Η επόμενη μέρα

Ακόμη μια εκλογική διαδικασία προστέθηκε στο πολιτικό μας ιστορικό, τόσο το εθνικό όσο και το ατομικό, όσων έκαναν τον κόπο να ψηφίσουν, βέβαια, μια και η αποχή έφθασε το 60%. Με τόσο χαμηλό ποσοστό προσέλευσης δεν θα ήταν λάθος να μιλήσει κανείς για μια εκτεταμένη πανελλαδική δημοσκόπηση μάλλον παρά για εθνικές εκλογές. Παρόλο που το φαινόμενο δεν είναι μόνο ελληνικό, θα πρέπει να απασχολήσει σοβαρά τους πολιτικούς, άνδρες και γυναίκες. Οι Έλληνες θα πρέπει να γαλουχούνται από μικρή ηλικία με ανάλογη αγωγή, ώστε να σέβονται και να τιμούν τον θεσμό των εκλογών. Θα πρέπει όμως να βλέπουν και δείγματα σωστής πολιτικής συμπεριφοράς γύρω τους, ώστε να αποκτήσουν στοιχειώδη εμπιστοσύνη, και να μάθουν να ψηφίζουν πρόσωπα αποδεδειγμένης αξίας που θα τους εκπροσωπούν στη δημόσια ζωή, τόσο εντός όσο και εκτός συνόρων.

     Ας έρθουμε και στα αποτελέσματα. Προσφιλές σπορ των δημοσιογράφων και των πολιτικών το παιχνίδι των αριθμών και των ποσοστών: ποιος ανέβηκε ή κατέβηκε, πόσες μονάδες κέρδισε ή έχασε κάθε παράταξη, ποιος καρπώθηκε τις απώλειες της κυβέρνησης, και πάει λέγοντας. Οι αριθμοί είναι χρήσιμο εργαλείο, αλλά πρέπει να προσέχουμε πώς τους χρησιμοποιούμε, διότι μπορεί να βγάζουμε λανθασμένα συμπεράσματα. Θα χρειασθεί να επανέλθουμε με λίγο περισσότερα στοιχεία, αλλά προς το παρόν ας δούμε μόνο ένα υποθετικό και αυθαίρετο παράδειγμα με στρόγγυλα νούμερα, για ευκολία κατανόησης. Αν π.χ. ένα κόμμα πέρυσι πήρε 1.000.000 ψήφους και φέτος καταγράφει 800.000, φαίνεται να έχει 20% μείωση της εκλογικής του δύναμης. Αν πέρυσι το σύνολο των ψηφισάντων ήταν 2.500.000, τότε το ποσοστό του κόμματος ήταν 40%. Αν φέτος ψήφισαν μόνο 1.600.000, το τρέχον ποσοστό είναι 50%, δηλ. δείχνει αύξηση 25%! Καταλαβαίνει κανείς εύκολα ότι το κόμμα αυτό θα επιλέγει να προβάλλει την ‘μεγάλη αύξησή’ του, ενώ οι αντίπαλοί του θα μιλούν για ‘μεγάλη μείωση’. Πού είναι η αλήθεια;

     Και δυο λόγια επί της ουσίας. Είναι συνηθισμένη μετεκλογική απάντηση των πολιτικών ότι θα κάνουν την αυτοκριτική τους. Για να είναι αυτή σωστή και πλήρης, πρέπει να βασίζεται στα τρία ερωτήματα των Πυθαγορείων φιλοσόφων: «Πῆ παρέβην; Τὶ δ' ἔρεξα; Τὶ μοι δέον οὐκ ἐτελέσθη;». Με απλά λόγια: Τι παράβαση έκανα; Τι έπραξα; Τι έπρεπε να κάνω και δεν έκανα; Ας αναλογισθεί λοιπόν ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση τα στραβοπατήματά τους (εκούσια ή ακούσια), με πρώτο και πιο χτυπητό την εσπευσμένη θέσπιση του αφύσικου ‘γάμου’, και ας κάνουν επιτέλους κάποιες σωστές και πρακτικές μεταρρυθμιστικές κινήσεις που περιμένει ο πολύς κόσμος και όχι πυροτεχνήματα εντυπωσιασμού και πρόθυμης συμμόρφωσης με την υπερατλαντική woke κουλτούρα. Και ας μη κρύβουν τα σφάλματά τους. Για να μη συνεχίσουν την καθοδική τους πορεία στο μέλλον.