Κατευόδιο

Η κυρα-Αγγελική ήταν από τις παλαιότερες ασθενείς μου: ο αριθμός εγγραφής της στο ιατρείο ήταν διψήφιος, ενώ τώρα το σύνολο των εγγεγραμμένων κοντεύει τις έξι χιλιάδες. Σπάνια με απασχολούσε ιατρικά, τα λέγαμε και από το τηλέφωνο με τα παιδιά της. Διότι εκτός από ασθενής η κυρα-Αγγελική ήταν και μητέρα παλαιών και αγαπητών φίλων από τα σχολικά μας χρόνια, από εκείνους με τους οποίους διατηρούμε ισόβια σχέση, πιο στενή κι από τ’ αδέλφια μας θα τολμούσα να πω (άλλωστε πιο συχνά βρισκόμαστε και μιλούμε μ’ αυτούς). Έχοντας περάσει προ πολλού το ηλικιακό όριο που ο προφήτης Μωυσής θέτει στον 89ο Ψαλμό («αἱ ἡμέραι τῶν ἐτῶν ἡμῶν ἐν αὐτοῖς ἑβδομήκοντα ἔτη, ἐὰν δὲ ἐν δυναστείαις, ὀγδοήκοντα ἔτη») έφτασε στο «πλεῖον αὐτῶν» που συνήθως είναι «κόπος καὶ πόνος». Προχθές τα ξημερώματα εξεμέτρησε το ζην Χριστιανικά, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά, στο σπίτι και στο κρεβάτι της, χωρίς μάταιους ιατρικούς ηρωισμούς και ταλαιπωρίες, όπως ευχόμαστε να είναι ο θάνατος για τον καθένα, και μας έδωσε την ευκαιρία να την αποχαιρετίσουμε, όχι με λύπη αλλά «ὡς ἔχοντες ἐλπίδα» με την λιτή, ρεαλιστική και συγχρόνως μεγαλόπρεπη ποίηση του Αγ. Ιωάννη του Δαμασκηνού στην πανέμορφη και κατανυκτική Αγία Αικατερίνη. Όπως έλεγα σε κάποιον κληρικό πρόσφατα, και μόνο για να σε ψάλουν στο τέλος μ’ αυτό τον τρόπο αξίζει να είσαι Ορθόδοξος Χριστιανός. (Και μια και το θέμα βρίσκεται στην επικαιρότητα, δεν είναι στ’ αλήθεια κρίμα να στερηθεί κανείς εκούσια την παραμυθία και τις ευχές της Εκκλησίας επιλέγοντας την ‘πολιτισμένη’ αποτέφρωση;) Καλόν Παράδεισο να έχει και, όπως εύχονται οι μοναχοί, και στα δικά μας!