Ρουσφέτια

Πολύς λόγος έγινε και πολλή μελάνη, συμβατική και ψηφιακή, χύθηκε τις μέρες αυτές με αφορμή τους 25 απεργούς του μετρό που ταλαιπώρησαν όλο το επιβατικό κοινό της πρωτεύουσας διαμαρτυρόμενοι για την πρόθεση μετάταξης 21 υπαλλήλων στα εκδοτήρια εισιτηρίων για να εξυπηρετείται ο κόσμος. Το επεισόδιο αυτό αναδεικνύει ανάγλυφα αυτά που γράφαμε για τον κυνικό εκβιασμό του κράτους από τον καθένα που αισθάνεται ότι καταπατείται το δικαίωμά του να ζει παρασιτικά εις βάρος των συμπολιτών του. Διότι εν προκειμένω η εταιρεία διαχείρισης του μετρό δεν απέλυσε τους υπαλλήλους: απλώς τους έβαλε να κάνουν μια δουλειά λίγο πιο απαιτητική από το να χτυπάνε μύγες, χειμώνα καλοκαίρι (δεν πιστεύω ότι έκαναν κάτι πιο ουσιαστικό – εξάλλου, με βάση όσα έχουν δοθεί στη δημοσιότητα, κατά πάσα πιθανότητα υπεράριθμοι είναι). Με απλά λόγια, αυτό που λέει ο διαμαρτυρόμενος είναι: «Εγώ κέρδισα το δικαίωμα να τεμπελιάζω – πώς με βάζετε τώρα να δουλέψω;» Δυστυχώς το παράδειγμα δεν είναι μεμονωμένο· παρόμοιες ιστορίες ακούμε από διάφορες κατευθύνσεις του δημόσιου τομέα και των συνδεδεμένων μ’ αυτό επιχειρήσεων (αυτός είναι και ένας βασικός λόγος που οι λεγάμενοι αντιτίθενται στις ιδιωτικοποιήσεις: ο ιδιωτικός τομέας ούτε αναγνωρίζει ούτε ανέχεται τέτοιες αργομισθίες). Δεν έχει σημασία αν οι υπαίτιοι είναι μειοψηφίες ή αν αντανακλούν μια γενική παθογένεια. Σημασία έχει ότι με τις διαχρονικές πελατειακές ‘εξυπηρετήσεις’ κάθε κόμματος (το ρουσφέτι πάσχει από αχρωματοψία) το ‘φυτό’ αυτό έχει ρίξει βαθιές ρίζες και δεν μπορεί να αποκοπεί εύκολα από το έδαφος του κράτους. Από την εποχή του Καποδίστρια μέχρι σήμερα, οι λίγοι και τολμηροί που προσπάθησαν να αλλάξουν τα πράγματα δυστυχώς πέρασαν στην ιστορία για την προσπάθειά τους, όχι όμως και για το αποτέλεσμα. Ο όρος του τίτλου, τόσο ως λέξη όσο και ως πρακτική, αποτελεί μέρος της πολιτιστικής κληρονομιάς των Οθωμανών στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, τον οποίο ασμένως υιοθετήσαμε και συντηρούμε με κάθε τρόπο.

     Χρονιάρες μέρες έρχονται, και μακάρι να είχαμε κάτι καλύτερο να γράψουμε. Μέχρι πότε άραγε θα αρκούμαστε σε καταθλιπτικές διαπιστώσεις;