Αγανάκτηση

Το να ακούει κανείς κομμουνιστές να μιλούν είναι στην αρχή ένα είδος διασκέδασης: τα λόγια τους έχουν τόση σχέση με την πραγματικότητα και την κοινή λογική όσο και οι φλυαρίες ενός standup κωμικού με τη δομή του σύμπαντος. Δεν περνάει πολλή ώρα, και αρχίζει κανείς να νιώθει μια αφόρητη πλήξη: τα ίδια και τα ίδια, αναμάσημα, μηρυκασμός μέχρις αηδίας. Κεφάλαιο (συνήθως μεγάλο), εκμετάλλευση, επιχειρήσεις εναντίον λαϊκών στρωμάτων, εργοδοσία, αγώνες, κινήματα, κατακτήσεις, και πάλι από την αρχή η κασέτα. Ποιος μίλησε για ‘όπιο του λαού’; Κάτι ήξερε, φαίνεται, και έκρινε εξ ιδίων τα αλλότρια. Το τρίτο στάδιο είναι οργή και αγανάκτηση: δεν πρόκειται απλώς για διασκεδαστές, έστω μονότονους, αλλά για επικίνδυνους μονολιθικούς, που δεν αναγνωρίζουν σε κανέναν άλλο το δικαίωμα της διαφορετικής γνώμης, αλλά διεκδικούν μονομερώς και κατ’ αποκλειστικότητα το προνόμιο να επιβάλλουν την σταθερά και αμετάβλητα μειοψηφική τους άποψη με κάθε μέσο, ακόμη και σπάζοντας (ή κόβοντας) κεφάλια. Όταν μιλούν για φασισμό, ας κοιταχτούν πρώτα στον καθρέφτη.
     Επειδή με την ψήφιση του νόμου για κατάργηση του πανεπιστημιακού ‘ασύλου’ ακούγονται διάφορες φωνές ‘ιερής αγανάκτησης’ από αυτούς που επί σαρανταπέντε χρόνια κάνουν κατάχρηση του ακαδημαϊκού χώρου για τους δικούς τους κομματικούς σκοπούς, ας δούμε επιτέλους το φαινόμενο στις πραγματικές του διαστάσεις. Κι ας αποφασίσουμε οι πολλοί να αγανακτήσουμε, με το δίκιο μας, για την κακοήθη ανοησία των ολίγων.