Ο πρόεδρος του EuroWorking Group κ. Τόμας Βίζερ φρόντισε να μας προειδοποιήσει εγκαίρως να μη χαιρόμαστε και πολύ ότι σε ένα χρόνο βγαίνουμε από μνημόνια και επιτηρήσεις και πρόσθετα οικονομικά μέτρα: θα υπάρχει και συνέχεια. Τουλάχιστον είναι ειλικρινής, και προσπαθεί να εξισορροπήσει τις εγχώριες κυβερνητικές εξαγγελίες. Ωστόσο με έβαλε σε κάποιες σκέψεις.
Συζητώντας τις προάλλες με συνάδελφο που ζει στη Γερμανία έμαθα το εξής σημαντικό και αξιοπρόσεκτο. Ένα ζευγάρι με δυο παιδιά και χωρίς δουλειά στη χώρα αυτή παίρνει 1600 ευρώ τον μήνα σε κρατικά βοηθήματα, επιδόματα κτλ. Προφανώς οι εκεί υπεύθυνοι υπολόγισαν (με τον ακριβή τρόπο που οι Γερμανοί υπολογίζουν το κάθε τι) ότι αυτό είναι το ποσό που χρειάζεται η οικογένεια αυτή για να ζήσει τη συγκεκριμένη χώρα. Καθόλου παράξενο που όλοι οι πρόσφυγες θέλουν ως τελικό προορισμό τη Γερμανία!
Ας έρθουμε στα καθ’ ημάς. Με βάση τέτοια και άλλα παρόμοια στοιχεία, ας ζητήσουμε, όχι από Έλληνες (που έχουν την τάση να τα μπερδεύουν κάπως στην πρακτική αριθμητική) αλλά από Γερμανούς, να υπολογίσουν πόσα χρειάζεται μια οικογένεια για να επιβιώσει, με τρόπο ανάλογο με εκείνο της αντίστοιχης γερμανικής. Ας χαρακτηρίσουμε το ποσό αυτό ως αφορολόγητο εισόδημα. Και ας απαιτήσουμε επιτέλους, ως ενιαία χώρα και όχι ως κομματικό τιμάριο, να μας αναγνωρίσουν (δεν λέω να μας χαρίσουν) το εισόδημα αυτό ως ελάχιστο οικονομικό ζωτικό χώρο (Lebensraum, και συγγνώμη που δανείζομαι πρωτότυπη ναζιστική ορολογία). Πρώτα πρέπει να ζήσουμε, κι έπειτα, από το περίσσευμα, μπορούμε να αρχίσουμε να ξεπληρώνουμε και τα όποια χρέη μας.
Συζητώντας τις προάλλες με συνάδελφο που ζει στη Γερμανία έμαθα το εξής σημαντικό και αξιοπρόσεκτο. Ένα ζευγάρι με δυο παιδιά και χωρίς δουλειά στη χώρα αυτή παίρνει 1600 ευρώ τον μήνα σε κρατικά βοηθήματα, επιδόματα κτλ. Προφανώς οι εκεί υπεύθυνοι υπολόγισαν (με τον ακριβή τρόπο που οι Γερμανοί υπολογίζουν το κάθε τι) ότι αυτό είναι το ποσό που χρειάζεται η οικογένεια αυτή για να ζήσει τη συγκεκριμένη χώρα. Καθόλου παράξενο που όλοι οι πρόσφυγες θέλουν ως τελικό προορισμό τη Γερμανία!
Ας έρθουμε στα καθ’ ημάς. Με βάση τέτοια και άλλα παρόμοια στοιχεία, ας ζητήσουμε, όχι από Έλληνες (που έχουν την τάση να τα μπερδεύουν κάπως στην πρακτική αριθμητική) αλλά από Γερμανούς, να υπολογίσουν πόσα χρειάζεται μια οικογένεια για να επιβιώσει, με τρόπο ανάλογο με εκείνο της αντίστοιχης γερμανικής. Ας χαρακτηρίσουμε το ποσό αυτό ως αφορολόγητο εισόδημα. Και ας απαιτήσουμε επιτέλους, ως ενιαία χώρα και όχι ως κομματικό τιμάριο, να μας αναγνωρίσουν (δεν λέω να μας χαρίσουν) το εισόδημα αυτό ως ελάχιστο οικονομικό ζωτικό χώρο (Lebensraum, και συγγνώμη που δανείζομαι πρωτότυπη ναζιστική ορολογία). Πρώτα πρέπει να ζήσουμε, κι έπειτα, από το περίσσευμα, μπορούμε να αρχίσουμε να ξεπληρώνουμε και τα όποια χρέη μας.
Όχι, δεν θα το κάνουν ποτέ διότι είμαστε σε καθεστώς κατοχής και η Δύση παίρνει εποτέλους τη ρεβάνς από τη γονατισμένη Ρωμιοσύνη που άντεξε στη Φεράρα το 1439 αλλά και στην οθωμανική δουλεία 500 ετών χωρίς να αλλοιώσει και προδώσει την πίστη των Πατέρων της, όχι τυχαία βέβαια αλλά επειδή είναι η μόνη που σώζει "από την κατάρα του νόμου". Τούτο λέγει όχι ο γράφων αλλά ο π. Γ. Μεταλληνός και πολλοί άλλοι του ιδίου βεληνεκούς. Αν η Ελλάς δεν μετανοήσει για τον υλιστικό κατήφορο των τελευταίων 50 ετών, πολλά δεινά την περιμένουν. Τούτο πάλι δεν είναι ρήση του γράφοντος αλλά θεοπτών αγίων Πατέρων, σύγχρονών και παλαιών. Ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω. Αυτό, όλοι γνωρίζουμε ποιός το έλεγε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς δεν σκοτίζονται να κάνουν τίποτε:
ΑπάντησηΔιαγραφή1) Είναι ανίκανοι
2) Είναι εγκάθετοι Υπάλληλοι ξένων και την λέξη όχι δεν την εκστομίζουν.
3) Δεν φτάνει και το μυαλό τους ως εκεί.
Και η απόδειξη του τελευταίου: Πάρα πολλά πράγμα της καθημερινής ζωής θα μπορούσαν να λύσουν με απλές και ανέξοδες αποφάσις. Δεν το κάνουν όμως και μπλέκονται στα γρανάζια της πιό απίθανης γραφειοκρατίας!