Κοινή αλογία

 Πριν αρκετά χρόνια σε αγγλικό ιατρικό περιοδικό είχε δημοσιευθεί το ακόλουθο περιστατικό. Κάποιος έσπασε το μικρό του δάχτυλο σε ατύχημα, πήγε στο νοσοκομείο και του το διόρθωσαν. Μετά από μία εβδομάδα πήγε να επισκεφθεί τον οικογενειακό του γιατρό, του έδωσε αφελώς το χέρι, η χειραψία ήταν λίγο πιο εγκάρδια από τον μέσο όρο, και το δάχτυλο ξανάσπασε από το σφίξιμο. Ο γιατρός δήλωσε ότι δεν είχε λάβει εγκαίρως το ενημερωτικό γράμμα του νοσοκομείου ώστε να προσέξει το χέρι του αρρώστου. Στην αλληλογραφία που ακολούθησε στο περιοδικό διατυπώθηκε η εύλογη ένσταση: Καλά, ο γιατρός δεν ήξερε. Ο άρρωστος δεν σκέφθηκε να προστατεύσει το χέρι του, που ασφαλώς θα πονούσε ακόμη;

     Αυτά συμβαίνουν όταν η προσήλωση στους τύπους υπερκαλύπτει την κοινή λογική, και βέβαια όχι μόνο στην Αγγλία. Ακούω στις σημερινές ειδήσεις για διαμαρτυρίες πολιτών, που εγκλωβίστηκαν στα αυτοκίνητά τους λόγω της κακοκαιρίας, προς το κράτος που δεν φρόντισε να κρατήσει ανοικτούς τους δρόμους, ενώ υπήρχε προαναγγελία για την επέλαση της ‘Μήδειας’. Το ίδιο επιχείρημα θα μπορούσε κανείς να στρέψει και προς τους ίδιους: Αφού ακούσατε την προαναγγελία, γιατί βρεθήκατε στους δρόμους απροετοίμαστοι; Αλλά βέβαια οι πολίτες έχουν δασκάλους, τους πολιτικούς όλων των χρωμάτων, που έσπευσαν με την ίδια ευκαιρία να τείνουν σύσσωμοι το δάχτυλο προς την κυβέρνηση* και να επισείσουν την πρόβλεψη του καιρού ως αντιπολιτευτικό σύνθημα: τι έκανε το κράτος για την κακοκαιρία ενώ την περίμενε; Μωροί και τυφλοί, θα μας έλεγε ο Κύριος. Νομίζετε ότι είστε ως άνθρωποι παραπάνω από αυτό που εσείς ονομάζετε αόριστα ‘φύση’, κλείνοντας εκούσια τα μάτια σας στο γεγονός ότι τα ‘φυσικά’ φαινόμενα δεν είναι κάποιες αυτόματες ιδιοτροπίες θερμοκρασίας, βαρομετρικής πίεσης και σχετικής υγρασίας, αλλά εκφάνσεις μιας τεράστιας Δημιουργίας, την οποία θεωρείτε ότι κατέχετε και κατανοείτε. Δείτε λοιπόν ποια είναι τα όρια της γνώσης και της δύναμής σας: πάντα θα υπάρχει το κάτι παραπάνω, από το οποίο καμιά προετοιμασία δεν θα μπορεί να σας εξασφαλίσει. Και ομολογήστε την ατέλειά σας.

     Και κάτι ακόμη, πιο πρακτικό. Στις ΗΠΑ, αν κάποιος γλιστρήσει στο παγωμένο πεζοδρόμιο μπροστά στο σπίτι σας και σπάσει το πόδι του, την αποζημίωση θα την πληρώσετε εσείς που δεν καθαρίσατε το αντίστοιχο πεζοδρόμιο και όχι το κράτος. Η όποια κοινωνική πολιτική ή κρατική μέριμνα δεν αναιρεί την έννοια της ατομικής ευθύνης, την οποία τόσο πετροβολούμε στη χώρα μας.  

     *Δεν είμαι συνήγορος της κυβέρνησης, αλλά η αντιπολίτευση έδωσε το ερέθισμα για τις παραπάνω σκέψεις.