμείς φωνάζαμε στα σκοτεινά
την τρίτη μέρα.

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί,
σπαθιά κρατούσαν οι οχτροί,
κι εμείς τα πήραμε για φυλαχτά
την άλλη μέρα.

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί,
μοιράσαν δώρα οι οχτροί,
κι εμείς γελούσαμε σαν τα παιδιά
την πέμπτη μέρα.

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί,
κρατούσαν δίκιο οι οχτροί,
κι εμείς φωνάζαμε ζήτω και γεια
σαν κάθε μέρα.

Αφιερώνεται εξαιρετικά στους '155', με την ευχή μας... 

ΥΓ. Για να γελάσουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΟΣΟΙ ΦΑΓΑΜΕ, δείτε αυτό το κορυφαίο.