Διαμαρτυρίες

Ας μας συγχωρήσουν τη διαμαρτυρία οι κάθε είδους διαμαρτυρόμενοι (με την γενική και όχι τη θρησκευτική έννοια του όρου) που ποτέ δεν έλειψαν από την κοινωνία, αλλά που φαίνεται να ‘ευδοκιμούν’ (συμβατική η χρήση του ρήματος) ιδιαίτερα στην εποχή μας. Ο λόγος; Απέκτησαν – με το «έτσι θέλω» και με την αυξανόμενη ανοχή συγκεκριμένων πολιτικών, που τους χρησιμοποιούν ως ‘πολιορκητικές μηχανές’ εναντίον του ‘συστήματος’ – τη δύναμη και τη δυνατότητα να διαταράσσουν κατά βούλησιν τη λειτουργία ολόκληρης της κοινωνίας στην οποία ζουν, με μόνο σκοπό την προβολή των αιτημάτων τους. Το αν αυτά είναι δίκαια ή άδικα, αν αφορούν σε νόμιμες διεκδικήσεις ή καταχρηστικές απαιτήσεις, αν αποτελούν έκφραση ουσιαστικών δικαιωμάτων ή απλώς εθιμικό εκβιασμό του κράτους, μικρή σημασία έχει. Διότι, όπως στην περίπτωση του ψεύτη βοσκού που φώναζε κάθε τόσο «Λύκος στα πρόβατα!» χωρίς λόγο και κανένας δεν τον πίστεψε όταν πράγματι εμφανίσθηκε ο λύκος, έτσι γίνεται και με τις διάφορες ‘διαμαρτυρίες’. Έχουμε βαρεθεί να ακούμε για ‘αντιλαϊκά μέτρα’ και άλλα στερεότυπα ανιαρά και συχνά εξωπραγματικά συνθήματα και να βλέπουμε μερικές δεκάδες αργόσχολους να αποκλείουν κεντρικούς δρόμους και να κάνουν παρελάσεις κομματικής επίδειξης, εμποδίζοντας όλον τον υπόλοιπο κόσμο να κάνει τις δουλειές του και το κράτος να συνεχίσει να λειτουργεί όπως πρέπει. Και όλα αυτά σε εποχή που δεχόμαστε αυξημένη επιθετική δραστηριότητα από μέρους των γειτόνων μας, την οποία θα έπρεπε να αντιμετωπίζουμε με σοβαρότητα και με επίγνωση των περιστάσεων. Δυο ιδιότητες που φαίνεται να λείπουν από τον εθνικό μας φαινότυπο.