Κατά λάθος διακοπές

Όπως λένε οι παραδοσιακοί ταξιδευτές, σημασία δεν έχει τόσο ο προορισμός όσο η διαδρομή, αν υπάρχει η ανάλογη καλή διάθεση. Ξεκινώντας λοιπόν με κατεύθυνση Δελφούς και Αράχωβα, και αφού ήπιαμε καφέ στη Στυλίδα, αφού αναζητήσαμε εις μάτην το φαράγγι του Ασωπού και τη γέφυρα της Παπαδιάς, και αφού ήπιαμε δεύτερο καφέ στη Μονή Δαμάστας με την τέως συνάδελφο ηγουμένη, βρεθήκαμε να κάνουμε βραδινό μπάνιο στην Παραλία Κατερίνης. Από εκεί και πέρα, το μενού ήταν ανοιχτό σε ξαφνιάσματα. Ανεβήκαμε στο Ελατοχώρι, και από το χιονοδρομικό ψάξαμε (από δασικό δρόμο) το Καταφύγι, στρίψαμε όμως προς την Αγία Κυριακή για να ικανοποιήσουμε την περιέργειά μας (αν είναι χωριό ή εξωκκλήσι). Αποτέλεσμα ήταν κάποια στιγμή, και μετά από αρκετή σκόνη, αλλά φοβερή δασική θέα προς τον Αλιάκμονα και τη λίμνη Πολυφύτου, να φτάσουμε και να καταλύσουμε στο Βελβεντό. Το επόμενο κομμάτι ήταν η αναζήτηση της Μονής Αγίας Τριάδος και ο γύρος της λίμνης Πολυφύτου (δοκιμάστε την ως εναλλακτική λύση για τον Πλαστήρα), με στάση στην Αιανή και στο πολύ ωραίο καινούργιο αρχαιολογικό μουσείο της, αλλά και στο απόμερο Πλατανόδασος για πικνίκ και σιέστα (συγγνώμη για την... ελληνική ορολογία). Από εκεί επισκεφθήκαμε για λίγο τα Σέρβια (πρέπει να ξαναγυρίσουμε για το φαράγγι και το κάστρο) και γυρίσαμε μέσω φράγματος Πολυφύτου, Δάσκιας, Ριζωμάτων, Σφηκιάς, πηδώντας από τα Πιέρια στο Βέρμιο και τανάπαλιν. Τελικά δεν είχε καμιά σημασία ο αρχικός προορισμός: η Ιθάκη μας χάρισε το ωραίο ταξίδι, και μπορούμε να ξανασχεδιάσουμε τον γύρο του νόμου Βοιωτίας σε μια επόμενη ευκαιρία. Δόξα τω Θεώ, που μας ανέτρεψε τα σχέδια με τόσο ωραίο τρόπο!

Αν δεν έχετε δοκιμάσει άγριες φράουλες, δεν ξέρετε τι χάνετε...

Το φιλοσοφικό ερώτημα μετά από την περιπλάνηση σε τέτοιους τόπους: είναι δυνατόν ένας επίγειος παράδεισος να βρίσκεται σε κρίση;