Βραχυλογία

Σε αναζήτηση στο Διαδίκτυο για άλλο θέμα βρίσκομαι μπροστά στην παρακάτω παράγραφο που είναι η επίσημη ονομασία του πρόσφατου Νόμου 4996/2022: «Kαθορισμός κανόνων σχετικά με την άσκηση των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας και των συγγενικών δικαιωμάτων που ισχύουν για ορισμένες επιγραμμικές μεταδόσεις ραδιοτηλεοπτικών οργανισμών και αναμεταδόσεις τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών προγραμμάτων, με τη διατήρηση υψηλού επιπέδου προστασίας των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας και των συγγενικών δικαιωμάτων στην ψηφιακή ενιαία αγορά και με το δικαίωμα του δημοσίου δανεισμού και την αναπαραγωγή πρόσθετου αντιτύπου από μη κερδοσκοπικές βιβλιοθήκες ή αρχεία». Ουφ, ανάσα επιτέλους!

     Έχοντας προβεί σε συντακτική ανάλυση του κειμένου για να καταλάβω τι ακριβώς θέλει να πει ο ‘ποιητής’, αναρωτιέμαι: Είναι δυνατόν ο τίτλος ενός νόμου να έχει αυτή τη μορφή; Χρειάζονται στ’ αλήθεια εξήντα τέσσερεις λέξεις για να πούμε κάτι που θα μπορούσε να συμπτυχθεί σε πέντε; Αν γράφαμε απλώς «Κανόνες άσκησης δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας», θα υποβαθμιζόταν η ισχύς του νόμου; Μήπως οι νομοπαρασκευαστές μας θα πρέπει να παρακολουθήσουν μαθήματα δημιουργικής γραφής; Ένας από τους βασικούς κανόνες της ορθής γραφής (και αναθεώρησης κειμένων) είναι η παράλειψη/διαγραφή των περιττών λέξεων. Οι αρχαίοι Σπαρτιάτες μπορεί να μη μας άφησαν την πληθώρα των γραπτών μνημείων που δημιούργησαν οι Αττικοί, αλλά γνώριζαν και εφάρμοζαν το λακωνίζειν. Εδώ που τα λέμε όμως, ποιος αναζητεί στα σοβαρά φιλοσοφία μέσα στους νόμους;