Επίλογος

 Ένα ακόμη συμβατικό έτος πλησιάζει στην αναχώρησή του. Κυριάρχησε και σ’ αυτό, όπως και στο προηγούμενο, η αόρατη παρουσία του κορωνοϊού και το κλίμα φόβου και συχνά πανικού που εστιαζόταν τόσο σ’ αυτόν όσο και στα εμβόλια εναντίον του. Στη γενική σύγχυση που δημιουργούσαν οι διακυμάνσεις στην πορεία της πανδημίας από τη μια και οι ποικίλες φημολογίες και μυθοπλασίες από την άλλη, δεν θυμούμαι να άκουσα κάποια αναφορά σ’ αυτό που εκφράζουν οι παρακάτω στίχοι από τον Ψαλμό 88:

   «Εὰν ἐγκαταλίπωσιν οἱ υἱοὶ αὐτοῦ [οι απόγονοι του Δαβίδ] τὸν νόμον μου καὶ τοῖς κρίμασί μου μὴ πορευθῶσιν, ἐὰν τὰ δικαιώματά μου βεβηλώσωσι καὶ τὰς ἐντολάς μου μὴ φυλάξωσιν, ἐπισκέψομαι ἐν ῥάβδῳ τὰς ἀνομίας αὐτῶν καὶ ἐν μάστιξι τὰς ἀδικίας αὐτῶν» [στ. 31-33]. Με απλά λόγια: Εάν οι άνθρωποι εγκαταλείψουν τον νόμο του Θεού και δεν πορευθούν σύμφωνα με τις εντολές του, ο Θεός θα αντιμετωπίσει με ράβδους και μάστιγες τις ανομίες και τις αδικίες τους. Τον δρόμο που ακολουθούμε ως άνθρωποι τον βλέπουμε καθημερινά γύρω μας, και δεν χρειάζεται ιδιαίτερο προφητικό χάρισμα για να αντιληφθούμε ότι ισχύουν απόλυτα για μας όσα αναφέρει ο ψαλμωδός.

     Νομίζω ότι ως Χριστιανοί με το πνεύμα αυτό πρέπει να βλέπουμε τα όποια δεινά συμβαίνουν ανά τον κόσμο, γνωρίζοντας ότι τίποτε δεν γίνεται χωρίς την παραχώρηση του Θεού, αλλά τα πάντα εξυπηρετούν το δικό του σχέδιο για τον κόσμο, που εκφράζει ο επόμενος στίχος 34: «Τὸ δὲ ἔλεός μου οὐ μὴ διασκεδάσω ἀπ᾿ αὐτῶν». Ποτέ δεν εξαντλείται και δεν απουσιάζει το έλεος του Θεού από κοντά μας. Υπάρχει πιο παρήγορο μήνυμα από αυτό;