Στενή και πλατεία πύλη

 Ένα από τα προβλήματα που αναδείχθηκε με την αφορμή της πανδημίας είναι η αλληλεξάρτηση των οικονομιών των διαφόρων κρατών. Ξέρουμε ότι η παγκόσμια οικονομία μέχρι τώρα δεν γνώριζε σύνορα. Το φτηνό εργατικό κόστος των χωρών της Ασίας και της Άπω Ανατολής ώθησε πολλές μεγάλες βιομηχανίες της Ευρώπης και της Αμερικής να κατασκευάζουν εκεί τα προϊόντα τους, είτε ολόκληρα είτε εξαρτήματά τους, μειώνοντας έτσι τις δαπάνες τους και αυξάνοντας τα κέρδη τους. Η αναστολή εργασιών και αεροπορικών μεταφορών εξαιτίας του ιού βάζει στοπ στην αλυσίδα παραγωγής: ακόμη κι αν μία χώρα αλλάξει καθεστώς και αναλάβει πάλι δραστηριότητα, δεν μπορεί να συνεχίσει μόνη της, αν περιμένει ανεφοδιασμό από κάπου αλλού. Αφήνουμε κατά μέρος το παγκόσμιο εμπόριο που είχε συνηθίσει να βάζει στα ράφια μας εξωτικά φρούτα από κάθε γωνιά της γης, ασχέτως εποχής, ή να μας φέρνει στο σπίτι κάθε είδους τηλεπαραγγελία από κάποια αποθήκη σε άγνωστο φυσικό χώρο αντί να την αγοράζουμε με φυσική παρουσία στο κατάστημα, είτε αυτό λέγεται βιβλιοπωλείο είτε οτιδήποτε άλλο. Ίσως θα πρέπει να ξανασκεφθούμε σοβαρά τα μειονεκτήματα ενός ενιαίου συστήματος χωρίς εναλλακτικές λύσεις. Οπωσδήποτε είναι μεγάλη ευκολία να κάνεις όλες σου τις δουλειές από τον υπολογιστή του σπιτιού ή της παλάμης σου, τι γίνεται όμως αν το μοναδικό αυτό σύστημα καταρρεύσει; Μήπως η ευκολία δεν εγγυάται αυτόματα και το καλό αποτέλεσμα υπό οποιεσδήποτε συνθήκες; Μήπως τελικά αυτό που το Ευαγγέλιο ονομάζει ‘πλατείαν πύλην’ (δηλ. εύκολο και άνετο δρόμο) οδηγεί σε απώλειες και σε πιο καθημερινά ζητήματα, εκτός από την καθαρά πνευματική του έννοια; Και μήπως, αντίστροφα, αυτό που αποκτάται ή επιτυγχάνεται με λίγο περισσότερο κόπο, επιμέλεια, προσπάθεια (από την ‘στενήν πύλην και τεθλιμμένην οδόν’) είναι πιο αξιόπιστο και ανθεκτικό στους κάθε είδους κραδασμούς και κλυδωνισμούς; Χώρια που το εκτιμούμε και το πονάμε (έχει σημασία το συγκεκριμένο ρήμα που χρησιμοποιούμε) περισσότερο.