Βραχύβια διδάγματα

Μια φορά πριν πολλά χρόνια έπαθα ένα τροχαίο ατύχημα. Πάνω σε μια καμπύλη επαρχιακή διαδρομή, κι ενώ πήγαινα με νόμιμη ταχύτητα, το αυτοκίνητο έχασε την πρόσφυση με το δρόμο και βρέθηκε σε διπλανό χωράφι, ακινητοποιημένο πάνω σ’ έναν βράχο χωμένο στο χώμα, λίγα μέτρα πριν από ένα απότομο βύθισμα του εδάφους. Όπως απέδειξε ο τεχνικός έλεγχος, ένα ύπουλα σφηνωμένο καρφί είχε αφαιρέσει σιγά-σιγά τον αέρα από έναν πίσω τροχό, με αποτέλεσμα την κρίσιμη στιγμή η πίεση του ελαστικού να έχει γίνει σχεδόν μηδέν. Ευτυχώς δεν φύγαμε προς το αντίθετο ρεύμα όπου ερχόταν άλλο όχημα, και ευτυχώς οι ζημιές ήταν μόνο υλικές, και η αντίστοιχη τρομάρα. Δόξα τω Θεώ!

     Γιατί το θυμήθηκα τώρα;  Μερικές μέρες αργότερα συζητούσαμε με κάποιον αλλοδαπό φίλο το συμβάν, κι εκείνος το σχολίασε με λεπτό χιούμορ ως εξής: «Από δω και μπρος θα είσαι πιο προσεκτικός με το αυτοκίνητο, για λίγο καιρό». Αυτή η τελευταία φρασούλα κρύβει μια μεγάλη αλήθεια: ότι δηλαδή τα διδάγματα από τα όποια δυσάρεστα, ακόμη και τραγικά, γεγονότα της ζωής μας διαρκούν όσο κάθε ’θάμα’: για τρεις μέρες, κατά την παροιμία.  Ή μέχρι να εκτονωθεί ο βρασμός της ψυχής, η αγανάκτηση, το πένθος, οι πολιτικές ευθύνες. Με άλλα λόγια, μέχρι να αλλάξει η επικαιρότητα.
     Ας διατυπώσω και μια προσωπική απορία. Μια εβδομάδα τώρα, ενώ καταλαγιάζουν οι κόκκινες ανταύγειες των φονικών πυρκαϊών και απομένει η πένθιμη στάχτη,  παρακολουθούμε απανωτά ρεπορτάζ, συγκλονιστικά πλάνα, μαρτυρίες που κόβουν την ανάσα, ατέλειωτες επαναλήψεις των ίδιων βίντεο που γεμίζουν δελτία ολόκληρα, και διαβάζουμε κριτικές επί κριτικών για τι έγινε και τι δεν έγινε. Λες και ηδονίζονται τα Μέσα (μήπως υποσυνείδητα και όλοι μας;) κάθε φορά που οι αριθμός των νεκρών αναθεωρείται προς τα επάνω. Ξαφνικά ανακάλυψε το πανελλήνιο -- με πρώτους τους δημοσιογράφους, που προφανώς έπεσαν από τα νέφη στην Ελλάδα του 2018 -- την άναρχη δόμηση και την ανύπαρκτη ρυμοτομία των εξοχικών οικισμών, τους στενούς δρόμους και τις περιφράξεις των αιγιαλών, τις ποικίλες παραβάσεις και παρανομίες στην ελληνική ύπαιθρο χώρα. Προφανώς κανένας τους δεν είχε επισκεφθεί ποτέ πριν το Μάτι, κανένας δεν είχε πάρει χαμπάρι τι και πώς γίνεται εκεί. Ούτε είχε βέβαια τη φαντασία να σκεφθεί τι θα μπορούσε να συμβεί αν..., αλλά όχι: αυτά γίνονται μόνο στις ταινίες. Και τι θα έλεγε ο αρχισυντάκτης του αν ήθελε να δημοσιεύσει ρεπορτάζ για ένα τέτοιο ’αντιλαϊκό’ θέμα σε χρόνο ανύποπτο;  
     Τελικά, μήπως δεν μας ενδιαφέρει (ή και συμφέρει) να διδαχθούμε από τις τραγωδίες ή να προλάβουμε τυχόν μελλοντικές; Βλέπετε, τα καλώς κείμενα -- έστω και φαινομενικά -- δεν βγάζουν ειδήσεις.