Λογοτεχνία και βιβλία

Παρακολούθησα την πρόσφατη αλληλογραφία στην ‘Καθημερινή’ σχετικά με τη (μη) διδασκαλία της λογοτεχνίας (και δη της κλασικής) στη Μέση Εκπαίδευση και τις εμπειρίες εκπαιδευτικών και μαθητών. Πολλά θα μπορούσε να σκεφθεί και να σχολιάσει κανείς. Σταματώ στην επιστολή του ακαδημαϊκού Αλεξάνδρου Νεχαμά που αναρωτιέται: «Δεν είναι κρίμα που μόνο σε ξένο τόπο (= στο Princeton των ΗΠΑ) μπόρεσα να αρχίζω να καταλαβαίνω τη φύση, την ποιότητα και τη σπουδαιότητα της γλώσσας μας;» Φαίνεται ότι ισχύει κι εδώ, κατ’ αναλογίαν, η ρήση του Ιησού Χριστού ότι «οὐδεὶς προφήτης δεκτός ἐστιν ἐν τῇ πατρίδι αὐτοῦ» (Λουκ. 4:24)». Εμείς στην Ελλάδα ζηλεύουμε και υιοθετούμε (συχνά χωρίς αξιολόγηση) τα των ξένων αγνοώντας και παραβλέποντας τα ‘ημέτερα’, αλλά κάποιοι ξένοι γνωρίζουν και ασπάζονται και αναδεικνύουν τον δικό μας κλασικό πλούτο, εκτιμώντας την συνεισφορά του στον παγκόσμιο πολιτισμό. Ωστόσο, ας θυμηθούμε ότι πριν ένα χρόνο είχε γίνει πολύς θόρυβος για την απόφαση του Princeton να άρει την υποχρέωση γνώσης των κλασικών γλωσσών για εισδοχή στο αντίστοιχο τμήμα του Πανεπιστημίου.

     Κατά σύμπτωση, λίγες ώρες αργότερα διαβάζω στη Guardian μια συνέντευξη της Irene Vallejo, Ισπανίδας κλασικής φιλολόγου που έγραψε ένα βιβλίο για την εφεύρεση των βιβλίων στον αρχαίο κόσμο, που λέει μεταξύ άλλων ότι αν μπορούσε να κρατήσει ένα μόνο βιβλίο από την αρχαιότητα, αυτό θα ήταν η ‘Οδύσσεια’ του Ομήρου, με δεύτερη την ‘Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου’ του Θουκυδίδη. Όπως έλεγε σατιρικά ο ΚΥΡ σε παλιό αθάνατο σκίτσο του, το μέλλον της Ελλάδος είναι το εξωτερικό. Φαίνεται ότι ισχύει και για τις κλασικές γνώσεις.