Καλλιέπεια

Αρχαία ελληνική λέξη που σημαίνει το ‘καλόν έπος’, τον φροντισμένο, περίτεχνο λόγο. Βασική αρετή για όσους χρησιμοποιούν τον προφορικό λόγο στην καθημερινή πράξη, για τους κάθε είδους ομιλητές, δασκάλους, ρήτορες (ας θυμηθούμε πάλι τον Νέστορα, τον ‘λιγύν Πυλίων αγορητήν’, όπως τον περιγράφει ο Όμηρος), που συχνά όμως απουσιάζει από τους σύγχρονους δημόσιους άνδρες. Η φωνασκία αντί της πολιτισμένης ηρεμίας, η βάναυση ειρωνεία αντί του λεπτού και διακριτικού χιούμορ, η αγοραία γλώσσα και χυδαιολογία αντί της ευγένειας, είναι αυτά που χαρακτηρίζουν εν πολλοίς τον δημόσιο λόγο, ιδίως στον πολιτικό στίβο. Τα παραδείγματα αφθονούν γύρω μας, δεν χρειάζεται να σταχυολογήσουμε.
     Ίσως τα πράγματα θα μπορούσαν να βελτιωθούν με ανάλογη διδασκαλία: στο κάτω-κάτω, αν δεν έμαθαν ποτέ οι άνθρωποι αυτοί έναν άλλο τρόπο, τι φταίνε; Τη σκέψη αυτή έκανα βλέποντας στη διάρκεια βραδινού περιπάτου την ονομασία του τίτλου σε προθήκη καταστήματος. Μπα! Φροντιστήριο του καλού λόγου στην πόλη μας; Πολύ χρήσιμο και πρωτότυπο αυτό. Αναζήτησα στην γυάλινη προθήκη συμπληρωματικά στοιχεία. Μάλλον βιάστηκα να ενθουσιαστώ. Πρόκειται για ινστιτούτο… αισθητικής, και όχι λογοπαιδείας, ρητορικής ή έστω λογοθεραπείας [μια αναζήτηση στο Google θα σας πείσει]. Προφανώς η καλλιέργεια του έπους αρχίζει από το μακιγιάρισμα του ομιλητή. Για την… επική γλωσσική αστοχία των υπευθύνων τι να πει κανείς;