Επιδημία

Δυο φονικά επεισόδια (ένα με 20 νεκρούς στο Ελ Πάσο του Τέξας και ένα με άλλους εννέα στο Ντέιτον του Οχάιο, και με δεκάδες τραυματίες) σημάδεψαν το Σαββατοκύριακο που πέρασε τις Ηνωμένες Πολιτείες, ανεβάζοντας σε 31 τον αριθμό τέτοιων μαζικών φόνων (με τρεις τουλάχιστο νεκρούς τον καθένα) στη χώρα αυτή από την αρχή της χρονιάς. Να μιλήσει κανείς για επιδημία; Δυστυχώς ναι. Σύνθετο φαινόμενο, στο οποίο εμπλέκονται ρατσιστικά και άλλα ψυχοπαθολογικά κίνητρα, ποικίλα κοινωνικά προβλήματα, αλλά κυρίως η άμεση και ανεμπόδιστη πρόσβαση σε κάθε είδους πυροβόλο όπλο, με πρακτικά απεριόριστες δυνατότητες πρόκλησης θανάτων και σοβαρών τραυματισμών σε μεγάλη κλίμακα. Ενδεικτικά, στο Ντέιτον ο δράστης σκότωσε εννιά ανθρώπους μέσα σε ένα λεπτό της ώρας πριν πέσει ο ίδιος νεκρός από τα πυρά της αστυνομίας. Σε άλλες, θεωρητικά λιγότερο πολιτισμένες χώρες, κινδυνεύει κανείς από βομβιστές αυτοκτονίας ή από άλλου είδους τρομοκρατικές επιθέσεις. Στις ΗΠΑ κινδυνεύει να τον σκοτώσει κάποιος που νόμιμα και με την κάλυψη του Συντάγματος κατέχει ένα ή περισσότερα αυτόματα όπλα και ξαφνικά του χαλαρώνει μια μικρή βίδα στον εγκέφαλο και αποφασίζει να τα χρησιμοποιήσει αδιάκριτα εναντίον της κοινωνίας. Τα δυο μεγάλα νομοθετικά σώματα της χώρας προτιμούν να κλείνουν τα μάτια μπροστά στο θέμα, διότι έχει μεγάλο πολιτικό κόστος: το λόμπι της οπλοκατοχής πληρώνει αδρά για να μην εκλέγονται άνθρωποι που αντιδρούν στην ανεξέλεγκτη διακίνηση των όπλων. Εξάλλου, η λαϊκή κουλτούρα των ΗΠΑ, από το Φαρ Ουέστ μέχρι τις σύγχρονες υπερπαραγωγές του Χόλιγουντ, διαπνέεται από την ιδέα ότι ένας άνθρωπος μ’ ένα όπλο μπορεί να λύσει κάθε είδους πρόβλημα, και ότι η ανθρώπινη ζωή είναι αμελητέα ποσότητα μπροστά στον ‘ήρωα’.  Όπως λέγεται, αν το μόνο σου εργαλείο είναι σφυρί, τότε όλα τα προβλήματα σου μοιάζουν με καρφιά (κάνετε την προέκταση μόνοι σας). Καλή συνέχεια λοιπόν, αν δεν αλλάξει κάτι!