Ενότητα

 «Οι ιεράρχες μετρούν τις δυνάμεις τους» είναι ο τίτλος που διαβάζω στην Καθημερινή. Το άρθρο υπογράφεται από δημοσιογράφο που ασχολείται με τα του υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων. Οι αναφορές του έχουν να κάνουν με το πώς φέρθηκε η Εκκλησία (η ιεραρχία της) στην πρόσφατη αντιπαράθεσή της με την πολιτεία για το άνοιγμα ή όχι των ναών τα Θεοφάνεια, ποιος κέρδισε και ποιος έχασε, αν υπάρχουν ‘δελφίνοι’ ιεράρχες που επιδιώκουν αρχιεπισκοπικό αξίωμα κ.ο.κ.

     Από την πρώτη του μέρα το ιστολόγιο άφησε ‘εκτός ύλης’ τα διοικητικά θέματα της Εκκλησίας. Όχι από έλλειψη ενδιαφέροντος, αλλά διότι υπάρχει πάντα ο πειρασμός να κατακρίνει κανείς πρόσωπα και καταστάσεις κι έτσι να «τύψει τὴν ἀσθενοῦσαν συνείδησιν τῶν ἀδελφῶν», όπως θα έλεγε ο Απόστολος Παύλος και ακούσια να κάνει ζημιά σε άλλους. Ένα γενικό σχόλιο όμως δεν βλάπτει.

     Αυτό που θα ήθελε ο σύγχρονος Έλληνας Χριστιανός θα ήταν μια κοινή αρχιερατική φωνή και γραμμή πλεύσεως, που να απηχεί την Ορθόδοξη αντίληψη για τα θέματα της πίστεως και της ζωής των πιστών και που να μη δημιουργεί σύγχυση και ταραχή στον κόσμο, ούτε να δίνει στους κοσμικούς λαβές για κακόβουλα σχόλια και εικασίες. Οι αντιρρήσεις και οι διαφορετικές γνώμες καλό είναι συζητούνται σε αρμόδιο επίπεδο, και η δημόσια γνώμη που τελικά θα εκφέρεται να είναι σταθερή και σύμφωνη με την παράδοση, αλλά και με τις επιταγές του Συντάγματος που αναγνωρίζει στην Ορθόδοξη Εκκλησία συγκεκριμένο ρόλο και κύρος στη χώρα. Αυτό δεν αποτελεί άσκηση εξουσίας, όπως ερμηνεύεται από κοσμική πλευρά, αλλά εκπλήρωση της αποστολής της Εκκλησίας και προάσπιση της πίστεως και των πιστών.

     Βέβαια τροφή των δημοσιογράφων είναι η σύγκρουση: αν αυτή δεν υπάρχει, πρέπει να την παρουσιάζουν ως υπόνοια, υπαινιγμό, υπονοούμενο, για να έχουν να λένε και να γράφουν. Η ομόνοια και η συμφωνία δεν παράγει ειδήσεις άξιες λόγου. Εκ διαμέτρου αντίθετο είναι το πνεύμα της Εκκλησίας, όπου το «ἵνα ὦσιν ἓν» του Κυρίου πρέπει να είναι κυρίαρχο σύνθημα και κανόνας τόσο για την εσωτερική της ζωή όσο και για τη δημόσια εικόνα της. Δελφίνοι και επίδοξοι διάδοχοι, φατρίες και παρατάξεις, παρατρεχάμενοι και παρακοιμώμενοι ανήκουν στα «σχήματα τοῦ κόσμου τούτου» και δεν έχουν καμία θέση στον εκκλησιαστικό χώρο. Για τον λόγο αυτό θα πρέπει να αποθαρρύνονται και να στηλιτεύονται όσοι εκούσια ή ακούσια, είτε εκ των έξω είτε εκ των έσω, υποσκάπτουν με λόγια και έργα την ενότητα και το πνευματικό κύρος της Εκκλησίας.