Ακαδημαϊκά

Βρίσκεται στα χέρια μου αυτές τις μέρες το βιβλίο του καθηγητή Χ. Μπουντούλα, ενός διεθνούς φήμης Έλληνα καρδιολόγου, με τίτλο ‘Το Πανεπιστήμιο και η ιατρική εκπαίδευση’ (University Studio Press 2019). Ο συγγραφέας παρουσιάζει το θέμα του πολλές οπτικές γωνίες και διαφορετικές εμπειρίες: ως φοιτητής, ως ειδικευόμενος, ως καθηγητής στην Ελλάδα και στις ΗΠΑ και ως μέλος του Συμβουλίου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Η σφαιρικότητα αυτή, καθώς και το γεγονός ότι δεν έχει καμία εξάρτηση από το πανεπιστημιακό κατεστημένο για την περαιτέρω εξέλιξή του, τον κάνει αντικειμενικό ως παρατηρητή αλλά και αυστηρό στις κρίσεις του. Σημειώνω μερικές φράσεις από τον πρόλογό του:

     «Σε οποιοδήποτε σύστημα καλής εκπαίδευσης ενώνεται η εμπειρία του ώριμου δασκάλου με τον νεανικό ενθουσιασμό και τη δημιουργική φαντασία του φοιτητή... Η ανταλλαγή απόψεων είναι απαραίτητη για έναν ακαδημαϊκό δάσκαλο, γιατί η επιστήμη δεν έχει σύνορα... 

     Επειδή η εκπαίδευση αποτελεί καθοριστικό παράγοντα, από τον οποίο εξαρτάται το μέλλον της χώρας, ο προγραμματισμός της πρέπει να είναι υπερκομματικός. Για την εκπαίδευση πρέπει να υπάρχει μια μακροχρόνια στρατηγική που να τηρείται αυστηρά, ώστε η εκπαίδευση να μην επηρεάζεται από απρόσμενα γεγονότα... 

     Η κομματικοποίηση στα πανεπιστήμια αφαιρεί την ελεύθερη σκέψη από τον νέο, αφού αυτός ασπάζεται τις ιδέες του κόμματος, οι οποίες και καταστέλλουν τη δημιουργική του φαντασία. Η κομματικοποίηση στην ανώτατη εκπαίδευση, όπου υπήρχε ή εξακολουθεί να υπάρχει, είχε καταστρεπτικά αποτελέσματα, τα οποία ζήσαμε και ζούμε στη χώρα μας».  
     Και τέλος: «Η ιστορία δεν θα κρίνει μόνο αυτούς που κατά καιρούς φώναζαν, για να επιβάλουν τις απόψεις τους στην παιδεία, αλλά κι αυτούς που, ενώ είχαν αντίθετη άποψη, σιωπούσαν».

     Ίσως θα έπρεπε να διαβάσουν το βιβλίο όλοι οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι (ανεξαρτήτως σχολής), αλλά και οι εκάστοτε υπουργοί παιδείας. Αλλά μάλλον πολλά περιμένω...