Στα αζήτητα

Αυτό κι αν είναι είδηση! Πληροφορούμαστε ότι μια επιστολή του Αϊνστάιν (και μάλιστα όχι ιδιωτική αλλά με επιστημονικό ενδιαφέρον, μια και σ’ αυτήν εκθέτει σημαντικά στοιχεία για την επιστημονική του μέθοδο και τον τρόπο με τον οποίο έφτασε στη θεωρία της σχετικότητος) βγήκε σε δημοπρασία και δεν ενδιαφέρθηκε κανένας να την αγοράσει. Έχουμε συνηθίσει (συμβατικός ο όρος) να ακούμε να πληρώνονται αμύθητα ποσά (κατ’ ευφημισμόν θα τα λέγαμε φόρο βλακείας) για την οδοντοστοιχία του Τσώρτσιλ, για μια τούφα μαλλιών του Έλβις Πρίσλεϊ, για μια μουντζούρα κάποιου δήθεν ζωγράφου, για τη στάχτη του Τρούμαν Καπότε (τα έχουμε κατά καιρούς επισημάνει αυτά). Το αντίθετο όμως δεν το είχαμε δει μέχρι τώρα. Να ελπίσουμε ότι η διαπίστωση του Ισοκράτη ότι όλα τα βαριέται κάποια στιγμή ο άνθρωπος («πλησμονή γὰρ ἁπάντων») γίνεται επιτέλους πραγματικότητα; Θα είναι ίσως πολύ καλό για να είναι αληθινό, αλλά έστω κι ένα δείγμα προς την κατεύθυνση αυτή είναι ενθαρρυντικό.