Σενάριο

Με αφορμή την τρέχουσα συζήτηση για υποκλοπές, επισυνδέσεις και άλλα συναφή, θα περιγράψω μια ιστορία τελείως φανταστική, χωρίς καμία ειδική γνώση και χωρίς απολύτως κανέναν υπαινιγμό ή αναφορά σε πραγματικά πρόσωπα ή καταστάσεις. Ας υποθέσουμε ότι κάποιος στην αστυνομία ή την ΕΥΠ υποπτεύεται ή έχει ενδείξεις ότι ένα δημόσιο πρόσωπο ενεργεί π.χ. κατασκοπία εις βάρος της χώρας ή εμπλέκεται σε εγκληματική δραστηριότητα. Για να διερευνήσει την υποψία καταφεύγει σε μεθόδους παρασκηνιακές, διότι παράλληλα υποπτεύεται ότι η επίσημη οδός μπορεί να φέρει εμπόδια στη διερεύνηση του θέματος. Κάποια στιγμή η υπόθεση έρχεται στο φως. Κι εδώ αρχίζουν άλλα προβλήματα. Εάν ο ερευνών ‘βγάλει λαγό’, δηλ. αποδείξει την ενοχή του ‘στόχου’ του, μπορεί μεν να δεχθεί κριτική για τα μέσα που χρησιμοποίησε αλλά θα δικαιωθεί (ωστόσο μη ζητάτε εγγυήσεις) από το αποτέλεσμα, διότι ανέδειξε μια βρώμικη ιστορία. Αν όμως το αποτέλεσμα είναι αρνητικό, κανείς δεν θα αναγνωρίσει την επιθυμία και την προσπάθειά του να εξιχνιάσει μια ύποπτη υπόθεση: όλοι θα επιμείνουν στα ‘μέσα’ και στην νομιμότητα ή όχι της όλης διαδικασίας και θα τον παραδώσουν στο πυρ το εξώτερο.

       Επειδή η καθημερινή πείρα έχει δείξει ότι δεν υπάρχουν πρόσωπα υπεράνω υποψίας και κάθε τόσο κάποιος βρίσκεται που μας ξαφνιάζει με τα έργα του, γεννάται το ερώτημα ποιος αναλαμβάνει το τόλμημα και το ρίσκο μιας τέτοιας διερεύνησης σε μια δημοκρατική πολιτεία (όπως ξέρουμε, η ετικέτα της δημοκρατίας δεν αποτελεί εγγύηση νομιμότητας ούτε εμβόλιο κατά της οποιασδήποτε κακοπραγίας). Τη λύση βέβαια την έχει το Χόλυγουντ, που αρέσκεται να αναδεικνύει στις παραγωγές του κάποιον μεμονωμένο αδιάφθορο, που δεν υπολογίζει αρχές, νόμους, εξουσίες και προσωπικό κίνδυνο και βγάζει στη φόρα μέσα σε δυο ώρες όλα τα άπλυτα μεγάλων και τρανών. Καλή η συνταγή, αλλά πετυχαίνει μόνο στην οθόνη.