Όλα σε θυμίζουν

Πρωί-πρωί ρίχνοντας μια ματιά στον κατάλογο των ασθενών της κλινικής βλέπω ένα οικείο όνομα: Νίκος Κ. Κοιτάζω και το πατρώνυμο για σιγουριά, αυτός πρέπει να είναι. Περνώ από το δωμάτιο, με βλέπει με πλατύ χαμόγελο. Γνωστοί παιδιόθεν, ο μακαρίτης ο πατέρας του ήταν ιερεύς στους Αγ. Αποστόλους πριν από τον δικό μου, και στη συνέχεια συνυπηρέτησαν επί χρόνια. Τώρα ανταμώνουμε στο ναό κάθε Μεγάλη Παρασκευή στον Επιτάφιο, μια και ζει εκτός Θεσσαλονίκης. Λέμε τα νέα μας, θυμόμαστε τους ζώντες και τους προαπελθόντες: «Πέντε χρόνια κλείνει σήμερα ο π. Κωνσταντίνος», του λέω. Εύχομαι καλή επιτυχία στην προγραμματισμένη επέμβασή του, εις το επανιδείν.

     Μια-δυο ώρες αργότερα χτυπάει το κινητό. Η γνώριμη φωνή της κυρα-Μαρίκας, αναλλοίωτη με τα χρόνια: «Διαβάζω το βιβλίο του πατέρα σου» λέει, «τι ωραία που γράφει! Να του φιλήσεις το χέρι εκ μέρους μου». Της θυμίζω ότι εδώ και πέντε χρόνια έχει εκδημήσει, στην ηλικία της δικαιολογείται να μη το θυμάται. «Σε καλή θέση να βρίσκεται!» εύχεται. Πρωτότυπο, αλλά ωραίο: Αμήν.

     Επιστρέφοντας παίρνω μια ακόμη κλήση από άλλον γνωστό. «Ελπίζω να μη κάνω λάθος στην ημερομηνία, αλλά πήρα να ευχηθώ για τον πατέρα σου». Κανένα λάθος, και τον ευχαριστώ από καρδιάς. 

     Πέντε χρόνια σαν και σήμερα... πώς πέρασαν; Την ευχή του νά ’χουμε όλοι! 

      Υστερόγραφο: «Ἐν πίστει καὶ ἀγάπῃ καὶ ἐλπίδι καὶ πραότητι καὶ ἁγνεία καὶ ἐν τῷ ἱερατικῷ ἀξιώματι εὐσεβῶς διέπρεψας, ἀείμνηστε· διὸ σε ὁ προαιώνιος Θεός, ᾧ καὶ ἐδούλευσας, αὐτὸς κατατάξει τὸ πνεῦμά σου ἐν τόπω φωτεινῷ καὶ τερπνῷ, ἔνθα οἱ δίκαιοι ἀναπαύονται· ἐντεύξῃ δὲ καὶ παρὰ Χριστοῦ τῇ κρίσει τὴν άφεσιν καὶ τὸ μέγα ἔλεος». (Από την νεκρώσιμο ακολουθία σε ιερείς).