Δέηση

Στον απόηχο του τραγικού θανάτου του Ηλία, σταχυολογώ από τον Άμωμο (Ψαλμ. 118), παρήγορο ανάγνωσμα για κάθε δύσκολη περίσταση:

     «Ἐν τίνι κατορθώσει νεώτερος τὴν ὁδὸν αὐτοῦ; ἐν τῷ φυλάξασθαι τοὺς λόγους σου». Από μικρός εφύλαξε τους λόγους σου, και μ’ αυτούς ‘κατόρθωνε’ την οδό της ζωής του.
     «Ψαλτὰ ἦσάν μοι τὰ δικαιώματά σου ἐν τόπῳ παροικίας μου». Έψαλλε πάντα, όπου κι αν παροικούσε. Τόσες αγρυπνίες είχαμε ψάλει μαζί σε παλιότερες εποχές.
     «Πόσαι εἰσὶν αἱ ἡμέραι τοῦ δούλου σου;» Ποιος να το ξέρει, είτε για κείνον είτε για μας, είτε για οποιονδήποτε άλλο; Πριν μερικές εβδομάδες μιλήσαμε στο τηλέφωνο, μετά από πολύ καιρό, με αφορμή ένα ιατρικό ερώτημα για άλλο πρόσωπο. Ποιος φανταζόταν ότι θα ήταν η τελευταία φορά;
     «Παρὰ βραχὺ συνετέλεσάν με ἐν τῇ γῇ». Πολύ σύντομα βραχύνθηκε ο χρόνος της παροικίας του πάνω στη γη: δεν είχε πατήσει τα σαράντα. Κι ωστόσο «τελειωθεὶς ἐν ὀλίγῳ ἐπλήρωσε χρόνους μακρούς».
     «Ἐκολλήθη τῷ ἐδάφει ἡ ψυχή μου». Το σώμα του κατατσακίσθηκε από την απρόσμενη άγρια πτώση στη βαθιά ηπειρώτικη χαράδρα. Η ψυχή του όμως «ζήσεται καὶ αἰνέσει σε». Γι’ αυτό, Κύριε, «ζήτησον τὸν δοῦλόν σου Ηλίαν, ὅτι τὰς ἐντολάς σου οὐκ ἐπελάθετο».