Υπόλοιπο

Πώς αρχίζεις έναν καινούργιο χρόνο; Στο γράψιμο εννοώ. Γιατί ο άλλος χρόνος δεν περιμένει τη δική μας αναποφασιστικότητα, την αναμονή για την αστραπή της έμπνευσης. Κυλάει ασταμάτητα με τους δείκτες των ρολογιών, με τα φύλλα των ημερολογίων (ήδη φτάσαμε στα Φώτα), με τις τακτικές και έκτακτες ασχολίες που αναφύονται και διαδέχονται η μία την άλλη χωρίς διακοπή, χωρίς ανάπαυλα. Δεν υπάρχει κενό στον χρόνο που τρέχει. Το ‘κενό’ έχει να κάνει με το περιεχόμενο, με το πώς τον αξιοποιούμε: τον πλουτίζουμε ή τον σκοτώνουμε; Λέμε συχνά ότι ο χρόνος είναι χρήμα. Στο ‘χρηματιστήριο’ του χρόνου εγγράφουμε θετικές κινήσεις (κέρδη) ή αρνητικές (ζημίες); Ποιο θα είναι το ισοζύγιο στο τέλος του νέου έτους ή – ακόμη πιο σημαντικό – στο τέλος της επίγειας διαδρομής μας; Σ’ αυτό το ισοζύγιο αναφέρεται η δέηση που αναπέμπεται πρωί και βράδυ, κάθε μέρα, στους ναούς: «Τὸν ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς ἡμῶν ἐν εἰρήνῃ καὶ μετανοίᾳ ἐκτελέσαι». Ας είναι και δική μας ευχή για τον εαυτό μας και για όλους.