Αυτοκαταστροφικά

 Διάβασα προ καιρού για την Αλεξία Παππά. Δεν την ήξερα, έμαθα όσα γράφτηκαν στο δημοσίευμα. Με δυο λόγια, αθλήτρια Ολυμπιακών επιδόσεων σε δρόμους μεγάλων αποστάσεων, παραγωγός ταινιών και ηθοποιός. Δεν προλάβαινε να τελειώσει τη μία επίδοση και έβαζε τον επόμενο στόχο, χωρίς χαλάρωση, με απανωτές επιτυχίες. Όπως γράφει η εφημερίδα, «Κανείς δεν την είχε συμβουλεύσει ότι δεν πειράζει έστω και λίγο «να αφήσει το πόδι από το γκάζι». Ώσπου ήρθε η κατάθλιψη». Κρίμα. Με πόσα ρεκόρ διορθώνεται η τελευταία; Και αξίζει να την ‘αγοράζει’ κανείς ως σύντροφο διαρκείας με τόσους κόπους και προσωπικές θυσίες;

     Δυστυχώς ο πρωταθλητισμός είναι ένα είδος θεσμοθετημένου εθισμού, που κατατρώγει τους αθλητές. Το ηλεκτρονικό χρονόμετρο, το φωτο-φίνις, το κυνήγι των δευτερολέπτων και των κλασμάτων τους, όλα αυτά υπό την ‘ευλογία’ του σύγχρονου Ολυμπιακού μότο ‘altius, citius, fortius’ (πιο ψηλά, πιο γρήγορα, πιο δυνατά), και με ανάλογα οικονομικά ανταλλάγματα, επιβάλλουν δυναστικά την περισσότερη καταπόνηση, σωματική και ψυχική. Κι όλα αυτά  επειδή αγνοούμε τον Ισοκράτη που συμβούλευε τον Δημόνικο: «ἄσκει τῶν περὶ τὸ σῶμα γυμνασίων μὴ τὰ πρὸς τὴν ῥώμην ἀλλὰ τὰ πρὸς τὴν ὑγίειαν· τούτου δ᾽ ἂν ἐπιτύχοις, εἰ λήγοις τῶν πόνων ἔτι πονεῖν δυνάμενος». Με απλά λόγια: «Να γυμνάζεσαι για υγεία και όχι για δύναμη (ή για ‘πρωτιές’), κι αυτό θα το κατορθώσεις αν σταματάς να καταπονείσαι ενώ ακόμη αντέχεις κι άλλο». Ήγουν, χρειάζεται μέτρο σε όλα, ακόμη και στην άσκηση. Οι καταχρήσεις δεν έχουν να κάνουν μόνο με φαγητό, ποτό ή εξαρτήσεις (από καπνό, άλλες ουσίες, διαδίκτυο κτλ.). Το κυνήγι του τελείου είναι τελικά αυτοκαταστροφικό, σωματικά και ψυχικά.