Πρέσβεις

Έχουμε αγανακτήσει όλοι τους τελευταίους μήνες με τις ανακαλύψεις αξιοποίνων πράξεων από ανθρώπους που – υποτίθεται – εκπροσωπούν τη χώρα στο Ευρωκοινοβούλιο. Ας αφήσουμε κατά μέρος την ευκαιριακή εκμετάλλευση του κάθε περιστατικού για πορισμό κομματικού οφέλους. Το καίριο ερώτημα πρέπει να είναι άλλο. Οι ευρωβουλευτές είναι ένα είδος πρέσβεων της Ελλάδος στο εξωτερικό. Όπως δεν θα διορίζαμε πρεσβευτή στο Παρίσι, το Λονδίνο ή την Άγκυρα έναν ηθοποιό ή τραγουδιστή ή ποδοσφαιριστή, κατ’ αναλογίαν δεν μπορούμε να στέλνουμε στο Ευρωκοινοβούλιο ‘περσόνες’ γνωστές μόνο για τις επιδόσεις τους στο αθλητικό ή καλλιτεχνικό στερέωμα. Το κλειστό στόμα των περισσοτέρων από αυτούς στη διάρκεια της θητείας τους βεβαιώνει του λόγου το ασφαλές. Επιτέλους κάποια στιγμή θα πρέπει να σοβαρευτούμε ως κράτος και να το δείξουμε στην πράξη, με την ορθή επιλογή των ανθρώπων που θα μας εκπροσωπούν στα διεθνή όργανα.

     Και κάτι ακόμη. Αποτελεί προσβολή της κοινής λογικής και του περί δικαίου αισθήματος η διατήρηση της ευρωβουλευτικής ιδιότητας (και του αναλόγου παχυλού μισθού) από πρόσωπα καταδικασμένα για εγκληματικές πράξεις. Ακόμη και αν το Ευρωκοινοβούλιο δεν προβλέπει την αντίστοιχη στέρηση των προνομίων αυτών, θα πρέπει να το αποφασίσει μονομερώς το δικό μας κράτος και να κατάσχει τις οικονομικές αυτές προσόδους ως μέρος της ποινής του καταδίκου.

[Δημοσιεύθηκε ως επιστολή στην Καθημερινή 25/4/2023]