Ματαιότης

Με τη σύζυγό μου βρεθήκαμε στο Παρίσι κατά λάθος πριν 34 χρόνια. Μια απεργία της τότε Ολυμπιακής οδήγησε σε ακύρωση κάποιων δρομολογίων (το δικό μας ήταν για τη Μασαλία), με αποτέλεσμα να μας βάλουν σε άλλη πτήση που θα μας πήγαινε στον προορισμό μας μέσω της Γαλλικής πρωτεύουσας, με στάση 2-3 ωρών. Τι προλαβαίνει κανείς να δει σε δυο ώρες σε μια τέτοια πόλη; Πήραμε ένα ταξί από το Σαρλ ντε Γκωλ και πήγαμε στη Νοτρ Νταμ, την Παναγία των Παρισίων, εμβληματικό μνημείο και πασίγνωστη από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Ουγκώ. Την περιεργασθήκαμε έσωθεν και έξωθεν, την προσθέσαμε (έστω και εκτός προγράμματος) στις ταξιδιωτικές μας αναμνήσεις, βγάλαμε τις φωτογραφίες μας (δεν υπάρχουν πλέον) και ξαναγυρίσαμε στο αεροδρόμιο για την επόμενη πτήση.
     Και χθες βράδυ, ανοίγοντας την τηλεόραση στις ειδήσεις, είδαμε τη στέγη του τεράστιου αυτού καθεδρικού ναού, ηλικίας 850 ετών, τυλιγμένη στις φλόγες και τον υψηλό οξύαιχμο πύργο του να σωριάζεται μέσα στο φλεγόμενο οικοδόμημα. Μάλλον σε ατύχημα οφείλεται η πυρκαγιά, όπως λένε τα Μέσα, και δεν πρόκειται να γλιτώσει τίποτε από το πλούσιο ξυλόγλυπτο εσωτερικό της. Μια μεγάλη πολιτισμική καταστροφή σε κάθε περίπτωση, που βέβαια μας θυμίζει με πολύ χτυπητό τρόπο ότι τα έργα των ανθρώπων, όσο περίτεχνα και μεγαλόπρεπα κι αν είναι, υπόκεινται στη φθορά, είτε προοδευτικά με την πάροδο του χρόνου είτε από αιφνίδιες καταστροφές μέσα σε λίγες στιγμές. Όπως άλλωστε και οι ίδιοι οι άνθρωποι. ‘Αληθώς ματαιότης τα σύμπαντα, ο δε βίος σκιά και ενύπνιον’.