Χωρίς θόρυβο και φωταψίες

Από τη σημερινή Καθημερινή αντιγράφω την ομότιτλη επιστολή που έχει ιδιαίτερη, πιστεύω, σημασία (ειδικά στους καιρούς που ζούμε), χωρίς σχόλια:

Κύριε διευθυντά
Ύστερα από φιλική πρόσκληση παραβρέθηκα, πριν από λίγο καιρό, σε μια πολύ σεμνή και συγκινητική τελετή του Λυκείου Ελληνίδων, για την οποία αισθάνομαι την υποχρέωση να εκφράσω και δημόσια τα συγχαρητήριά μου. Πρόκειται για την απονομή πιστοποιητικών επαρκούς γνώσης της ελληνικής γλώσσας σε περίπου εκατόν πενήντα (150) γυναίκες, οικονομικές μετανάστριες από διάφορες χώρες που εργάζονται στην Αθήνα, συνήθως ως οικιακές βοηθοί. Μαθήτριες διαφόρων ηλικιών επί ένα ολόκληρο χρόνο θυσίαζαν τη μοναδική ημέρα εβδομαδιαίας ανάπαυσής τους (ρεπό) προκειμένου να μάθουν τη γλώσσα μας και να μυηθούν στον σύγχρονο πολιτισμό μας. Το βαρύ και δύσκολο έργο της μετάδοσης των γνώσεων αυτών επωμίστηκε μια δράκα εθελοντριών Ελληνίδων που με πείσμα και αυταπάρνηση το έφεραν σε αίσιο πέρας. Κι αυτό φάνηκε από το αποτέλεσμα. Όλες οι μαθήτριες παρέλασαν είτε διαβάζοντας αποσπάσματα από έργα Ελλήνων λογοτεχνών είτε απαγγέλλοντας ποιήματα κορυφαίων ποιητών μας είτε περιγράφοντας τις εμπειρίες τους στη χώρα μας. Όλων τα πρόσωπα έλαμπαν από χαρά και ικανοποίηση για το επιτελεσθέν έργο, ενώ συγκινητικές ήσαν οι εκδηλώσεις των μαθητριών προς τις αφιλοκερδείς δασκάλες, προσφέροντάς τους ως αντίδωρο μιαν ανθοδέσμη ή ένα μικρό δωράκι, πάντα όμως με ειλικρινείς και ένθερμους εναγκαλισμούς και από τις δύο μεριές.
Για τους άσχετους παρευρισκόμενους στην εκδήλωση, όπως ο υπογράφων, ήταν μεγάλη η συγκίνηση να βλέπουμε, παραδείγματος χάριν, μια νέα γυναίκα από την Πολωνία, την Ουκρανία, την Ουγγαρία, τη Βουλγαρία κ.λπ. να απαγγέλλει Βάρναλη, Ελύτη, Ρίτσο, Μαρία Πολυδούρη ή μια χορωδία να τραγουδάει έργα των μεγάλων σύγχρονων δημιουργών μας. Όλες αυτές οι γυναίκες θα επιστρέψουν στις πατρίδες τους μεταλαμπαδεύοντας στοιχεία του σύγχρονου πολιτισμού της Ελλάδας. Οι αφοσιωμένες δασκάλες του Λυκείου Ελληνίδων για μιαν ακόμη χρονιά –δωδέκατη, αν δεν κάνω λάθος– διέθεσαν τον χρόνο τους αφιλοκερδώς και χωρίς τυμπανοκρουσίες, παραδίδοντας μιαν ακόμη φουρνιά πρεσβευτών της πατρίδας μας και του σύγχρονου πολιτισμού της.
Αισθάνθηκα την ανάγκη να εκφράσω δημόσια τον θαυμασμό και την ευγνωμοσύνη μου ως Έλληνας πολίτης προς τις αφανείς αυτές Ελληνίδες, ελπίζοντας πως το ίδιο θα πράξει και η Πολιτεία, απλώς ενισχύοντας και ενθαρρύνοντας τη συνέχιση του πολιτισμικού τους έργου.

Χρ. Γ. Ντούμας / Ομότιμος καθηγητής Αρχαιολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών