Αξιολόγηση

Μια από τις λέξεις εκείνες που προκαλούν ‘αναφυλαξία’ σχεδόν σε όλους. Ιδιαίτερα στους υπαλλήλους κάθε είδους, και μάλιστα τους δημοσίους. Ιδιαίτατα στους εκπαιδευτικούς. Αν είστε της παλιάς σχολής, όπως εγώ, βάλτε κι ένα θαυμαστικό στην τελευταία πρόταση. Γιατί; Η εκπαίδευση, κατά την αρχαία αντίληψή μου, είχε ανέκαθεν δυο σκέλη, αφενός την παροχή γνώσεων και δεξιοτήτων και αφετέρου την αξιολόγησή τους. Για την επιτυχία των σκοπών αυτών χρειάζεται επάρκεια των εκπαιδευτών, οι οποίοι πρέπει να επιμορφώνονται αλλά και να αξιολογούνται. Συνεπώς ο κλάδος εκείνος που θα έπρεπε να επιζητεί την αξιολόγηση πρωτοστατεί στην ακύρωσή της. Αφού προοδευτικά την εξαφάνισε από τους μαθητές, δεν θέλει ούτε να την ακούσει για τους καθηγητές.

     Βέβαια η ζωή ‘εκεί έξω’ είναι κάπως αλλιώτικη. Όταν βρεθείς στο πεδίο ανταγωνισμού, στην αρένα που λέγεται ιδιωτικός τομέας, ελεύθερη αγορά, πραγματικότητα, τότε η αξιολόγηση σε χτυπάει κατάμουτρα και σε αφυπνίζει βίαια από τον μακάριο ύπνο της ραθυμίας. Οι καθημερινές κρίσεις και συγκρίσεις, είτε τυπικές είτε άτυπες, αφήνουν γρήγορα στο περιθώριο τους νωθρούς και επιλέγουν και αναδεικνύουν τους άξιους και ικανούς. Αυτό βέβαια δεν αρέσει στους επαγγελματίες της μετριότητας και της ισοπέδωσης που ονομάζονται κομματικοί συνδικαλιστές. Γι’ αυτό και αγωνίζονται: για να μη φανεί πουθενά το πραγματικό τους επίπεδο. Μέχρι πότε;