Παράλληλοι κίονες

Διαβάζω στο χθεσινό άρθρο της Ξ. Κουναλάκη στην Καθημερινή (‘Οι λέξεις έχουν μια δική τους ύπαρξη’) το ακόλουθο παράθεμα από εύστοχο κείμενο του Κ.Π. Ροδοκανάκη (1955):

    «Ακόμη και στο πιο σοβαρό επιχείρημα, η πειθώ δεν είναι το κύριο αντικείμενο. Για έναν Ελληνα, το επιχείρημα δεν αφορά στη διασταύρωση ριπών αλλά στην ανέγερση παράλληλων κιόνων. Κάθε κόμμα χτίζει τη δική του στήλη. Τα επιχειρήματα συσσωρεύονται το ένα πάνω στο άλλο, σαν τούβλα. Οι δύο αντίθετες στήλες υψώνονται δίπλα δίπλα, η καθεμία εντελώς ανεξάρτητη, αδιαφορώντας για την άλλη. Το ζητούμενο είναι να χτίσεις πιο ψηλά και πιο γρήγορα από τον αντίπαλό σου, να τον συγκλονίσεις με το θράσος σου, να καταπλήξεις τους θεατές. Αυτός που έχει τελειώσει πρώτος τη στήλη του και τη στεφανώνει με ανθισμένο κιονόκρανο θεωρείται νικητής».

     Το κείμενο εκφράζει απόλυτα την εικόνα που παρουσιάζουν, εβδομήντα χρόνια αργότερα, τα σημερινά πολιτικά κόμματα. Παράλληλους μονολόγους με σκοπό την κατίσχυση του αντιπάλου, χωρίς διάθεση συνεννόησης ακόμη και για καθαρά διαδικαστικά θέματα, όπως π.χ. η διεξαγωγή μιας δημόσιας προεκλογικής συζήτησης. Ο καθένας προβάλλει μια διαφορετική τεχνική λεπτομέρεια για να μην έλθει σε διάλογο ουσίας με τους υπολοίπους. Τα έχουμε δει και γράψει τόσες φορές και εδώ. Το ζητούμενο είναι η κομματική υπερίσχυση και όχι η εξυπηρέτηση του εθνικού συμφέροντος. Δυστυχώς.