Παρ...ενοχλητικά

 Εδώ και πάνω από ένα έτος το σκάνδαλο ‘MeToo’ (αφορούσε σεξουαλική κακοποίηση διαφόρων γυναικών ηθοποιών και άλλων από επώνυμο κινηματογραφικό παραγωγό στις ΗΠΑ) κυριαρχούσε στα Μέσα. Εδώ και λίγες μέρες μάθαμε από τις αποκαλύψεις που έκανε η χρυσή Ολυμπιονίκης της ιστιοπλοΐας Σοφία Μπεκατώρου ότι παρόμοια πράγματα συμβαίνουν στον ελληνικό αθλητικό χώρο, ενώ ακολούθησε και σωρεία καταγγελιών για ανάλογες υποθέσεις σε πανεπιστήμια. Αυτό που ο λαός λέει ότι συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες προφανώς ισχύει για πολλές και διάφορες δραστηριότητες και για λογής-λογής ‘οικογένειες’. Μακάρι οι καταγγελίες αυτές, που ασφαλώς είναι ιδιαίτερα επώδυνες για τα θύματα, να γίνουν αφορμή να εξυγιανθούν οι διάφοροι χώροι από τέτοια φαινόμενα και να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη που πάντα κλονίζεται σοβαρά από αυτά. Και να βρεθούν τρόποι ώστε τα θύματα να μη τραυματίζονται δυο φορές στην προσπάθειά τους να δικαιωθούν.

     Ας ρίξουμε όμως και μια ματιά σε κάποιες άλλες διαστάσεις του φαινομένου. Πρώτα-πρώτα, ο εκλεπτυσμένος όρος ‘παρενόχληση’ ακούγεται σχεδόν σαν ευφημισμός (ή τουλάχιστον υποκοριστικό) όταν μπορεί να υποδηλώνει όλες τις διαβαθμίσεις από λεκτικά πειράγματα ή χειρονομίες μέχρι τον κατ’ εξακολούθηση βιασμό. Φαντάζομαι ότι προσπαθεί να αποδώσει στα ελληνικά τον αγγλικό όρο harassment, που σημαίνει οποιαδήποτε μορφή άσκησης ανεπιθύμητης… ενόχλησης προς κάποιον (πρακτικά συνώνυμο του bullying αλλά με πιο σοβαρές προεκτάσεις). Δεν είναι εύκολο να βρεθεί μια πιο κατάλληλη ελληνική λέξη, ίσως όμως η κακοποίηση να είναι πιο σωστή. Ωστόσο, καλό είναι να μη μας αποκοιμίζει η 'αθωότητα' του όρου που κατά περίπτωση συγκαλύπτει ή ‘ξεθωριάζει’ σοβαρές εγκληματικές πράξεις, με αποτέλεσμα να πέφτουν στα μαλακά οι τυχόν ένοχοι.

     Έπειτα, ας σκεφθούμε την κοινωνική μας υποκρισία. Ανεχόμαστε, εν ονόματι της ‘απελευθέρωσης’, να καλλιεργείται και να προάγεται και να καταναλώνεται γύρω μας ευκαίρως-ακαίρως το σεξ ως θέαμα, ως μέσο διαφήμισης, ως πεζογραφία, ως θέμα καθημερινής συζήτησης και χυδαιολογίας με μορφή ‘ανεκδότων’, χωρίς να μας απασχολεί καθόλου ότι όλα αυτά υποβιβάζουν και εξευτελίζουν και στοχοποιούν συνήθως τις γυναίκες. Όταν ο εξευτελισμός μεταφέρεται από το θέαμα και τον λόγο στην πράξη, εξανιστάμεθα και ρίχνουμε στο εξώτερο πυρ τον εκάστοτε συγκεκριμένο δράστη, και ξαναγυρίζουμε στα ίδια. Μέχρι το επόμενο συμβάν. Είμαστε άραγε αμέτοχοι ως κοινωνία στα εγκλήματα αυτά;

     Κοντά στις παρενοχλήσεις ακούσαμε και για οικονομικά σκάνδαλα σε αθλητικές ομοσπονδίες που επιδοτούνται αδρά από την πολιτεία ή από άλλους φορείς. Αλήθεια, τι ακριβώς είναι οι περίφημοι ‘παράγοντες’ που εμπλέκονται στα σωματεία αυτά που διαχειρίζονται σοβαρά χρηματικά ποσά; Και ποιος ελέγχει τις διάφορες αθλητικές ομοσπονδίες για τη χρήση των χρημάτων αυτών, αλλά και για την εν γένει χρηστή λειτουργία τους;

     Τέλος, αν κρίνουμε από τα πολλά και ποικίλα άρθρα που εμφανίσθηκαν τόσο γρήγορα στον τύπο, προφανώς δεν είναι λίγοι οι δημοσιογράφοι και άλλοι που κάτι γνώριζαν ή υποπτεύονταν για τα δρώμενα, είτε τα οικονομικά είτε τις ‘παρενοχλήσεις’. Αφελής ερώτηση: Γιατί τόσο καιρό δεν ανακινούσαν το θέμα, όπως έχουν κάνει κατά καιρούς για άλλα σκάνδαλα, με ή χωρίς εισαγωγικά;