Δια πυρός

 Ήταν στραβό το κλήμα, όπως λέει η παροιμία, το βρήκε βολικό ο γάιδαρος και το καταβρόχθισε άπληστα ως τις ρίζες. Το ‘κλήμα’ εν προκειμένω ήταν (διότι πλέον ανήκει στο παρελθόν) το Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης στη Μόρια της Λέσβου. Από την πρώτη στιγμή που ακούσαμε κάποτε το όνομα αυτό, εδώ και πέντε χρόνια, είχε πάρει στην κοινή γνώμη, εγχώρια και ξένη, διαστάσεις στρατοπέδου συγκέντρωσης άλλης εποχής. Όχι αδικαιολόγητα: η προσφυγιά και η λαθρομετανάστευση από τη μία (με τις ‘ευλογίες’ και την ενθάρρυνση της γείτονος Τουρκίας), η αμηχανία διαδοχικών ελληνικών κυβερνήσεων για το πώς να διαχειρισθούν ένα κύμα ανθρώπων από ποικίλες φυλές που έφτασαν στη χώρα απρόσκλητοι και ανεπιθύμητοι (για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους), η υποκριτική ευρωπαϊκή αντίδραση όλα αυτά τα χρόνια, η δυσπιστία και επιφυλακτικότητα όλων απέναντι σε όλους, είχαν δημιουργήσει το εύφλεκτο υλικό. Κάτι σαν τις χιλιάδες τόννους εκρηκτικά που ήταν ξεχασμένα στην αποθήκη της Βηρυτού. Ήρθε και ο φόβος της επιδημίας, άναψε κάποιος το φυτίλι, και η έκρηξη έγινε, και η Μόρια ως ‘δομή’ πέρασε στην ιστορία. Το θαύμα ήταν ότι δεν υπήρξαν ανθρώπινα θύματα, δόξα τω Θεώ. Να ελπίσουμε ότι η κρίσιμη αυτή ανάφλεξη θα αποτελέσει αφορμή για μια πιο οργανωμένη απάντηση στο προσφυγικό ζήτημα, εντός και εκτός Ελλάδος; Απαραίτητη προϋπόθεση για κάτι τέτοιο θα είναι η αποφυγή κάθε προσπάθειας κομματικής ‘αξιοποίησης’ του θέματος. Εξάλλου, όλα τα κόμματα έχουν βαθμό ευθύνης: άλλα για αδράνεια, άλλα για παρότρυνση, άλλα για κακοδιαχείριση, όλα για αντιπολιτευτική εκμετάλλευση. Και βέβαια θα πρέπει οπωσδήποτε να αναζητηθούν και τυχόν έξωθεν υποκινητές της όλης ιστορίας. Από τη στιγμή που οι γείτονες αποδεδειγμένα διεξάγουν ασύμμετρο πόλεμο εναντίον μας, δικαιούμαστε να υποπτευόμαστε μια πιθανή εμπρηστική ενέργεια. Δεν χρειάζεται να έστειλαν κάποιον γι' αυτό: πιθανώς κάποια από τις 'πύρινες' δηλώσεις των διαφόρων υπουργών βρήκε... ανταποκριτή ανάμεσα στους ενοίκους του ΚΥΤ και... Bye-bye Moria, όπως φώναζαν διάφοροι.